Dag 22 Boston (3e dag)

Sometimes I feel leek I'm almost gone
A long, long, long way from my home
Freedom
Freedom
Freedom
Freedom

(Ritchie Havens)

Op onze laatste dag hier hebben wij de 'Boston Freedom Trail' gelopen. Deze loop is 2,5 mijl lang en brengt je langs zestien belangrijke historische punten in Boston. Met de vers gekochte plattegrond in ons hand zijn wij langs het rood gemerkte pad door de stad gewandeld. Het beginpunt van de tocht is 'Boston Common', het oudste publieke park van Amerika dat al in 1634 werd aangelegd.

Natuurlijk zijn overal in het park eekhoorns te vinden, die zijn hier net zo gewoon al bij ons bijvoorbeeld de eenden in het park.
Verder ging het eerste deel van de wandeling onder meer langs het Massachusetts State House (1798)en de Park Street Church (1809). Na de Granary Burying Ground waar verschillende bekende inwoners uit Boston begraven liggen, kwamen King's Chapel (1749)en de USA's first Public School (1635).

Ik zal verder niet alle punten opnoemen maar het leukste deel van de trail was toch wel het stuk dat door de wijk North End ging. Dit is de wijk die van oudsher veelal door Italianen werd bewoond en deze buurt heeft nog veel mooie panden staan en natuurlijk ook diverse leuke Italiaanse eethuisjes. Hoe dichter wij bij het einde van de rit kwamen, hoe geaccidenteerder het terrein ook werd. Sommige heuveltjes bleken heuse 'kuitenbijters' te zijn. De Freedom Trail eindigde tenslotte aan de overkant van het water in de wijk Charlestown bij het Bunker Hill Monument. In 1775 heeft daar een aantal Kolonisten het lef gehad om het machtige Britse leger te bevechten tijdens de Amerikaanse Revolutie, bij deze slag vielen op dit punt 1400 slachtoffers. Tijdens deze gevechten schijnt de volgende term voor het eerst gebruikt te zijn:"Don't fire until you see the Whites of their eyes".

Vanuit Charlestown zijn we met de Ferry weer teruggevaren naar Long Warf, de haven dicht bij het centrum van Boston. Na deze lange wandeling zijn we neergestreken op het terras van de replica Café Cheers (het originele Cheers heeft natuurlijk helemaal geen terras)voor een welverdiend hapje en drankje. Verder hebben we het in de namiddag redelijk rustig aan gedaan.

Vanavond zijn we weer naar Newbury gewandeld om daar te gaan eten. Marianne had trek in Noodle Soup en dus zijn we bij een Japans restaurant gaan eten. Wat mij betreft was dat geen succes omdat de Japanners kennelijk een ander idee hebben van 'slow cooked beef' dan dat ik heb. Op de terugweg zijn we langs de supermarkt gewandeld om een broodje en wat beleg voor morgenochtend te kopen zodat we wat meer tijd hebben om al onze spullen bij elkaar te rapen.

Deze vakantie zit er voor ons nu bijna op. Ik ga nu nog voor het slapen even het laatste hoofdstuk lezen van de hier aangeschafte autobiografie van Motörheads Lemmy (genaamd White line fever !!!) en een laatste biertje drinken. Morgenochtend moeten we voor 11.00 uur uitchecken en 's middags naar de luchthaven voor de terugvlucht naar Amsterdam. Dit is dan ook het laatste stukje in ons logboek. Het is een mooie reis geweest die ons door twaalf staten in de USA en één staat in Canada heeft gebracht. In totaal hebben we tot vandaag 2845 mijl gereden, dit is ongeveer 4579 kilometer. Bedankt dat jullie via ons reisblog over onze schouder een beetje mee hebben gekeken met onze belevenissen. Hoewel wij altijd graag op pad gaan zijn we nu toch ook wel blij om na een dikke drie weken weer naar huis te gaan. Wij hopen jullie binnenkort in goede gezondheid in Nederland te zien of spreken. Graag tot dan en (om met de Amerkanen te spreken) "God bless you and take care".

Our house is very, very, very fine house
With three cats in the yard
Life used to be so hard
Now everything is easy 'cause of you

(Crosby, Stills, Nash & Young)

Huiskamervraag:

Nu we weer op huis aangaan zit vandaag al de hele dag het bovenstaande liedje in mijn hoofd. Natuurlijk wil ik deze reis niet afsluiten zonder een laatste huiskamervraag, hoewel deze voor muziekliefhebbers natuurlijk veel en veel te makkelijk is. Ik heb in deze bovenstaande lyrics van CSN&Y een bewuste fout gemaakt, wie ziet hem zonder de lyrics op te zoeken. Het juiste antwoord mag via de app. Leuker kunnen we het niet maken, veel makkelijker ook niet........

Dag 21 Boston (2e dag)

Bring back the Boston rag
Tell all your buddies
That ain't no drag
Bring back the Boston rag

(Steely Dan)


Na onze eerste hele dag in Boston doorgebracht te hebben weten we het zeker, het is een hele leuke stad. Boston maakt ook een redelijk Europese indruk, dit wat betreft de architectuur maar ook 'the way of living'. Daarnaast is de stad erg schoon en heeft hij een veel vriendelijkere uitstraling dan Toronto en Philadelphia. Zoals alle grote steden zijn de hotels ook hier erg duur, wij hebben dan ook voor drie nachten een soort van studiootje gehuurd. Niet dat dit zo goedkoop is maar het heeft in ieder geval niet de exorbitante vraagprijs van de hotels hier. Nadeel is wel dat onze ruimte zeer beperkt is. Indien je hier een weekendje zou verblijven en je hebt één koffertje of een weekendtas bij je dan gaat het nog wel. Maar met onze twee grote reiskoffers en één kleine koffer is het wel wat behelpen. In ons blog van gisteren had ik al iets over de Boston Red Sox verteld, vanochtend zijn we naar hun thuishaven Fanway Park gelopen. Dit was een wandeling van ongeveer twintig minuten die ons dwars door een studentenwijk bracht. Naast Harvard heeft Boston nog meerdere colleges zoals onder meer Berklee College of Music en Boston University of Fine Arts. Ook zagen wij dat de gebouwen van de Christian Science Church onmiskenbaar aanwezig zijn in Boston. Wel fraaie panden overigens, dat dan weer wel

Zoals gezegd zijn we naar het stadion van de Boston Red Sox gelopen, het stadion heeft de naam Fenway Park. Ik noemde gisteren ook de Amerikaanse honkbal legende Babe Ruth. Ondanks zijn vertrek naar de New York Yankees is zijn naam ook nog ruimschoots aanwezig hier in Boston, zo ook op Fenway park. Overigens won Babe Ruth drie keer de World Series met de Red Sox. Toen hij in 1919 naar New York vertrok heeft het tot maar liefst 2004 geduurd voordat de Red Sox weer een keer de Wold Series wisten te winnen. Men had het in Boston na de verkoop van hun held ook over het feit dat er een vloek over de club zou zijn uitgesproken. Ze noemden het 'the curse of the bambino". Maar na 86 jaar is deze dan kennelijk toch opgeheven. We hadden eigenlijk ook graag een wedstrijd van ze willen bijwonen maar helaas was dat niet mogelijk omdat ze deze dagen geen thuiswedstrijd hebben. Het gekke is dat, op het moment dat wij in Toronto verbleven, de Boston Red Sox thuis speelden tegen de Blue Jays uit Toronto. Een van de komende thuiswedstrijden van de Red Sox is opnieuw tegen de Blue Jays, maar dan zijn wij al weer weg uit Boston.

