Los Angeles part two

Vandaag zijn we met de hop on-hop off bus, de metro en te voet door Los Angeles getrokken.

Zoals al eerder gezegd is L.A enorm groot en uitgestrekt, veel brede boulevards met heel veel verkeer. Mooi weer maar toch een beetje smog die constant boven de stad schijnt te hangen.

We hebben een aantal highlights bezocht en zijn natuurlijk in Hollywood en Beverly Hills geweest, verder op Hollywood Boulevard, Sunset Boulevard, Santa Monica Boulevard en

Rodeo Drive. Dit zijn we zo'n beetje de bekendste straten hier, komen ook in diverse films voor en/of ze worden in verschillende songs genoemd. Famers Market was zeker het bezoeken waard. Farmers Market is een van de favoriete trefpunten van de Angeleno's en de toeristen. Diverse kraampjes waar je van alles kunt kopen. Van de gebruikelijke toeristische souvenirs, kleine hapjes tot aan complete maaltijden die je dan gezellig op één van diverse terassen kunt opeten.

In L.A. staat onder meer ook Universal Studios, Paramount Pictures, Capitol Records en tal van andere maatschappijen waardoor de acteurs en andere celeberty's vanuit de bergen van Beverly Hills en Hollywood een minimum aan reis/werktijd hebben. Om nu te zeggen dat L.A een bijzondere stad is, nee dat dan weer niet. Leuk om geweest te zijn en er twee dagen te hebben rondgekeken maar het laat geen onuitwisbare indruk achter.

Wat wel indruk maakte in L.A. is de zaak van Amoeba Music op Sunset Boulevard in Beverly Hills, dit is de world greatest record store. More than a million new & used cd's, lp's dvd's, video's en 45's en free live music every week. Op 27 juni 2007 heeft zelfs Sir Paul McCartney in deze zaak een kort optreden gegeven voor zevenhonderd gelukkigen die hierbij aanwezig mochten zijn. Kortom een aardige winkel die elke platen/cd zaak in Nederland tot een bushokje doet degraderen.

Vanavond hebben we in het hotel nog een hapje gegeten en wat gedronken, we hebben online ingecheckt en helaas waren er geen tickets met extra beenruimte meer beschikbaar.

De terugvlucht wordt dus afzien voor mij met mijn 1.88 lengte maar misschien kan ik een vriendelijke stewardess overhalen om de fles Amaretto of Bailey's waarmee ze na de koffie rondgaan bij mij achter te laten. Enfin we zullen wel zien.

De koffers moeten worden ingepakt vanavond en morgenochtend is het nog ontbijten hier en om 12.00 uur uitchecken en dwars door de stad richting luchthaven. Vlak bij de luchthaven moeten we de leaseauto inleveren en brengt een shuttle bus ons naar the airport.

Onze vakantie zit er dan op. We hebben ongveer 3.800 kilometer door California en een stuk van Nevada gereisd en het was de moeite waard. Een leuke tijd gehad en veel gezien.

Wij danken alle mensen die ons gevolgd hebben via ons weblog voor hun interesse en voor de reacties. Hopelijk zien we jullie binnenkort weer in goede gezondheid in Nederland.

Huiskamervraag:

Nog één laatste huiskamervraag en de oplossing van de voorlaatste vraag.

Aan het begin van Wilshire Boulevard ligt inderdaad MacArthur Park. Richard Harris (1968) en Donna Summer (1978) hebben hierover gezongen, met onder meer de prachtige (en tevens vreemde) tekst:

Someone left the cake out in the rain

I don't think that I can take it

Cause it took so long to bake it

And I'll never have that recipe again

Dan nog een laatste opgave om het af te leren:

Op één van de bovenstaande foto's zie je een foto met een ster en daarop een naam.

In welk nummer wordt hierover gezongen en welke band zong dit. De a-kant van de single was een grote hit en die wil ik dus ook weten en ook uit welk jaar de single is. Het lijkt heel wat maar ik weet zeker dat er mensen zijn die dit weten zonder naslagwerken te gebruiken. Ik weet het tenslotte ook uit het hoofd...........................

Alle goeds en tot ziens in Nederland Edward & Marianne

Back to L.A

Vanmorgen de wekker gezet op 07.15 uur om redelijk op tijd te vertrekken voor de rit naar
Los Angeles. Na het douchen, breakfast en koffers pakken was het uiteindelijk toch al weer 08.40 uur toen we San Simeon uitreden. Via de Pacific Coast Highway number 1 en Freeway 101 op weg naar de stad der Engelen. Na een dikke twee uur zijn we de weg afgegaan om in Santa Barbara een kop koffie te gaan drinken. Santa Barbara is een bekend klein stadje in California dat enigszins Spaans aandoet. De straten zijn er smal en klein en in "schaakbordpatroon" aangelegd. Het is duidelijk te zien dat het merendeel van de bevolking van Santa Barbara er (letterlijk en figuurlijk) 'warmpjes' bijzit. Dit gaat niet voor iedereen op, in de drukke winkelboulevard zat op een bankje ook een gezin (man, vrouw, baby in kinderwagen en hond) met op een bord de tekst "no work, everything will help, thank you". Naast het gezinnetje lagen wat plastic tassen met hun spullen, erg triest allemaal. Het deed ons wederom weer beseffen hoe goed wij het hebben. Helaas kom je dit soort taferelen toch ook regelmatig tegen in het Amerika van 2009. En dan is California toch niet eens één van de armste staten van de USA.

De reis weer vervolgd en de freeway 101 weer terug opgereden naar ons einddoel.
Onderweg hebben we echter "a change of plans" gemaakt. We besloten om niet het routeboek te volgen en rechtstreeks naar L.A te rijden maar om de Pacific Coast Highway 1 weer op te duiken en via de kustlijn verder te rijden. Deze route bracht ons namelijk langs Malibu, Santa Monica en Venice Beach. Schitterende omgevingen (leuk wonen daar aan het strand van Malibu), prachtige kustlijnen met palmbomen en heel veel surfers gezien. In Venice Beach hebben we opnieuw een stop gemaakt en zijn we over de lange boardwalk langs de kust gelopen. Dit is een kilometers lange promenade met een bont gezelschap van diverse mensen, dieren en andere rariteiten.
Kunstenaars, straatmuzikanten, goochelaars, voodoo's, veel verkopers van zelfgemaakte artikelen als schilderijen, sieraden en kleding. Kortom er is van alles te zien. We zagen zelfs iemand die met een zwart varkentje in een kinderwagen liep. Zien en gezien worden daar in Venice Beach en regelmatig muziek van the Doors die uit de aangelegen pubs klonk.