Na ons bezoek aan het stadion hebben we een wandeling gemaakt door Newbury. Dit is een lange maar hippe en trendy straat met mooie, oude panden en veel leuke winkeltjes en restaurantjes uit verschillende culturen. Aan het einde van de middag hebben we ons een klein stukje met de metro verplaatst en zijn vlak bij Quincy Market uitgestapt. Quincy Market is een groot oud overheidsgebouw waarin nu diverse horeca zaken zitten, het geheel heeft inderdaad iets weg van een markt. Aan de buitenzijde van het gebouw zijn verschillende winkels en terassen. Tenslotte zijn we nog naar de haven van Boston gelopen om daar nog even rond te kijken. De terugweg hebben we deels met de metro en deels lopend gedaan. Vanavond zijn we terug naar Newbury gegaan en hebben bij een klein Italiaans restaurantje een bord pasta gegeten. Tot zover het nieuws over onze eerste hele dag in Boston, het bevalt hier vooralsnog prima.

Morgen onze laatste dag hier en dan moeten de koffers weer worden gepakt voor de terugreis naar Nederland. We melden ons dus morgen voor de laatste keer bij jullie.

Dag 20 Dennis Port-Boston (114 mijl)

Sometimes you want to go
Where everybody knows your name
And they always glad you came
You want to go where the people know
People are all the same
You want to go where everybody knows your name

(G. Portney/J. Hart)

Toen wij vanochtend wakker werden in Dennis Port scheen de zon al om 09.00 uur een pit in je kont, de lucht was strak blauw en de zee helemaal glad. Te laat voor ons want wij moesten weer verder. Op weg naar onze laatste halte van deze trip, naar Boston dus.

De mensen die de bovengenoemde begin tune van de jaren tachtig serie Cheers nog kennen zullen wel begrepen hebben dat wij Boston inmiddels ook bereikt hebben. Boston is de hoofdstad van Massachusetts en heeft iets meer dan 667.000 inwoners. De stad is onder meer bekend vanwege de aanwezigheid van Harvard University maar ook de Boston Red Sox is een belangrijke vertegenwoordiger van de stad. De Red Sox wonnen acht keer de World Series, de eerste keer in 1903 en de laatste keer in 2013. De meest bekende ex speler van de Red Sox is de legendarische Babe Ruth. Babe Ruth zijn echte naam was 'George Herman Ruth', de bijnaam "Babe" kreeg hij omdat hij al op zeer jonge leeftijd op het hoogste niveau honkbalde. Hij debuteerde in 1914 voor de Boston Red Sox en speelde er ruim vijf jaar, vervolgens werd hij verkocht aan de New York Yankees die daarna dankzij hem de meest succesvolle ploeg van die tijd werd. Babe Ruth is nog steeds de enige speler die twee keer drie homeruns in een World Series wedstrijd sloeg en hij geldt in de USA als een van de grootste legendes uit de sportgeschiedenis. Hij overleed in 1948 op 53 jarige leeftijd aan kanker.

De lezers van jullie die in de jaren tachtig nog naar de serie 'Cheers' hebben gekeken zullen de lyrics bovenaan onze blog wel herkend hebben als de intro van de serie 'Cheers'. Deze sitcom is vanaf 1982 maar liefst elf seizoenen door NBC uitgezonden in de USA en was daar zeer populair. Ook zijn alle afleveringen destijds in Nederland te zien geweest. De hoofdpersoon van deze serie (Sam Malone) was zogenaamd ook pitcher geweest voor de Boston Red Sox maar vanwege een alcohol probleem was hij daar ontslagen. Wat doe je dan, precies dan ga je een kroeg beginnen. De kroeg in de serie was dus genaamd Cheers. Vanmiddag zijn wij vast een stukje de stad wezen verkennen en zijn ook in de kroeg terecht gekomen die de inspiratiebron vormde voor de gelijknamige serie. De kroeg ziet er hetzelfde uit zoals in de serie. Ook het trapje naar beneden klopt nog precies zoals ik het mij herinner van destijds. Uiteraard zijn wij naar binnen gegaan om wat te drinken, uiteindelijk hebben wij daar ook maar direct gegeten. Ze serveren er prima pub food.

Later vanavond hebben hebben we nog een stuk door de stad gewandeld, morgen gaan we opnieuw op pad. Wie weet tot dan.......

Dag 19 (2e dag) Dennis Port (84 mijl)

Wow, imagine that
They won't fight back
I've got a theory on that
A whale's heart is as big as a car
A whaler's thoughts must be smudged in the dark

(Pearl Jam)

Gisteren lazen we nog een item dat Cape Cod bij de Amerikanen zo'n geliefde vakantiebestemming is vanwege zijn mooie stranden en omdat het er altijd zonnig is. Dit is ook de reden dat de Kennedy's al decennia lang vakantiehuizen bezitten op Cape Cod. Echter toen wij vanochtend aan het ontbijt zaten regende het hier nog steeds. Niet naar het strand dus maar tijd voor een alternatief programma. Zoals een wijze voetbaltrainer ooit zei "Je moet altijd een plan B hebben". Met het oog hierop zijn wij vandaag naar het stadje Provincetown aan de andere kant op het eiland gereden. Provincetown ligt helemaal aan de oostkant van Cape Cod, direct aan de Atlantische Oceaan. Hoewel het stadje zelf redelijk toeristisch is ingesteld was het toch wel leuk om er even rond te lopen. We vonden daar geen Starbucks maar wel een mooi ander zaakje om koffie te drinken, het was tevens ook een Bakery. De eigen gebakken koekjes (we hadden een raspberry en cinnamon) waren echt veel te lekker. We hebben er ook nog een paar gekocht om mee te nemen. Verder viel het op dat er veel stelletjes van hetzelfde geslacht hand-in-hand over straat liepen. Daarnaast zagen we dat in verschijnende etalages shirts te koop aangeboden werden met een zogenaamd 'gay' item. We zagen onder meer T-shirts met teksten als "I love my gay mother" Maar dezelfde shirts met deze tekst voor onder meer een broer, zus, opa, oma, vriend of vriendin. Nu is het zo dat Cape Cod ook voor de homo's en lesbo's een populaire vakantieplaats is, dit komt omdat de staat Massachusetts de eerste staat in de USA was waar het homo huwelijk werd toegestaan. Dat was overigens pas twaalf jaar geleden in 2004, nog niet zo'n hele tijd terug in de geschiedenis. En het is (schandelijk genoeg) nog steeds niet in alle staten van de USA toegestaan.

Gisterenavond zagen we op een lokale televisiezender dat die dag een witte haai in de baai van Cape Cod zwom. Omdat het eiland inderdaad bekend staat vanwege het feit dat er veel walvissen net buiten de baai zouden verblijven, besloten we om op een 'Whale Spotting Boat' aan te meren. De boot zou de baai van Provincetown verlaten, en een uurtje varen om op de Atlantische Oceaan naar de plaatsen te gaan waar de kans op het zien van walvissen redelijk groot is. Wonder boven wonder was het zelfs droog toen wij de haven uitvoeren. In het begin van de tocht, net buiten de haven, waren enkele Minke Whale's te zien. Dit is een kleine soort van de Walvis familie, in Nederland hebben ze de naam 'dwergvinvis'. Echter hoe verder we de zee op gingen hoe mistiger het werd, dit maakt het zien van walvissen al helemaal moeilijk. Lange tijd werd er dan ook helemaal niets waargenomen, na enige tijd is de boot stil gaan liggen om te proberen of de walvissen wel in de buurt te horen waren. Niet lang daarna gebeurde het, ineens dook er een Humpback Whale (Bultrug walvis) vlak bij de boot op, spoot wat water omhoog en dook vervolgens (na een flinke klap met zijn staart te hebben gegeven) weer onder water. Kort daarna zwommen er twee aan de andere kant van onze boot en binnen twee minuten waren er een stuk of twaalf in de buurt van de boot en zwommen ze aan alle kanten voorbij.

Ik weet niet wat indrukwekkender is, deze prachtige beesten van dichtbij te zien of om het geluid dat zij maken te horen. Het spuiten van het water maakt een fascinerend geluid maar ook laten zij soms een heel hoge schreeuw horen. Gedurende een paar minuten kwamen ze regelmatig aan alle kanten van de boot omhoog, het waren behoorlijk grote exemplaren die zich lieten zien aan ons. Soms lijkt het wel of ze je bewust in de maling nemen. Ze komen omhoog uit het water en duiken dan weer onder en komen altijd weer boven water op een plek waar je ze niet verwacht. Vaak ben je dan te laat om ze ook op de foto te krijgen. Maar het mogen zien van deze indrukwekkende dieren in hun eigen omgeving blijft een fantastische ervaring. Op de terugweg naar de haven hebben we nog een paar andere walvissen gezien, een kleinere soort waarvan ik de naam vergeten ben. En aan het einde van de tocht doken er nog twee zeehonden op. Geen stranddag uiteindelijk maar dat maakt niet uit, dit is natuurlijk nog veel mooier. We hebben de dag ook in een restaurant/pub in Provincetown afgesloten met een prima maaltijd en kwamen in het donker pas weer terug in Dennis Port.

Morgen vertrekken we naar Boston, dit is tevens onze laatste bestemming waar we nog drie dagen zullen blijven. Ook herover zullen wij jullie weer informeren.

Dag 18 Philadelphia-Dennis Port (365 mijl)

K'wil terug naar de kust
Heel ongerust zoek ik de weg
Naar de kust
Bijna niet bewust van de dreiging
dat daar mijn jeugd voorbij ging

(Maggie MacNeal)

Dat was inderdaad ons plan, lekker twee dagen aan het strand doorbrengen om even bij te komen van alle vermoeienissen van onze reis.
Helaas is het weer ineens omgeslagen en ziet het er vooralsnog niet uit dat het strandweer gaat worden gedurende de twee dagen dat wij hier zullen verblijven. We zitten inmiddels op het eiland Cape Cod, dat ligt in de Atlantische Oceaan voor de kust van de staat Massachusetts. Vanochtend werden wij opnieuw vroeg wakker, zo rond 06.00 uur. Kennelijk hadden gasten in een aangrenzende kamer het hotel inmiddels verlaten zonder hun wekker uit te zetten, hoogst irritant. Of dat nog niet genoeg was ging even later ergens in de buurt naast ons hotel ook nog een brandalarm af. Resultaat van dit alles was dat wij beiden klaarwakker waren. Nadat Marianne uit het raam had gekeken en al had geconstateerd dat het behoorlijk regende, besloten wij maar op dan op tijd te vertrekken. Er stond namelijk toch wel een reis van iets meer dan zeshonderd kilometer op het programma. Zo kon het dus gebeuren dat wij al om 07.05 uur gedoucht en wel bij de receptie stonden om onze kamersleutel in te leveren en uit te checken.

Toen wij het hotel uitliepen was het nog behoorlijk donker en het regende onbedaarlijk hard. Op het moment dat wij wegreden begon het zelfs te onweren. Het regende op dat moment zo hard dat het water uit de rioolputten in Philadelphia omhoog kwam. Het is vandaag ook niet meer droog geworden. Vanaf ons vertrek uit Philadelphia heeft het tot zeker 12.30 uur enorm hard geregend en daarna heeft het gewoon hard geregend. Dit zorgde natuurlijk ook voor een behoorlijke chaos op de wegen. Over de eerste 83 mijl hebben we ongeveer vier uur gedaan en de hele rit heeft bijna negen uur geduurd. Vanuit Pennsylvania zijn wij de door de volgende staten gereden: New Jersey, New York, Connecticut, Rhode Island en tenslotte dus Massachusetts. Een groot deel van de tocht hebben wij over de Interstate 95 naar het noorden gereden, deze bracht ons zelf nog een stukje door de stad New York heen. In de verte konden wij vanuit de auto de skyline van Manhattan zien. Uiteindelijk bereikten wij tegen de avond ons hotel in Dennis Port, redelijk vermoeid maar verder oké. Wij hebben hier in de supermarkt wat brood en beleg gehaald om te eten omdat we geen zin meer hadden om er vanavond nog op uit te gaan. Ook hier regent het en de verwachting is dat dit morgen ook zo zal zijn. Wel een beetje jammer omdat we met onze hotelkamer op ongeveer 75 meter afstand van de zee zitten. Terwijl ik dit stukje aan het maken ben kan ik de zee zelfs zien en horen. Maar goed we zullen wel afwachten hoe het morgen is, bij slecht weer kunnen wij altijd weer op zoek gaan naar een alternatief programma. Jullie horen het nog van ons........