Ik heb uiteindelijk van een jongen vier psychedelisch uitziende guitar picks gekocht voor twee dollar, dit ter "support van young Venice musicians". Misschien zijn de broertjes en neven Lennon ook op deze manier begonnen voordat ze in Nederland bekend raakten.

Dan uiteindelijk van Venice Beach naar ons hotel in L.A. en dat zonder het routeboek. Dit klopte natuurlijk niet meer omdat we voor een andere weg hadden gekozen. Los Angeles, de grootste en meest uitgestrekte stad van heel California heeft meer dan vier miljoen inwoners en wij rijden in één keer naar ons hotel !!!!!!! De complimenten hiervoor komen uiteraard weer toe aan mijn uitermate charmante kaartlezer (that also happens to be my girlfriend). Met alleen een klein plattegrondje van de stad in haar hand en mij achter het stuur vonden we dus zonder veel problemen het Wilshire Plaza Hotel. Om een voorbeeld te geven hoe enorm groot deze stad is, de Wilshire Boulevard is meer dan veertig kilometer lang. Morgen gaan we trachten om wat highlights van de stad te bekijken. Waarschijnlijk melden we ons dan weer, misschien tot dan.

Huiskamervraag:

De antwoorden op de vorige huiskamervragen. Clint Eastwood is inderdaad burgemeester geweest van Carmel by the Sea (punt voor Floris en Arjan). De beatles traden in Candlestick park op. (29 augustus 1966). Het bijzondere aan dit optreden was echter dat dit hun allerlaatste live optreden tijdens een tournee was (toch een punt voor Peet).

Dan Arjan zijn reactie. We zijn inderdaad dwars door Big Sur gegaan en je doelt ongetwijfeld op Jack Kerouac. Ik heb jaren geleden zowel Desolate Angels als On the Road gelezen. Evenals Naked lunch van William S. Burroughs, een maatje van Kerouac uit de Beat Generation.

Dan de nieuwe vraag, misschien een lastige. Zoals gezegd zit ons hotel aan Wilshire Boulevard in L.A. Aan het begin van deze boulevard zit iets waarover gezongen wordt en in ieder geval (voor zo ver ik weet) hebben twee verschillende mensen (in respectievelijk 1968 en 1978) metdit nummer een hit gehad. Zoek wat aan het begin van Wilshire Boulevard zit en je hebt de hit. ........

San Simeon

Vamorgen zijn we vanuit Monterey verder zuidwaarts gereden richting ons eindpunt van morgen Los Angeles. Vandaag maken we een laatste tussenstop in San Simeon. Dit is een dorpje aan de zee waar afgezien van ons motel (met wederom een hoog Norman Bates gehalte) en een aantal restaurants niet veel te beleven valt. Maar de reis hiertoe was wederom geweldig.

Vanuit Monterey zijn we Highway 1 opgedoken en van inwoners in San Franciso hadden wij al gehoord dat dit een prachtige weg is, wel ze hebben niets te veel gezegd........

Heel even zijn we van Highway 1 afgegaan om het kleine plaatsje Carmel by the Sea in te gaan.

Een klein en mooi stadje waar ogenschijnlijk geen armoede heerst, wat ons wel opviel was het grote aantal honden in dit plaatsje. In het kleine maar mooie centrum van het stadje had bijna iedere inwoner een hond bij zich en op het aangelegen strand liepen ook tientallen mensen met hun hond. Een klein uurtje zijn wij hier geweest en hebben er een kop koffie gedronken, de heerlijke lemon cheese cake daarbij verdient overigens wel een eervolle vermelding in deze rubriek.

Na de koffie weer doorgereden naar ons overnachtingspunt van vandaag. De Highway 1 brengt je vlak langs de kust richting zuiden van California. Vrijwel overal waar je rijdt zie je dus de Pacific Ocean, soms is hij op 50 meter afstand en soms op 150 meter afstand maar hij ligt altijd rechts naast de weg. We zijn dan ook diverse keren gestopt vanwege het adembenemende uitzicht. Langs de weg zijn ook veel "vista points" zoals ze dat hier noemen. Een kleine parkeerplaats langs de highway om even je auto neer te zetten en van het uitzicht te genieten.

Aan de je rechterkant dus de oceaan en aan je linkerkant de bergen en de heuvels van de Pacific Valley, een mooi plaatje dat zich ook niet op één foto vast laat leggen.

We zijn afgezien van het uitzicht op de Pacific vandaag ook andere bijzondere dingen tegengekomen. Eekhoorns die uit je hand eten, zeven laag over vliegende lepelaars en ongeveer zes mijl voor San Simeon is een stuk strand waar zeehonden zijn. Werkelijk prachtig om deze beesten van dichtbij in hun eigen omgeving te bekijken. Ze liggen lekker te zonnen en gooien af en toe met één van hun vinnen op bijna achteloze wijze zand over zichzelf heen ter bescherming tegen de felle zon. Alleen dit aangezicht maakte de rit van vandaag al geslaagd.

We zitten in ons motel in San Simeon op ongeveer honderd meter van de zee. Het motel heeft een hoog Norman Bates gehalte maar is verder oké.

Morgen hebben we weer een lange rit voor de boeg naar wat het beginpunt was en tevens ook het eindpunt is van deze reis, Los Angeles. Bij aankomst in California hebben we er alleen maar geslapen en zijn we 's ochtends direct naar San Diego gereden, nu blijven we er twee nachten en proberen zo veel mogelijk van de stad te zien. Misschien tot morgen maar in ieder geval een goed weekend allemaal. Love en greetings from a sunny San Simeon, California USA.

Huiskamervraag:

Zoals gezegd zijn we vanochtend voor een kop koffie gestopt in het plaatsje Carmel by the Sea.

Het plaatsje is niet zo heel groot en heeft iets meer dan 4.000 inwoners (en waarschijnlijk net zo veel honden) maar wie weet wie van 1986 tot 1988 burgemeester was van Carmel by the Sea?