Dag 17 Philadelphia (2e dag)

I walked the avenues, til' my legs felt like stone
I heared the voices of friends, vanished and gone
At night I could hear the blood in my veins
It was just as black and whispering as the rain
On the Streets of Philadelphia

(Bruce Springsteen)

Vanochtend werden wij al kort na zeven uur wakker van harde muziek die van buiten leek te komen. Nadat Marianne naar het raam was gelopen zag ze beneden in de straten al honderden mensen hardlopen. Verder op in de straat stond, ondanks het vroege tijdstip, op een podium al een band te spelen. Later bleek dat vandaag de Rock 'n Roll halve marathon van Philadelphia was. Dit is een serie van hele en halve marathons die mensen door verschillende steden in de USA kunnen lopen. Je kunt natuurlijk alleen aan het evenement in je stad meedoen maar er zijn ook mensen die alle (halve) marathons meelopen. Aan het einde krijg je dan de medaille van de marathon Rock 'n Roll Hall of Fame. In iedere stad is bij het begin/eindpunt een podium waar bands live staan te spelen en ook onderweg staan er bandjes langs het parcours op te treden. Mooie happening, ik geloof niet dat wij zoiets in Nederland kennen. Misschien een leuk idee.....

Dan de tweede dag in Philadelphia, ik was gisteren misschien een beetje negatief over onze eerst indrukken van deze stad. Misschien moet ik het een klein beetje bijstellen na wat we vandaag gezien hebben. Van de binnenstad wordt ik overigens nog steeds niet enthousiast omdat deze redelijk smerig en armoedig is. Vandaag zijn we weer een groot stuk van de stad lopend wezen verkennen en dan kom je toch ook weer in wijken terecht die een ander aanblik geven. Allereerst zijn we naar het Philadelphia Museum of Art gewandeld.

Dit museum is onder meer bekend vanwege de 'Rocky' films, deze trap (met 84 treden) voor dit museum was Rocky Balboa bij wijze van training op en af aan het rennen tijdens de voorbereiding op zijn titelgevecht. Precies onder deze trappen lag op de weg voor het museum ook de eindstreep van de halve marathon van vandaag. Overigens viel het lopen vandaag wederom niet mee, de temperatuur was namelijk 32 graden en dit met een enorm hoge vochtigheidsgraad. Behoorlijk zweten dus en veel water drinken onderweg.

Verder bezochten we de Historic Village van Philadelphia. In deze wijk ligt onder meer Independence Hall, hier werd de onafhankelijkheidsverklaring ooit ondertekend. Ook de zogenaamde Liberty Bell hebben we van dichtbij gezien en daarna zijn we naar het Betsy Ross House gegaan. Door Betsy Ross werd in 1777 de eerste Amerikaanse Stars and Stripes vlag genaaid. Uiteindelijk eindigden we de dag in Chinatown waar wij ook de maaltijd hebben genuttigd. Bij een Vietnamees restaurant, dat dan weer wel. Dus zoals gezegd misschien toch een iets positiever stukje dan gisteren maar sommige dingen zullen nooit wennen. Zoals bijvoorbeeld een oudere vrouw die op straat zit te bedelen om geld ("Help me please" roepend) waar vrijwel iedereen langs loopt of ze niet bestaat. Dit terwijl tien meter verder op een terras mensen zich aan de Chardonnay en de tapas tegoed doen. Maar hey, that's also America. Morgen reizen we weer naar iets heel anders (waar dan Edward, vertel vertel), nee dat is weer een verassing. Wie het wil weten moet morgen maar weer het blog lezen. Tot dan.

Huiskamervraag

Dan nog het antwoord op de huiskamervraag. De stoel die op de foto staat is van niemand minder geweest dan van Archie Bunker en is gebruikt in alle afleveringen van All in the family. Dit was destijds in de USA een behoorlijk controversiële tv serie. Zoals jullie op de onderstaande foto kunnen zien staat ook de stoel van Edith ernaast, deze is uiteraard een stukje kleiner en minder comfortabel.
Gefeliciteerd Floris en Peter de Bruyn, jullie verdienen de eeuwige roem.

Dag 16 Washington D.C. -Philadelphia (137 mijl)

I saw four faces, one mad
A brother from the gutter
They looked me up and down a bit
And turned to each other
I say, I dont like cricket
Oh no, I love it

(10 CC)

Bovenstaande song zat vanochtend in mijn hoofd toen wij in Wilmington in aankwamen. Marianne had op het Internet een laundry opgezocht die op onze rit van Washington naar Philadelphia zou liggen. Uiteindelijk kwam ze uit op het bovenstaande plaatsje, gelegen in de staat Delaware. Bij het binnenrijden van deze staat stond op het bord nog de volgende welkomsttekst: "Welcome in Delaware, wonderful discoveries". Wat ze daarmee bedoelen weet ik niet maar in ieder geval maakte dit voorstadje van Philadelphia niet een al te gemoedelijke indruk. De wasserette was aan de voorkant van het pand afgesloten en werd, na dat wij daar werden binnengelaten, ook direct weer achter ons op slot gedaan. Wij waren zo'n beetje de enige blanke klanten in de zaak, veel donkere dames met overal tatoeëringen en 'Donald Duck' konten. Toen we bezig waren om de was in een machine te doen stond er direct een twee meter lange neger naast mij met een grote fles wasmiddel waaruit hij mij voor twee dollar een scheut wilde verkopen. Toen ik hiervoor vriendelijk bedankte keek hij mij nijdig aan en baande direct weg. Toen de was draaide ben ik nog even buiten wezen kijken of ik ergens een broodje kon kopen. Overal kwam ik 'boys from the hood' tegen en klonk er harde rapmuziek uit ramen en auto's. Geen best buurtje dus. Veel mensen ook die op een stoel voor hun woning zaten en overal luide stemmen. Dan maar weer terug naar de wasserette en nadat het wassen en drogen uiteindelijk gelukt was hebben we snel onze weg vervolgd.

Philadelphia is onze huidige halte. In de namiddag hebben we in ons hotel ingecheckt en zijn nog even de stad ingegaan. De eerste indruk is dat het een behoorlijk grauwe stad is, geen prettige uitstraling en erg veel bedelaars in de binnenstad. Nu klopt dit ook wel een beetje met de informatie die wij vooraf hadden gekregen over deze stad. Het criminaliteitscijfer is behoorlijk hoog, er is veel armoede en de bevolking is overwegend zwart. Dit klopt ook wel met het straatbeeld dat wij vanmiddag zagen. Er wonen meer dan anderhalf miljoen mensen hier, geheel onbegrijpelijk is het dus ook niet. Wij zijn hier twee dagen en hebben morgen meer tijd om de stad wat beter te gaan bezichtigen, misschien zal onze blik dan veranderen. We laten het jullie nog weten. Ook zullen we dan een aantal foto's plaatsen.

Huiskamervraag:

Geen goede antwoorden op de vraag over de stoel van gisteren, wel een paar dappere pogingen die ik via de app mocht ontvangen.
Ik zal dus een kleine hint geven, hierna verwacht ik wel dat er mensen zijn die het correcte antwoord kunnen geven. Deze stoel was prominent aanwezig in controversiële Amerikaanse tv serie uit de jaren zeventig

Dag 15 Washington D.C. (3e dag)

I'm on sacred ground and I'm in the best of company
I'm thankful for those, thankful for the things I've done
I can rest in peace, I'm one of the chosen ones
I made it to Arlington

(Trace Adkins)

Vanochtend ontbeten bij Peet's Coffee & Tea, een zaak vergelijkbaar met Starbucks of diens Canadese tegenhanger Tim Horntons. Het zijn ondernemingen die wij in Nederland niet echt kennen. Vaak zijn ze vrij divers ingericht en op verschillende behoeften. Er staan een paar fauteuils waar je in kunt relaxen, er zijn 'gewone' tafels en stoelen en soms een grote leestafel. Naast verschillende soorten koffie en thee zijn er ook zat lekkernijen te koop voor bij de koffie/thee en ook een klein ontbijt behoort tot de mogelijkheden. Bovendien maakt de gratis wifi het helemaal aantrekkelijk voor de klanten. Ik kan dan ook rustig geruime tijd in zo'n zaak zitten en alleen maar om mij heen kijken en mensen observeren (misschien moet ik daar toch eens mijn beroep van maken). Vaak heeft een dergelijke onderneming ook een gemêleerd klantenbestand. Zo worden er regelmatig sollicitatiegesprekken gevoerd, maken scholieren en/of studenten er hun huiswerk, spreken zakenmensen er af om proberen een deal te sluiten en is het een ontmoetingsplaats voor vrienden, vriendinnen of kennissen. Dat gebeurt dan in de regel onder het genot van een kop koffie of een andere soort (alcoholvrije) drank. Leuk om dit van een afstandje te aanschouwen en proberen om in te schatten wat mensen daar brengt (behalve natuurlijk een prima kop koffie).....

Maar nu even over de dag van vandaag, na het ontbijt hebben we een dagkaart gekocht voor de metro. Het plan was om vandaag niet te veel lopend te doen maar dit is niet helemaal gelukt. Eerst zijn wij met de metro de stad uitgegaan. Net buiten Washington, in de staat Virginia, ligt namelijk Arlington National Cemetery. Het is de laatste rustplaats van meer dan 400.000 mensen (en/of hun naaste familieleden) die hun leven in dienst van het land gesteld hebben. Zo liggen er vele soldaten begraven die hun leven hebben verloren in de 2e Wereldoorlog, de Koreaoorlog, Vietnamoorlog, Golfoorlog of in Afghanistan. Er zijn zelfs graven van veteranen die en in WO II, en in Korea en in Vietnam actief zijn geweest.

We hebben onder meer het graf van John F. Kennedy bezocht, naast hem ligt zijn toenmalige echtgenote Jacqueline Bouvier Kennedy begraven. Zij is uiteindelijk in 1994 overleden. Daarnaast hebben we het monument van de 'Unknown Soldier' bezocht en waren net op tijd om de wisseling van de wacht te zien. Als eerbetoon wordt bij het monument 24 uur per dag de wacht gehouden door militairen. De Arlington Cemetery is uitermate indrukwekkend om te zien en ook zeer uitgestrekt. Om het Pentagon te bezoeken moesten we met de metro een klein stukje verder Virginia in. Een enorm vijfhoekig gebouw waar ruim 26.000 mensen van Defensie schijnen te werken. Fotograferen is daar echter streng verboden, dus helaas hebben wij voor jullie geen bewijs dat wij er waren. Dus dan maar met de metro teruggegaan naar Washington D.C. Bijzonder is dat de stad tientallen musea heeft en dat deze allemaal gratis te bezoeken zijn.

Vanmiddag hebben wij het National Museum of American History aangedaan.
Een beeld van de geschiedenis van het land op verschillende gebieden, in ieder geval geeft het een beeld van het land zo als ze het zelf graag zien. Wij hebben in het museum de afdelingen met betrekking tot de politieke ontwikkeling, de oorlogen en cultuur bezocht.
Dat was ook best de moeite waard.

In de namiddag zijn we te voet nog naar het park gegaan waarin verschillende monumenten voor alle slachtoffers uit Tweede Wereldoorlog staan. Op zich heeft men daar een mooi geheel van gemaakt, tussen het water en de fonteinen (welke symbool staan voor de Pacific die tussen de VS en Europa ligt) staan aan weerskanten verschillende gedenktekens en teksten voor slachtoffers en bondgenoten uit alle delen van de wereld. De dagen hier waren beste vermoeiend maar zijn wel omgevlogen, we zijn heel veel op straat geweest en hebben dus veel gezien. Nu nog een laatste avondmaal op Connecticut Avenue en morgen reizen we weer verder, op weg naar onze laatste week. Zo de Heere het wil tot later......

Huiskamervraag:

Een lastige deze keer (denk ik). Zoals gezegd waren wij vandaag in het National Museum of American History. Onder meer troffen wij daar de hieronder afgebeelde stoel aan. Van deze stoel is bekend dat daar maar één persoon in mocht zitten en niemand anders. Wie herkent deze stoel en/of wie wil er een gokje wagen van wie deze stoel was, dit natuurlijk wel zonder het eerst op te zoeken op het Internet. Indien er geen goede antwoorden zijn, zal ik morgen een kleine hint geven waardoor ik zeker weet dat er mensen zijn die het juiste antwoord dan wel kunnen geven. Degene die het weet zonder het eerst op te zoeken wacht de eeuwige roem.