Monterey

Na het laatste ontbijt vanochtend bij onze Chinese vrienden van het Sunrise Café moesten wij het prachtige San Francisco verlaten en onze weg vervolgen naar Monterey. Verder afzakken naar het zuiden van California dus. Maar eerst moesten wij dwars door het drukke centrum de stad San Francisco zien uit te komen en freeway 101 zien te vinden. Na een paar foute afslagen is dit tenslotte met een kleine vertraging toch gelukt. Met de autoradio aan en muziek van onder meer the Doors, Stones, Cream en Hendrix langs de kust naar het zuiden dus (no complaints about the Californian radiostations).

Nu de naam van Jimi Hendrix is gevallen, op deze dag is het precies 39 jaar is geleden dat Hendrix is overleden en wij zijn op weg naar de stad waar in 1967 zijn grote doorbraak in de States gestalte kreeg. In Monterey vond op 16, 17 en 18 juni 1967 namelijk een groot popfestival plaats voor meer dan 200.000 toeschouwers. Het Monterey International Pop Music Festival wordt ook wel als het hoogtepunt van "the summer of love" beschouwd. Dankzij zijn weergaloze optreden op dit festival maakte Jimi Hendrix snel furore in de States. Maar dit terzijde.

Langs de Pacific reden wij in een kleine drie uur tijd naar Monterey, onderweg zagen we onder meer diverse aardbeien en frambozenvelden. en natuurlijk de kustlijn. Monterey is een plaats waar ogenschijnlijk weinig tot geen armoede heerst, schitterende huizen en grote auto's of convertibles beheersen het straatbeeld. Na aankomst in ons het hotel en het uitladen van de koffers zijn we vanmiddag even langs de schitterende kustlijn van Monterey gereden. Een prachtige maar wilde oceaan met vele rotspartijen waar de golven op stuk slaan. Op Ocean View Boulevard in Monterey is het fraai wonen met uitzicht op de zee. Verder hebben we het vandaag rustig aan gedaan omdat veertien dagen rondreizen toch langzamerhand ook zijn tol gaat eisen. Morgen zakken we verder naar het zuiden, de gehele weg over Highway 1 vlak langs de Pacific, ongetwijfeld een mooie route. Het eindpunt is dan San Simeon, onze laatste stop voor het eindpunt Los Angeles.

Huiskamer vraag:

Bij het verlaten van San Fransisco zagen wij, al rijdend op freeway 101, een afslag met de naam Candlestick Park. Door welke gebeurtenis staat Candlestick Park echter voorgoed op de kaart?

En Floris you're right. In City Hall van San Francisco trouwden op 14 januari 1954 (excuus voor de typefout, ik heb hem reeds gecorrigeerd) Joe Dimaggio en Marlyn Monroe.

Where have you gone Joe Dimaggio

A nation turns it's lonely eyes to you (woo, woo, woo)

Whats that you say Mrs. Robbinson

Joltin' Joe has left and gone away (hé, hé, hé)

San Francisco III

Vanochtend hebben we weer ontbeten bij een klein Chinees breakfast/lunch zaakje schuin tegenover ons hotel. Het eten is er prima (toast, croissanst, bagels) en de mensen uitermate vriendelijk. Na het ontbijt weer snel de straat op, het weer is opnieuw prima (seems it never rains in soutern California). Daar onze pas voor de hop on-hop off bus nog steeds geldig is zijn we maar opnieuw opgestapt. Bij een tweede ronde door de stad zie je altijd weer dingen die je de keer daarvoor gemist hebt. Opnieuw bij Haight Ashbury uitgestapt en eventjes naar Amoeba gegaan om rond te neuzen. Vervolgens weer opgestapt en via de Golden Gate naar Chestnut gegaan. Een leuke en relaxte buurt met veel winkels en restaurantjes. Bij een italiaans zaakje zijn we op het terras gaan zitten en hebben zowaar een keertje een lunch genomen. Vanwege het feit dat we bijna hele dagen op stap zijn sloegen we de meeste dagen de lunch maar over. Deze keer hebben we het er maar even van genomen.

Na Chestnut zijn we te voet verder gegaan en via Fillmore zijn we naar boven gewandeld tot bovenaan Lombard Street. Lombard Street is zo'n beetje het hoogste punt van het bewoonde deel van San Francisco. Vanaf dit punt kijk je door de staat heen naar beneden en zie je zowel Fishermans Warf als het eiland van Alcatraz liggen. Lombard Street heeft een stijgings percentage van 21.7 % en is tevens bekend als smalste straatje van de stad. Het heeft op honderd meter acht scherpe bochten en kan door verkeer alleen naar beneden worden genomen. Zoals al eerder gezegd heeft het decor van Lomard Steet vaak gediend voor film of in tv series. Het was een hele klim maar wel de moeite waard. Vervolgens zijn we afgedaald naar ons hotel waar we nu een uurtje zijn om vervolgens weer down town naar Union Square te gaan. Marianne wil Macy's nog onveilig maken en wellicht dat we daarna nog China Town ingaan om wat te drinken en te eten. You never known what's gonna happen on a warm San Franciscan night.

Morgen moeten we weer verder we rijden een stukje zuidwaarts waar we overnachten in een stad waar ook een stuk muziekhistorie ligt,.................................Monterey. See you guys then.

Huiskamervraag(en):

Wat begonnen is als een grap begint zo langzamerhand een cult te worden, ach vooruit maar.

Veel reacties op de laatste blog. Floor/Peet, ik lig op de middelste rij, tweede van links daar op Pier 39. De vriendin van mijn moeder die in Sequoia woont heet Wil (punt voor Peet).

Ja, Arjan ik heb Anke nog gebeld vanuit hier, jammer genoeg nam ze niet op.

De Nederlandse band moet natuurlijk Diesel (Sausolito Summernights) zijn, de song heeft de charts in de USA gehaald.

En de bands die in Haight Ashbury hebben gewoond zijn inderdaad onder meer Jefferson Airplane, Jimi Hendrix (punt voor Floor) en de band die hier in san Francisco een hele grote naam heeft, The Gratefull Dead.

Dan een nieuwe vraag maar weer. Vandaag kwamen wij langs het prachtige City Hall van San Francisco. Op 14 januari 1954 vond hier een huwelijk plaats tussen twee zeer bekende Amerikanen (ieder uit een ander genre), het huwelijk zou echter maar 274 dagen duren.

Het verhaal gaat dat de echtgenoot behoorlijk jaloers was en dat dit de reden was dat het huwelijk weer snel werd ontbonden. Welk beroemd paar bedoel ik.....................?