Dag 14 Washington D.C. (2e dag)

W-a-s-h-i-n-g-t-o-n, baby D.C.
W-a-s-h-i-n-g-t-o-n, baby D.C.
Washington D.C.
It's Paradise to me

(The magnetic fields)

Vandaag onze tweede dag in the Capitol of D.C. Gelukkig is het een stukje minder warm dan gisteren, ongeveer een graadje of tien. Gisterenavond zijn we nog naar Connecticut Avenue gewandeld, dat is een vrij grote straat vol met restaurantjes uit de meest uiteenlopende streken en landen. Uiteindelijk hebben wij bij een Italiaans restaurant op het terras van een meer dan uitstekende pizza genoten. Vandaag hadden we de wekker op 08.00 uur gezet (het lijkt wel een werkdag....) omdat we een 'guided segway tour' geboekt hadden. Voor de trouwe lezers die niet weten wat een 'segway' is, dat is een soort scootmobiel voor mensen die nog wel kunnen staan. Om 09.30 uur moesten wij ons melden bij het kantoor die deze tour organiseert. Na een korte les hoe je een segway bestuurt en een klein proefritje met de gids zijn we op pad gegaan. Het gezelschap was gelukkig redelijk beperkt. Afgezien van wij zelf waren er nog drie andere mensen, afkomstig uit de U.K. Voordeel van zo'n redelijk klein gezelschap is dat de gids prima te verstaan is en dat er dan ook meer tijd is om zo nu en dan iets aan hem te vragen onderweg. Mede hierdoor werd het een prima tour langs een flink aantal bezienswaardigheden van deze toch wel indrukwekkende stad.

Heel apart is toch wel dat je met zo'n segway dus ook gewoon de weg op mag gaan. Natuurlijk wel aan de zijkant van de weg waar ook de fietsers en brommers mogen rijden, maar toch. Ach, als je maar vlak achter de gids aan blijft rijden komt het uiteindelijk allemaal in orde. Al in het begin van de toer kwamen we via Lafayette Square bij het Witte Huis aan, natuurlijk werd daar even een stop gemaakt voor een fotoshoot. Door het theaterdistrict zijn we via Pennsylvania Avenue en het Navy Memorial Statue naar het Capitol gereden. Een deel van dit gebouw staat echter vanwege het nodige onderhoud in de steigers. Via Capitol Hill en de Washington Mall kwamen we uit bij het Abraham Lincoln Memorial, hier staat een indrukwekkend beeld van de man in kwestie.

Overigens, om verwarring te voorkomen wil ik wel even uitleggen dat de Washington Mall dus geen winkelcentrum is. Het is een vrij groot (rechthoekig) park met vele gedenkplaatsen, waterpartijen en aangelegde botanische tuinen. Aan weerszijden van het park liggen de meest uiteenlopende musea. In het park zijn met name de gedenkplaatsen van de door de VS gevoerde oorlogen. Vooral de monumenten van de gevoerde oorlogen in Korea en Vietnam erg indrukwekkend. Na een segway tocht van drie uur hebben we veel mooie delen van de stad gezien en een schat aan informatie meegekregen van onze gids.

In de namiddag zijn we weer een flink stuk gaan wandelen. In het deel van de stad waar de ambassades en universiteiten liggen zie je voornamelijk veel mensen in een keurig pak op straat lopen. Het andere deel van de stad is wat meer 'casual' en hier kom je ook veel meer zwervers en bedelaars tegen. Met name de kleine parken in het centrum huisvesten veel daklozen. Het blijft toch altijd een treurig gezicht. Nederland is misschien veel te ver doorgeschoten in zijn taak als verzorgingsstaat maar dit is wel weer het andere uiterste. Natuurlijk geef je zo nu en dan een dollar aan iemand waar je mee te doen hebt, helaas kun je ze niet allemaal wat geven.
Morgen onze laatste dag hier, aan het einde daarvan zullen wij jullie weer een update geven. Graag tot dan.

Dag 13 Gettysburg-Washington D.C. (107 mijl)

Hot town, summer in the city
back of my neck is getting dirty and gritty
Been down, isn't it a pity
Doesn't seem to be a shadow in the city

(Lovin Spoonful)

We zijn vanmiddag gearriveerd in de hoofdstad van de USA, Washington D.C. Als je ons nu zou vragen "hoe is het daar?" dan zouden wij waarschijnlijk beiden zeggen 'warm'. Het is vandaag 95 graden Fahrenheit, in Celsius is dat toch al snel een graadje of 35. Voor in de stad is dat iets te veel van het goede. Nadat we vanmiddag ons hotel hadden gevonden (wat altijd weer een feest is in een grote stad) zijn we toch nog even een stuk gaan wandelen in de omgeving. Ons hotel zit op hooguit een kilometer afstand van het Witte Huis, dit is dus al één van de eerste bezienswaardigheden die wij tegenkwamen. Opvallend (maar natuurlijk niet raar) is het enorme aantal politie, security en secret security agents die overal op straat te vinden zijn. Net nadat wij de voorkant van het Witte Huis hadden bereikt werd het commando gegeven dat iedereen de stoep daar moest verlaten. De gehele straat aan de voorkant van het gebouw werd leeggemaakt omdat even later een auto arriveerde en het terrein op reed. Waarschijnlijk kwam één van de Obama's thuis na een middagje op pad te zijn geweest.

Verder valt er over vandaag niet veel meer te vertellen of het moet zijn dat we vanuit de staat Pennsylvania door de staat Maryland naar Washington D.C. zijn gereden. Wat ons opviel in de staat Maryland is dat het er erg schoon, heel groen en minder bergachtig is. Verder zagen we onderweg dat er in deze staat redelijk veel Iers georiënteerde namen voorkomen. We hebben in Maryland nog een klein stukje meegepakt van het Cunningham State Park, Marianne moest daar nog even vol in de remmen vanwege een beest dat de weg overstak. We hebben geen idee wat voor dier het was, hij had nog het meest weg van een enorme marmot maar dan met een veel grotere staart. Het beest was ongeveer net zo groot als onze Dusty maar dan lichtbruin. Voor de lezers van ons blog die Dusty niet kennen, dat is onze Brits korthaar kater van bijna acht kilo. Kort na deze 'close encouter of the third kind' bereikten wij al onze eindbestemming van vandaag. Het binnenrijden van de stad doet wat apart aan, geen groot bord met de naam van de staat en/of een woord van welkom maar gewoon een klein straatnaambordje op de hoek van een weg "Washington D.C. De stad Washington D.C. behoort overigens tot geen enkele staat. De afkorting D.C. staat voor 'District of Columbia'. Dit is het federale district dat de hoofdstad omvat, de naam is afkomstig van een oude (poëtische) naam voor de Verenigde Staten. Het district behoort tot geen enkele staat om te voorkomen dat ook geen enkele een staat invloed kan uitoefenen op de hoofdstad. Morgen gaan we de stad verder bekijken, hopelijk is het dan iets minder warm. We houden jullie op de hoogte......