San Francisco II

Vanmorgen hebben we tickets gekocht waarmee we twee dagen gebruik kunnen maken van de hop on-hop off bus die langs vele highlights van San Francisco gaat. Niet alleen ligt de stad aan een fantastisch mooie baai die via de Golden Gate naar de Pacific gaat, de stad is ook nog eens gebouwd op 43 heuvels. Alleen al vanwege het hoogte verschil in de straten is het daarom aan te bevelen om gebruik te maken van één van de vele sightseeings bussen. Ze zijn er tenslotte voor.

Na te zijn opgestapt bij Fishermans Warf reden we onder meer door de wijk China Town, Lombard Street (een shot van deze zeer steile straat met de haarspeldbochten is in vele films en tv series gebruikt) en het hart van de stad genaamd Union Square. Onze eerste stop maakten wij bij Alamo Square. De buurt rond Almo Square is bekend vanwege de vele Victoriaanse huizen die daar staan, dit is een behoorlijk contrast met de rest van de skyline in downtown Frisco.

Het meest bekend zijn hier de zogenaamde "painted ladies", een rijtje van zeven schitterende oude en verschillend gekleurde huizen die recht tegen over Alamo's Park staan.

Vervolgens zijn we terecht gekomen in Haight Ashbury, de oude hippie wijk van San Francisco.

De geest van de oude hippie cultuur waart hier nog steeds rond, veel winkels waar tweedehands spullen worden verkocht, veel sixties kleding en andere flower power artiklen in diverse winkels te koop. Ook op straat lopen sommige mensen rond in kleding alsof ze net terug zijn gekomen van het Woodstock festival. Bij vlagen ruik je op straat de geur van een verse gedraaide blow, lange haren en kleding met felle kleuren kom je tegen, kortom een heel leuk deel van de stad.

Aan het einde van Haight Street staat een winkel genaamd Amoeba, ik kan toch wel zeggen dat ik aardig wat platen/cd winkels heb gezien maar zoiets.............................ongeloofelijk zowel vinyl en cd's heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Zowel nieuwe als tweedehands, lp's, singles, cd's, dvd's, shirts en spelletjes, nog nooit heb ik zoiets gezien. Als een kind voor de etalage van een snoepwinkel liep ik daar rond. Aan het vinyl ben ik maar niet eens begonnen maar na een dik half uur daar rond te hebben gelopen kwam ik toch weer met vier cd's naar buiten.

Vervolgens zijn we via het Golden Gate Park naar de Golden Gate brug gereden. Aan de zuidkant van de brug zijn wij weer uitgestapt en naar beneden gelopen om de brug beter te bekijken en wat foto's te maken. Later zijn we weer opgestapt en met de bus over de brug gereden. Een indrukwekkend bouwwerk met een lengte van 2.737 meter, die ook dagelijks onderhouden dient te worden vanwege het frequente gevaar van aardbevingen in San Francisco.

Vervolgens na terugkomst op Fishermans Warf zijn we nog even langs Pier 39 gelopen om de daar altijd aanwezige zeeleeuwen op de foto te zetten. Daarna naar het hotel voor een uurtje rust met een versnapering.

Vanavond zijn we opnieuw naar China Town geweest, hebben door de buurt met de vele Chinese winkels en restaurants gewandeld en hebben daar ook gegeten. Vervolgens zijn we vanuit China Town weer naar het centrum Union Square gewandeld en hebben vandaar de cable car naar beneden genomen richting Fishermans Warf. De hoge verwachtingen die wij van de stad hadden zijn uitgekomen, San Francisco is een fantastische stad. California Dreaming on a september day.

Huiskamervraag:

Ik heb nog geen antwoorden gezien op de laatste vraag, misschien is hij wel iets te lastig en dus zal ik daarom nog een hint geven. Ik zoek een Nederlandse band die met dit nummer ook nog in de Amerikaanse charts is gekomen (makkelijker kunnen we het niet maken, leuker wel).

Dan toch maar een nieuwe vraag. Vandaag waren we in de hippie wijk Haight Ashbury, in het Ashbury park heeft Jimi Hendrix in de jaren zestig nog opgetreden. Maar welke band heeft ongveer twee jaar in een huis in deze wijk gewoond?

San Francisco (be sure to wear some flowers in your hair)

Gisterenavond bij het Indiaase restaurant van de Quality Inn gegeten, ik had daar een uitstekende Chicken Korma (instant ? nee vers). Vanochtend vroeg afscheid genomen van Lake Tahoe (en van de Korma). Bij het starten van de auto klonk direct op de radio het nummer "Carry on" van Crosby, Stills, Nash & Young, heel toepasselijk dus. Nadat we lake Tahoe uitreden was het nog een klein stukje bergopwaarts en vervolgens ruim 1900 meter langzaam naar beneden. Met de klanken van onder meer A day in the life en We're an American band was dat zeker geen straf. Na de daling vanuit Lake Tahoe was het vervolgens over highways en freeways alleen maar vlak terrein. Onderweg naar San Francisco reden we door of langs diverse plaatsen de bij mij allerlei muzikale associaties opriepen. Onder meer El Dorado (door vele bands bezongen, o.a. Neil Young en ELO), Folsom (Johhny Cash's Folsom Prison Blues) Sacremento
(a wonderfull town sing, sing, sing, ding ding ding), San Jose (do you know the way to...........).

Rond 13.00 uur vanmiddag reden wij San Francisco binnen en wonder boven wonder reden wij in één keer naar het hotel. Een unicuum deze vakantie, te meer daar wij alles zonder tomtom doen maar met kaarten en de bescheiden van het reisbureau. De eer hiervoor komt echter mijn charmante wederhelft en tevens begenadigd kaartlezer toe. Chapeau zou Mart Smeets zeggen.

We verblijven momenteel in het Hyatt Hotel in de wijk Fishermans Warf. Deze wijk was in het verleden een zeeliedenbuurt maar is tegenwoordig een bezienswaardigheid. Vanuit Fishermans Warf kijk je namelijk uit op de Golden Gate brug, de rock van Alcatraz en op de zeeleeuwen die een deel van het haventje geannexeerd hebben. Prachtig om te zien trouwens, honderden van die beesten bij elkaar die lekker liggen te zonnen.

Het is een prachtig uitzicht maar een hotel in dit deel van de stad heeft ook zijn nadelen.
Zo moeten we voor het parkeren van de auto bij het hotel $ 45,00 per dag betalen en kost ook het gebruik van het wireless Internet $ 10,00 per dag. En dat zijn dan nog prijzen zonder tax.
Maar goed in grote steden betaal je natuurlijk relatief gezien veel meer dan op het platteland, dat is in Europa ook niet anders.

Vanmiddag zijn we wezen wandelen door Fishermans Warf en het heeft natuurlijk wel wat het uitzicht op de genoemde bezienswaardigheden. Verder trekt de wijk behalve veel touristen uit verschillende landen natuurlijk ook vogels van diverse pluimage aan. Veel zwervers, bedelaars, overjarige hippies, straatmuzikanten en andere kunstenaars. Kortom een leuke stad.
In de namiddag zijn met met de cable car naar down town gereden. Het oude stadscentrum.
De cable car van San Francisco is op zich al een bezienswaardigheid.

Op de terugweg was hij helemaal vol maar dan mag je (indien daar nog plaats is) meerijden op de treeplank buiten de car waar je dan een staanplaats hebt en dus eigenlijk buiten een beetje aan de wagen hangt, heel apart maar wel leuk.

Vanavond zijn we in Fishermans Warf wezen eten in een restaurant in de haven, vanaf ons tafeltje hadden we zicht op de zeeleeuwen en de Golden Gate. Morgen gaan we met de hop on-hop off bus de stad verder bekijken en zullen we ook wat foto's maken. Vandaag dus geen foto's bij dit stukje, die houden jullie te goed voor morgen.



Huiskamervraag:

De oplossing van het duo dat over Jackson zong was inderdaad Lee Hazlewood en Nancy Sinatra (Peet, your damn right). Ik had trouwens het duo Johnny en June Cash ook goed gerekend.

Dan de nieuwe vraag. Welke band zong over "met een auto San Francisco te verlaten om naar een nabij gelegen stad te gaan en zo het geld voor een vliegtuigtocht te besparen. Vanwege een drooggelopen motor en een lekke koppakking waren ze echter toch nog duur uit."

Lake Tahoe

Vroeg in de morgen hebben we het rustieke Oakhust goodbye gezegd, een leuk hotel overigens The Comfort Inn. Allemaal laagbouw en een kamer met alles er op en er aan, zelfs een koelkast aanwezig wat altijd handig is voor je Budweiser. Ze zijn hier kouder dan in the cavern kan ik jullie melden. Wat verder opviel in het hotel in Oakhurst was de aanwezigheid van veel latino's.

Ik weet niet of het nu Jets of Sharks waren maar ik liep buiten wel steeds de tune van West Side Story (I love to be in America) te fluiten.............

Dan de weg naar Lake Tahoe, dat was weer een lange rit van vijf uur en dat voor een afstand van ongeveer 220 mijl (een amerikaanse mijl is ongeveer 1,6 km). Met name het begin van de rit ging erg moeizaam vanwege het geaccidenteerde terrein. Tevens regende het vanochtend en was de temperatuur direct gedaald naar 15,5 graden celsius. Op een gegeven moment dacht ik zelfs van de regen in de mist te rijden maar Marianne wees mij er op dat het geen mist was maar gewoon een wolk die om de top van de berg hing waar we overheen reden.

Dat is wel apart hier, de vele verschillende landschappen die je onderweg tegenkomt.

Na een stuk door de bergen reden we vervolgens weer door enorme bossen heen, na een stop in Jackson om de benzine bij te vullen en wat te drinken was het laatste stuk naar lake Tahoe gelukkig een stuk makkelijker rijden dan het begin. Het is normaal al niet prettig om in de bergen langs de afgronden te rijden maar in de regen of tussen de wolken wordt het er niet veel leuker op. Ik krijg steeds meer respect voor die wielrenners in de Tour de France.

In de loop van de middag zijn we dus in Lake Tahoe aangekomen. Om precies te zijn bevinden wij ons in Lake Tahoe South. Lake Tahoe is namelijk niet zo maar een lullig plasje, nee Lake Tahoe is "huge"'. Het meer is 22 mijl lang en 12 mijl breed, heeft een diepte van maximaal 1645 feet (dat is ongeveer 500 meter diep) en ligt op 1900 meter hoogte.

De grens tussen California en Nevada loopt ook dwars door het meer. Het is hier inmiddels wel droog maar niet al te warm, zwemmen in het meer is dus niet aan te raden omdat het water steenkoud is. Vanwege de hoogte waarop het gelegen is, is Lake Tahoe namelijk ook een gerenommeerd wintersportoord. Jammer dat we de zon niet achter het meer kunnen zien verdwijnen maar desalniettemin is het leuk om hier te zijn.

Wat natuurlijk bonuspunten opleverde vanmiddag was ons bezoek aan de plaatselijke Starbucks voor een kop koffie. In de zaak was een daarvoor open haard met leren stoelen aanwezig en muziek van de Beatles klonk door de boxen. Bovendien verkocht men daar de geremasterde Beatles cd's voor $ 12,95. Een prima zaak en een prima kop koffie dus.

Het hotel is ook weer geinig, net zo'n soort kamer als de vorige. Laagbouw waar je de auto voor de deur kunt zetten en van binnen ruim en van alle gemakkken voorzien. Het hotel wordt gerund door een Indiër die gelukkig vloeiend Engels spreekt. Dat is makkelijker communiceren dan met Indiërs die ik in het verleden in Rotterdamse belwinkels wel eens heb moeten controleren. Er is ook een Indiaas restaurant bij, vanavond gaan we voor de broodnodige afwisseling dus maar eens Kip Tandoori eten. Het plan is om morgen weer redelijk op tijd te vertrekken naar San Francisco, een rit van ongeveer driehonderd kilometer. Van San Francisco hebben we wel hoge verwachtingen en daarom blijven we daar drie nachten. If you stick around our weblog, you'll hear al about "the strange vibration"

Oplossingen:

Eerst even de oplossingen van de vorige huiskamervragen. De serie was inderdaad Bonanza.

Ik was verbaasd over het aantal mensen dat dit wist (kreeg ook via de mail een oplossing).

Parate kennis of zoekwerk.......?, doet er niet toe wij vinden het leuk dat jullie meekijken met ons.

Overigens was de ranch van Bonanza (the Ponderosa) die hier bij Lake Tahoe is, tot 2004 open voor publiek maar is deze daarna overgenomen door een grote investeerder en tegenwoordig niet meer toegankelijk.