Huiskamervraag:

Ik begon dit stukje met de lyrics van het nummer 'Summer in the city. De band The Lovin Spoonful bracht het nummer uit in 1966, maar waar verwijst hun naam naar ??

Dag 12 Painted Post-Gettysburg (237 mijl)

Hey look yonder, tell me what you see
Marching to the fields of Gettysburg
It looks like handsome Johnny with a flintlock in his hand
Marching to the Gettysbrg war, hey marching to the Gettysburg war

(Ritchie Havens)

Na een eenvoudig doch voedzaam ontbijt in Hotel Econo Lodge nabij het rustieke Painted Post, was het voor ons tijd om de staat New York achter ons te laten. Al snel na het uitchecken draaiden wij de Highway 15 Southbound op en na een klein kwartier stond er op een groot bord langs de weg het volgende: "Pennsylvania welcomes you, the Constitution State". Kijk, dat is nog eens binnenkomen. De zojuist genoemde Highway 15 is een prachtige route die dwars door de bergen en bossen van Pennsylvania loopt, van het noorden vrijwel direct naar de zuidkant van de staat. Zoals gebruikelijk als je door de bossen rijdt, zie je langs de weg weer veel dode dieren liggen. Daarnaast ook regelmatig stukken rubber of hele/halve autobanden die de tocht kennelijk ook niet hebben overleefd.
Boven de weg zweven de roofvogels, op zoek naar een prooi. Een korte stop om wat uit de koeltas te halen maakten wij aan de oever van de Susquehanna River, daarna weer vol gas naar onze eindbestemming van vandaag Gettysburg.

De liefhebbers van geschiedenis zullen natuurlijk weten dat Gettysburg historisch gezien een belangrijke plaats is in Amerika. Hier werd namelijk in 1863 tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog (Civil War) gedurende drie dagen een belangrijke veldslag geleverd. De Unie (de Noordelijke Staten) waren in een oorlog verwikkeld met de Confederatie (de Zuidelijke Staten). Naast de politieke spanningen tussen de federale regering en de deelstaten was er ook sprake van economische spanningen, ofwel het industriële noorden tegen het agrarische zuiden. Daarbij speelde ook de beslissing van de toenmalige president Abraham Lincoln om de slavernij af te schaffen en belangrijke rol in het conflict. In de Zuidelijke Staten was in die tijd slavernij de normaalste zaak van de wereld (in ieder geval in hun wereld). De rijke boeren in het zuiden hadden de slaven dringend nodig om onder meer hun katoen en tabak te oogsten en verder natuurlijk ook voor alle overige werkzaamheden in en rond hun plantages. Aan het einde van de dag hebben wij dus het Gettysburg National Military Park bezocht. Dit park staat dus in zijn geheel in het teken van de slag bij Gettysburg die op respectievelijk 01, 02 en 03 juli 1863 werd uitgevochten. De strijd die daar werd gevoerd is de grootste veldslag van de Amerikaanse Burgeroorlog en van het Westelijk halfrond. Bovendien wordt hij gezien als het keerpunt in de burgeroorlog, er vielen in deze drie dagen meer dan 51.000 slachtoffers. Maar tot zo ver deze kleine geschiedenisles.

Waar de veldslagen zijn gevoerd is dus nu een Nationaal Park dat in zijn geheel met de auto is door te rijden, de totale route in ongeveer 24 mijl. Veel van de velden en heuvels waarop destijds werd gestreden zijn nog steeds in tact, dat wil zeggen onbebouwd. Wel zijn er veel standbeelden, eretekens en militaire begraafsplaatsen door het gehele park, ook de kanonnen zijn nog steeds te bezichtigen. Een erg indrukwekkend geheel dat een kleine inzage geeft in een belangrijke periode van de Amerikaanse geschiedenis.

We overnachten nu ook in Gettysburg en morgen verlaten we Pennsylvania al weer, de Tour wacht tenslotte op niemand........

Dag 11 Niagara Falls-Painted Post (231 mijl)

Here in dry country
The promise has run dry
Where nobody cries
And no one's getting oud alive

(Bon Jovi)

Met pijn in ons hart namen we vanochtend afscheid van onze hotelsuite met de 'million dollar view'. Een laatste blik naar de prachtige watervallen en weer verder on the road. Vanuit Niagara Falls is het alleen een kwestie van de brug oversteken en je rijdt de USA weer binnen. Geen problemen bij de douane en dus voorspoedig de tocht hervat. Nadat wij de VS weer betraden, ging de rit van vandaag verder in zijn geheel door de staat New York. Het viel ons op dat deze staat toch behoorlijk groot van oppervlakte is en dat er ook redelijk veel tolwegen zijn. De ochtend hebben we voornamelijk over de I90 gereden en zijn alleen gestopt voor een kop koffie en om de tank weer vol te gooien.

Het eerste doel daarna was Finger Lakes National Park. Dit natuurgebied ligt precies tussen twee meren die beide de vorm hebben van een vinger en daarom dan ook 'The Finger Lakes' genoemd worden. En, jullie begrijpen het waarschijnlijk al, er is zowel een linker als een rechter (finger) lake. In het park zijn we gestopt om bij de waterval Taughannock Falls te gaan kijken. Helaas is deze vanwege de heersende droogte momenteel even buiten werking, om maar niet te zeggen 'kurkdroog'.

Vervolgens zijn we door het Glen Watkins State park verder gereden en even later afgeslagen bij het kleine plaatsje Montour Falls.
Hier zou een waterval moeten zijn die zich bijna in iemand zijn achtertuin zou moeten bevinden. Ook deze waterval, met de naam Chequaga Falls hebben we gevonden en dit was vrijwel hetzelfde verhaal. Niet dat hij helemaal droog was maar hij druppelde zo'n beetje zoals een man van tachtig met prostaatklachten wanneer deze urineert.

Ach ja, nadat je de watervallen van Niagara hebt gezien is verder toch alles surrogaat. Uiteindelijk is onze eindbestemming van heden het kleine plaatsje Painted Post. Hiervandaan gaan we morgenochtend weer verder en zullen we de staat New York gaan verlaten. We'll keep you guys posted......