De bank die ook regelmatig in Lucky Luke voorkomt is Wells Fargo.

En hoewel het niet eens als huiskamervraag was bedoelt, de flip side van I'm not your steppin' stone is inderdaad I'm a believer van the Monkees (origineel natuurlijk van Neil Diamond).

Huiskamervraag;

Deze keer niet al te ingewikkeld. Zoals gezegd stopten wij vandaag om te tanken in Jackson.

Welk illuster duo zong over het stadje Jackson en waarom zongen (of spraken) zij over Jackson ?

Yosemite Park

Bij het starten van de auto hoorde ik via de autoradio direct de tonen van het Monkees nummer I'm not your steppin' stone (b-kantje van de single ....?) Over PJM radio 105,9 hoor je mij in ieder geval niet klagen, een prima zender met veel jaren zestig en begin jaren zeventig muziek.

Vandaag zijn we vanuit Oakhurst naar Yosemite Valley gereden, het national park dat ongeveer veertien mijl hier vandaan ligt. Yosemite is ook weer een park met vele hectaren natuurschoon, het is echter ook iets commerciëler en dus drukker dan de vorige parken die we bezocht hebben.

Wat hier opvalt is de diversiteit van het landschap, soms woest, soms groen, soms rotsen en enorme bomen maar soms ook watervallen die je onderweg tegenkomt. Gezien de extreme warmte en droogte die de laatste weken het weerbeeld overheersen is echter een aantal van deze watervallen momenteel droog. Gelukkig hebben wij er nog wel eentje kunnen vinden die niet opgedroogd is. Verder ging de tocht weer dwars door de bossen en langs hoge bergtoppen en langs diepe afgronden. Zaak dus om geconcentreerd te blijven rijden en je aan de geadviseerde snelheid te houden, één stuurfoutje en je kunt plotseling honderden meters het ravijn in storten.

Het uitzicht op één bepaald punt in Yosimete Valley maakte de tocht echter meer dan waard, een uitzicht zo ver en mooi dat het niet lukt om dat op een foto vast te leggen.

Vanvond zijn we weer even in Oakhurst geweest, naast ons hotel is een kroeg genaamd Dirty Donkey ("bikers are welcome" hangt op een bordje aan de muur). Twintig meter verder zit een Laundromat waar wij onze was hebben gedaan. Voor een paar dollars mag je een grote wasmachine gebruiken, je koopt ook wat waspoeder en draaien maar. Daarna kun je voor

$ 0,25 ook nog gedurende vijf minuten gebruik maken van een droger. We lopen er nu dus weer schoon en netjes bij.

Na het wassen zijn we aan de overkant van de weg (de Higway 41 die dwars door Oakhurst loopt) gaan eten in Katie's Country Kitchen. Voor de mensen die vroeger naar Happy Day's hebben gekeken, het interieur lijkt verdacht veel op dat van Arnold's. Maar Katie serveerde een prima New York Steak en de cheese cake na afloop was ook uitstekend.

Morgen vervolgen we onze weg naar Lake Tahoe, een lange en lastige rit die weer dwars door het gebergte gaat. Indien er daar ook weer wireless Internet is zullen we ons vanuit daar weer melden. Misschien tot dan maar hoe dan ook groetjes van ons uit de States.

Huiskamervraag:

De hele dag was op hier de lokale tv een serie te zien die in de jaren zestig en begin jaren zeventig ook bij ons behoorlijk polulair was. Wij zagen tijdens de openingstune van een aflevering dat deze serie zich afspeelt bij onze bestemming van morgen Lake Tahoe.

De vraag is natuurlijk over welke serie gaat het hier. Hij is misschien niet makkelijk en dus mogen er wat mij betreft hulpmiddelen worden ingeschakeld. Een kleine tip, bij ons zond de KRO de serie uit. Ik ben benieuwd of iemand weet welke serie dit is. Mocht het te moeilijk zijn dan hoor ik het graag en zal ik nog een extra tip geven waardoor het voor de kenners ineens een stuk makkelijker zal worden.

Oakhurst, Highway 41

Vanuit Visalia zijn we vanochtend vertrokken naar Sequoia Kings Canyon. Een natuurreservaat van de staat waar je niet zonder meer doorheen kunt rijden of naar binnen mag met je auto.

Wij hadden echter bij de entree naar het Joshua Tree park al voor $ 80,00 een pas gekocht waarmee je met de auto en alle inzittenden gedurende een jaar lang toegang hebt tot alle nationale parken en canyons in de USA . Dit is de goedkoopste manier om al het nationale erfgoed van de USA dat ons pad kruist te bezoeken of om daar doorheen te reizen. ( 80% hiervan wordt gebruikt voor het onderhoud van deze parken/canyons)

Vandaag zijn we dus dwars door de Sequoia Kings Canyon, gelegen in het Sierra Neveda gebergte, gereden. Een rit waar we ongeveer de gehele dag over hebben gedaan. (we hebben slechts een klein gedeelte van het park gezien) Natuurlijk zijn we onderweg in de Canyon een aantal keer gestopt om van het uitzicht te genieten of om een foto te maken. Bij de ingang van het park had een vriendelijke Ranger voor ons op een kaart aangetekend op welke plaatsen we beslist even moesten stoppen en de auto uitgaan om te kijken naar de natuur. Overal in het park wordt ook gewaarschuwd om geen voedsel in de auto achter te laten of in het openbaar neer te leggen aangezien dit de beren (die leven daar nog in het wild) aantrekt. Natuurlijk is de Sequoia Kings Canyon beroemd vanwege hun sequoia bomen.

We hebben de grootste/hoogste boom ter wereld mogen aanschouwen, het is een sequoia genaamd General Sherman. De boom is ongveer 2200 jaar oud en is 84 meter hoog en heeft een stam met een omvang van 31 meter. De boom is dus net zo lang als een flatgebouw met 14 verdiepingen en is net zo breed als een snelwegen met drie banen. Really a big 'motherfucker'.

Vanuit Sequoia Kings canyon zijn we doorgereden naar onze huidige plaats van bestemming te weten Oakhurst, gelegen on Highway 41 in California. Ook weer een plaats met slechts één weg en aan beide kanten benzinepompen, cabins om te overnachten en saloons of restaurants.

Hier blijven wij twee nachten en morgen zullen we het natuurreservaat Yosemite gaan bekijken.

Huiskamervraag.

Mij moeder (Lien voor intimi) heeft een goede vriendin die in de Sequoia in Dordrecht woont.

Wie weet haar naam. Voor het antwoord op deze vraag mag gebruik worden gemaakt van hulpmiddelen of hulplijnen.

Op weg naar Sequoia Kings Park

Vanmorgen weer ontwaakt in Stone Pipe Wells, het is bij het naar buiten lopen net of we midden in een aflevering van "het kleine huis op de prairie" zitten. Ik zoek snel de horzizon of naar Charles Ingalls en zijn familie maar die kan ik nergens vinden. Het ontbijt was prima verzorgd en de mensen zijn allemaal even vriendelijk, toch moeten wij onze weg vroeg vervolgen.

Op het laatste moment heeft Marianne (kijkend naar de map van California) het idee gekregen om van de door de reisorganisatie gekregen route af te wijken.
Door dwars door Death Valley te rijden kunnen we ongeveer 100 tot 150 kilometer korter rijden naar onze volgende rustplaats Visalia, via Visalia is ons volgende doel het Sequoia Kings Park.
Dwars door Death Valley dus, we weten nu waar de naam Death Valley vandaan komt............


Er is dus helemaal niets van leven te zien in Death Valley, er zijn alleen bergen en er is zand en er is een verschroeiende hitte van ongveer 45 graden celsius. Je moet zorgen dat je een volle tank hebt want in Death Valley is geen tankstation, je moet zorgen dat je genoeg water bij je hebt om onderweg te drinken want een winkel kom je niet tegen. De autoradio doet het niet en met je mobiel heb je ook geen ontvangst. Echt "Death Valley" dus. We zijn even uit de auto gestapt om wat foto's te schieten en de grond voelt keihard aan en ziet er uit als een maanlandschap. Na ongeveer drie uur te hebben gereden over bergen, door dalen en langs rotswanden gelukkig heelhuids uit Death Valley gereden. Op de autoradio kregen we eindelijk weer ontvangst en met de tonen van onder meer de Eagles, Stevie Wonder, the Doors, the Who en Iggy Pop (Lust for life) reden we weer richting bewoonde wereld.


Nog een goede drie uur verder wacht het Holiday Inn Vasilia op onze komst. Onze komst daar was nog heel even kantje boord vanwege een idiote trucker die plotseling zijn vrachtwagen naar links gooide, gelukkig zijn de remmen van de Amerikaanse auto's prima in orde. Met de schrik in de benen en de lucht van schroeiend rubber in de neus toch net op de weg gebleven.

Aangekomen in Vasilia bleek de routebeschrijving naar het hotel totaal onjuist te zijn.
Na veel gevloek (voornamelijk door de schrijver van dit relaas) en in een winkel de juiste weg naar het hotel te hebben gevraagd zijn we er uiteindelijk toch weer gekomen.

Maar geloof me, na een tocht van meer dan zes uur in die ongeloofelijke hitte is het uitermate vervelend als de routebeschrijving naar je hotel niet klopt. Morgen op weg naar Sequoia Kings Park, eens kijken of die bomen daar echt zo groot zijn.


Huiskamervraag:


Op treinen hebben wij al een paar keer de naam gezien van een bekende bank die al bestond in de tijd van het "wilde westen". Voor de striplezers onder ons, hij komt ook regelmaqtig voor in de albums van Lucky Luke (uit mijn hoofd meen ik in ieder geval te weten Lucky Luke en de Postkoets). Welke bank bedoel ik hier.............???

Viva Las Vegas

Vanuit Palm Springs zijn we naar Las Vegas gereden, een rit van ruim vier uur.
Onderweg hebben we een kleine omweg gemaakt om door het Joshua Tree park te rijden.
Een prachtig nationaal park waar natuurlijk volop de bekende bomen te bewonderen zijn, verder zijn we ground squirrels en lizzards op onze weg tegen gekomen.

Dan Las Vegas, dat is weer een heel ander verhaal. Wat een gekkenhuis, overal neon lichten, rinkelende gokkasten en veel mensen uit alle delen van de wereld. We verbleven in het Luxor hotel in de strip, het dure deel van Vegas. Een biertje kost daar gemiddeld $ 10,00 en een klein flesje water minimaal $ 3,00. Zelfs voor het gebruik van het wireless Internet vraagt men daar een bedrag van $ 20,00. Tot nu toe was dit overal waar we geweest zijn gratis en derhalve dat de weblog nu ook een beetje later is bijgewerkt.

Vanuit Las Vegas hebben we een vlucht geboekt met een twee motorig vliegtuigje en hebben (met 13 andere reizigers) een vlucht van een uur en een kwartier boven de Grand Canyon gemaakt. Dat was erg indrukwekkend. Verder was het leuk om Vegas eens te hebben gezien maar hebben we niet het idee dat we daar ooit nog eens heen gaan. Op 09-09-2009 (de dag dat de Beatles catalogus geremasterd uitkomt) hebben we de fab Four Show in het V theatre van Planet Hollywood bezocht, dat was wel apart. Wat nog wel valt te vermelden is dat Marianne
$ 15,00 heeft gewonnen met Black Jack.

Vandaag zijn we vanuit Nevada vertrokken richting Death Valley en we zijn in de middag gearriveerd in een dorpje genaamd Stone Pipe Wells. We waren er al doorheen gereden voordat we het wisten.
Er is hier alleen een store, saloon en restaurantje. Verder een receptie waar je de sleutel van je cabin kunt ophalen. Er staan namelijk wat cabins om de zojuist beschreven gebouwen heen.
Het is hier ongveer 45 graden celsius en niets anders te zien dan zand en bergen. Voor het gebruik van het wireless Internet is er een apart kamertje waar wij nu in zitten, ergens anders werkt het namelijk niet. De foto's volgen dus misschien nog later. Morgen hebben we een lange rit voor de boeg, meer dan 700 kilometer op weg naar Seqoia Kings Canyon. Tot dan.

NB:
Het antwoord op de huiskamervraag vanuit Palm Springs is natuurlijk Sonny Bono (voor de muzikale onbenullen, dat was de helft van het duo Sonny & Cher). Floris, you were right.
Dan een nieuwe huiskamer vraag, het Joshua Tree Park waar we doorheen zijn gereden vormde de inspiratie voor de hoes van een bekend en gelijknamig U2 album maar wie maakte de foto van deze album cover ?