Dag 10 Toronto-Niagara Falls (81 mijl)

Don't go jumping waterfalls
Please keep to the lake
People who jump waterfalls
Sometimes can make mistakes

(Paul McCartney)

Het verlaten van Toronto op een zondagochtend gaat gelukkig een stuk makkelijker dan het binnenrijden op een vrijdagmiddag. Zo rond half elf reden we de stad uit en de Interstate op richting Niagara Falls, na een wat korte nacht waren we toch weer redelijk vroeg op deze morgen. Zo rond half drie schrokken we vannacht wakker van een enorme klap, in eerste instantie dachten wij dat de bliksem was ingeslagen in het hotel of daar vlak bij. Nadat we de gordijnen hadden geopend zagen we dat er op de weg vlak onder ons hotelraam een behoorlijk ongeluk had plaatsgevonden. Twee auto's zijn waarschijnlijk met een behoorlijke snelheid tegen elkaar aan gereden op de kruising. De beide auto's stonden in brand en dreigde zelfs te ontploffen. Mensen die toegesneld waren hadden gelukkig de bestuurder van de auto die het meest 'in elkaar geduwd was' kunnen bevrijden en deze lag in de berm naast de weg. Het gehele verkeerslicht en straatbord waren ondersteboven gereden en ook de elektriciteitskabels die boven de weg hingen waren losgekomen. Uiteindelijk zagen we vanochtend op de lokale televisiezender dat er drie gewonden zijn afgevoerd en dat de weg maar liefst twaalf uur afgesloten is geweest.

Met een kleine omweg hebben we toch ons hotel in Toronto kunnen verlaten. We zijn in één ruk doorgereden naar Niagara Falls, echter niet direct naar ons hotel. Omdat we al een tijdje onderweg zijn moesten we nu toch echt nodig een 'laundry' opzoeken om wat kleren te wassen. Gelukkig hebben we deze in Niagara Falls ook gevonden en binnen een uur konden we weer verder met fris gewassen kleren.
Voorlopig hoeven we ons ondergoed dus niet meer om te draaien.....

Tegen half twee kwamen we aan bij ons hotel 'Embassy Suites', deze staat vlak naast de watervallen. Het hotel heeft maar liefst 42 verdiepingen en omdat we dit waarschijnlijk maar één keer in ons leven gaan doen hebben we voor de verandering eens goed uitgepakt. We hebben een luxe suite geboekt op de 38e etage met direct uitzicht op de drie watervallen, gezien vanaf de Canadese kant.
Het uitzicht vanuit onze hotelkamer is echt adembenemend, we hebben rechtstreeks zicht op de watervallen.

Vanmiddag zijn we er heen gewandeld en van dichtbij zijn ze nog veel indrukwekkender. De Niagara watervallen behoren tot de grootste ter wereld en bestaan uit drie delen, the Horseshoe Falls, the American Falls en the Bridal Falls. De genoemde Falls en de Niagara River vormen de grens tussen Canada en de Verenigde Staten (in dit geval de staat New York), beide landen worden verbonden door de Rainbow Bridge. Maar wat een lawaai maakt het water en met wat voor kracht stroomt het vanuit de rivier en dondert het naar beneden. De zon die op het water schijnt zorgt er ook nog voor dat er regelmatig een regenboog zichtbaar wordt boven de watervallen. Prachtig om van dichtbij te mogen aanschouwen en erg indrukwekkend. Morgen reizen we weer terug richting USA, nu gaan we nog maar even een tijdje vanuit onze hotelkamer van het uitzicht genieten voor het donker wordt. "Goodnight ladies"......

Dag 9 Toronto (2e dag)

You didn't see Toronto
When I first tried out some hash
Smoked some and then I'll do it again
If I only had some cash

(Neil Young)

Vandaag hebben we geprobeerd om Toronto te gaan bekijken. Hoe kun je dat nu beter doen dan een ticket kopen voor de 'hop on-hop off' bus en daarnaast te voet door de stad te wandelen. Ook Toronto heeft van deze mooie bussen met een zogenaamde 'open deck' zodat je alles goed kunt bekijken. Hoewel het weer er vanmorgen redelijk goed uitzag, liep het toch even anders. Kort nadat we twee kaartjes voor de bus gekocht hadden en deze net vanaf het beginpunt vertrok, brak er een enorme regenbui los. Zelfs de regencapes van de busmaatschappij konden hiertegen geen weerstand bieden, na nog geen driehonderd meter stond het regenwater bij ons in de schoenen en de bilnaad. Bij de eerste halte(na ongeveer vijfhonderd meter)zijn wij als enigen ook direct weer uitgestapt, de chauffeur en gids keken ons nog uitermate verbaasd na. Snel zijn we een Starbucks ingevlucht en hebben daar een kop koffie gedronken tot de ergste regen voorbij was. Droog werd het echter vanochtend nog steeds niet zodat wij ons genoodzaakt zagen om een Mall binnen te lopen. Dit was dan ook direct een van de grootste Malls die wij ooit gezien hebben. Diverse verdiepingen en enorme aantallen winkels achter elkaar. En aan de overkant van de Mall zagen we bovendien een HMV winkel, resultaat was natuurlijk wel dat we diverse cd's en boeken aangeschaft hebben en Canadese dollars armen zijn.

In het begin van de middag werd het uiteindelijk toch droog zodat wij alsnog een tocht door de stad hebben gemaakt. Toronto heeft zoals zoveel grote steden een redelijk dualistische aanblik. Aan de ene kant zijn er de mooie gebouwen zoals Casa Loma, het Royal Ontario Museum, de CN Tower en een wijk vol prachtige oude huizen in Victoriaanse stijl. Maar aan de andere kant is er ook veel ellende zoals bedelaars, daklozen die in een portiek liggen te slapen en allerlei weirdo's die vrij over straat lopen. Tja Toronto is ook de vierde stad van Noord Amerika wat betreft het aantal inwoners. In het hart van het centrum ligt Dundas Square, een soort van Time Square in het klein, 's avonds ook voorzien van de schreeuwende neon reclames. We weten nu overigens ook waarom het gisteren zo druk was om de stad binnen te komen, er is namelijk een groot Internationaal Filmfestival in de stad. Daarnaast speelden ook de Toronto Blue Jays tegen de Boston Red Sox. Overal dus een drukte van belang in de binnenstad. In de namiddag zijn wij nog de CN Tower ingegaan, vanaf de 114 verdiepingen (346 meter hoog) heb je een prachtig uitzicht over heel Toronto en Lake Ontario. Als afsluiter zijn we nog wat gaan drinken in een Engelse Pub, Marianne een cocktail en ik heb wat lokale lagers geproefd. Morgen verlaten we Toronto weer en rijden terug zuidwaarts naar Niagara Falla, we blijven dan wel aan de Canadese kant van de watervallen.

Huiskamervraag:

Deze is eigenlijk te makkelijk maar vooruit, ik stel hem toch.
Welke redelijk bekende muzikant werd in 1977 gearresteerd in Toronto vanwege het in het bezit hebben van heroïne. Er hing hem een gevangenisstraf van zeven jaar boven het hoofd maar uiteindelijk kwam hij weg met het geven van een benefietconcert voor een blindeninstituut. Ee welke song is over dit voorval geschreven door een andere muzikant (naam en titel graag).