Palm Springs

Vanmorgen nog de Zoo in San Diego bezocht en vervolgens begin van de middag ongeveer 200 kilometer naar het noord-oosten gereden op weg naar Palm Springs. De weg ging echt tussen de bergen van het zonnige California door, onderweg niet veel meer dan rotsen, zand, zon en natuurlijk de highway.

Met op de radio muziek van o.a. Elo, Yes, Clapton, CCR en Eric Burdon (Spill the wine) reden wij het laatste stuk naar het snikhete Palm Springs. Palm Springs is midden in de woestijn, tussen de bergen gelegen en is vooral bekend omdat daar een deel van de "rich en famous" van California woont. Het is een beetje het "Zuidhoven" van California.

In de zomer loopt de temperatuur op tot 40 graden (celsius) en 's winters is het er overdag toch ook nog een graadje of 20 tot 22. Geen hoogbouw te bekennen in Palm Springs, veel bungalows en huizen met oprit, brede wegen en straten en grote en dure auto's.

Alle horeca gelegenheden hebben een terras met aan de gevel een soort van sprinkler installatie waaruit verdampt water gespoten wordt om het terras en zijn bezoekers een beetje koel te houden. En waar je ook loopt overal zie je de bergen om je heen.'

Vanavond down town geweest om het centrum te bekijken en een hapje te eten.

Morgen vroeg ontbijten en daarna gaat de reis richting Las Vegas. Leuk om Palm Springs gezien te hebben maar één dag hier is lang genoeg. In deze hitte doe je niet al te veel.

Huiskamervraag:

Welke popster uit de sixties is nog een aantal jaar burgemeester geweest van Palm Springs?

(wie weet het antwoord zonder het te na te kijken). Morgen volgt het antwoord.

San Diego

Gisteren zijn we gearriveerd in San Diego. Ons hotel in San Diego (Mission Valley Resort) is het soort hotel dat allemaal aparte hotelkamers heeft die op hun terrein liggen en waar je met je auto heen moet rijden en voor de deur kunt parkeren. Ik moest direct aan Alfred Hitchcock's Psycho denken, zelfs het huis op de heuvel is hier aanwezig. Veiligheidshalve doe ik het douchegordijn dan ook maar niet dicht tijdens het gebruik van de "shower", tenslotte ...............
in every resort hides a Norman Bates.

Gisteren en vandaag zijn we op stap geweest in San Diego. San Diego heeft een new and old town. The new town bestaat uit een modern deel met veel horeca en een enorme shopping mall.
The old town (ola) lijkt op een nederzetting zoals je in de oude films van John Wayne ziet. Het waren dan ook de Spaanstaligen die in 1769 de eerste nederzettingen hebben opgericht, in de loop der jaren is San Diego uitgegeroeid tot een florerende havenstad met meer dan 1,3 miljoen inwoners.
In the old town kun je nog veel van de oude cultuur terugvinden, de authenticiteit en de commercie gaan hier hand in hand. maar vooral kun je er ontzettend lekker eten, er zijn enorm veel mexicaanse restaurants waar de tortilla's voor je neus vers worden bereid.

Vanmiddag zijn we in Sea Port Village geweest. San Diego heeft een grote haven waar de US Navy ook een enorme vloot heeft liggen. Tevens ligt in de haven het oude oorlogsschip Midway, deze heeft in WO II dienst gedaan als vliegdekschip. Het is een enorme boot die nu dienst doet als oorlogsmuseum. Verder is de haven natuurlijk ook een trekpleister voor veel plezierjachten en touristen met natuurlijk veel vertier en horecagelegenheden langs het water.
San Diego is ook voor de Amerikanen aantrekkelijk als badplaats, er zijn hier dan ook verschillende beaches met stranden die je normaal alleen ziet in een reclamespot voor Bounty.
Het weer is altijd oké in San Diego, zomers warm en in de winter is het hier nooit kouder dan 14 graden. Vanavond weer even relaxen en morgen op weg naar Palm Springs.

Los Angeles

Na een lange en vermoeiende dag eindelijk aangekomen in Los Angeles. De vlucht is voorspoedig verlopen, 10 uur en 20 minuten. Toch ruim een half uur korter dan gepland. De wachttijd op het vliegveld om door de douane te komen viel mee. Heel anders dan New York. De mensen hier op het vliegveld zijn ook veel vriendelijker. Met de shuttlebus naar Alamo (het autoverhuur bedrijf). Ze probeerden ons van alles aan te smeren, grotere en luxere auto, extra verzekeringen. Gelukkig had ik mijn huiswerk goed gedaan en had zo her en der al gelezen dat dit ging gebeuren en dat we voldoende verzekerd waren en de auto groot genoeg was.
Maar nu, op naar de midsize cars. Zoek er maar een uit was tegen ons gezegd, ja wat ga je dan nemen. Na een poosje te hebben rond gekeken hebben we voor Amerikaanse begrippen een relatief kleine auto uitgekozen. Een Nissan met een Caleforniaplate. Het belangrijkste was dat alle bagage in de kofferbak paste.
Klaar om weg te rijden, o jee een automaat. Het zou makkelijk moeten zijn maar we weten inmiddels dat als je dit voor het eerst doet je een sterke maag moet hebben. Wat een groot rempedaal en als je remt sta je bijna meteen stil. Eindelijk op weg met horten en stoten ook nog eens politie achter ons. Wat zouden die gelachen hebben, weer van die domme toeristen die nog nooit in een automaat gereden hebben :-). Morgen wacht de tocht naar San Diego, een kleine 200 kilometer van hier.

Reis is rond

We zijn eruit. Het heeft even geduurd maar de route is bekend.

We vliegen naar Los Angeles. Vandaar uit gaan we naar San Diego, Palm Springs, Las Vegas, Death Valley, Seqouia/Kings Canyon, Yosimite, Lake Tahoe, San Fransico om vervolgens via Highway 1 terug te keren naar Los Angeles. In totaal 1880 miles. Nu de laatste voorbereidingen treffen en dan zijn we ready to go.

USA

Onze lang gekoesterde droom gaat in vervulling. We gaan rondreizen in Amerika.
Het gaat nog wel even duren en vanwege de voorpret deze weblog geopend. Reeds diverse boeken gekocht om ons voor te bereiden te bepalen wat we willen gaan doen en zien. San Fransico staat zeker op de lijst voor de rest zien we wel.