Dag 2 Phoenix-Monument Valley (360 mijl)

While no one was lookin' on the old plantation
He took her all the way down the old valley road

(Bruce Hornsby)

Na een paar uurtjes geslapen te hebben ziet de wereld er al weer heel anders uit. Ondanks alle vermoeienissen waren we toch al weer rond half zeven 's ochtends wakker. In ons Ramada hotel hebben we een eenvoudig doch voedzaam ontbijtje genoten en zijn snel weer de weg opgegaan. Deze dag stond voornamelijk in het teken van een redelijk lange autorit van het zuiden van Arizona helemaal naar het noorden van deze staat, daar waar de grens met Utah ligt. Het einddoel van vandaag was namelijk Monument Valley. Eerst moesten we nog wat noodzakelijke inkopen gaan doen bij de Walmart. Water, brood, fruit, een mes en een soort van koeltas om alles ook nog een beetje bruikbaar te houden onderweg. Ook een nieuwe roadmap uit 2018, die van ons stamde nog uit 2014 en wegen veranderen nu eenmaal. Nadat we het nodige hadden ingeslagen konden we dus echt op weg. Tijdens een lange autorit hebben we gelukkig altijd goed gezelschap, namelijk de autoradio. Via de Rockstations hoorden we als snel het vertrouwde geluid van onder meer Aerosmith, Tom Petty, Black Sabbath, Bob Seger, ELO en natuurlijk ook de Beatles en de Stones.En dat allemaal zonder infantiele spelletjes van dj's die tegen je praten alsof je verstandelijk beperkt bent. Daar kan onze publieke omroep nog een voorbeeld aan nemen.

Via Interstate 17 NB (North Bound) zijn we in eerste instantie door Arizona omhoog gereden. Plaatsen als Camp Verde, Sedona en Flagstaff hebben we allemaal links laten liggen omdat er vandaag geen tijd was om te stoppen. Na een dikke tweeënhalf uur moesten we de Interstate verlaten om vervolgens rond half vijf via Highway 89 en Highway 160 bij Monument Valley aan te komen. Eigenlijk was het voor ons nog half vier maar we passerden weer een tijdgrens waardoor de klok een uur opschoof. In Momnument Valley zijn we het Navajo Tribal Park doorgereden. Dit Nationale Park is eigenlijk een reservaat van de Navajo indianen en is veelvuldig te zien geweest in verschillende western movies. En inderdaad als je hier bent en rondkijkt waan je jezelf in een film met John Wayne of een stripverhaal van Lucky Luke. Die prachtige rode bergen en rotsen hebben vaak als decor mogen fungeren als het om cowboys of indianen gaat. Ook de temperatuur is hier net zoals vaak in de westerns, vandaag was het 101 graden fahrenheit (38 graden Celcius). De natuur is hier echter niet altijd zo geweest. Ongeveer 570 miljoen jaar geleden lag dit gebied nog helemaal onder water en stroomde hier de Golf van Mexico. Doordat de zee geleidelijk terugtrok is vanwege het ontstaan van erosie deze fraaie natuur tot stand gekomen. De Navajo indianen zijn overal aanwezig in het reservaat, werken daar ook in het toerisme en helpen om dit mooie stuk natuur in stand te houden. We overnachten vandaag in het reservaat in een houten cabin met uitzicht op de prachtige bergen. Het is nu aardedonker buiten en niets anders te zien dan de sterren. Morgen zetten we onze reis weer voort.

Dag 1 Amsterdam-Phoenix

By the time I get to Phoenix
She'll be rising

(Glen Campbell)


Vanwege de vrees voor een drukke ochtendspits hadden we de avond voor ons vertrek bij het A4 Hotel vlak bij Schiphol geslapen.
De shuttle bus bracht ons binnen tien minuten naar de luchthaven, bij de incheckbalie was het als gebruikelijk zeer druk maar binnen een uur waren we toch door de douane en op weg naar een kop koffie. Ons vliegtuig van Delta Airlines zou om 10.30 uur vertrekken richting Minneapolis in de staat Minnesota, daar zouden we twee uur de tijd hebben om een overstap te maken naar Phoenix, Arizona.
Inderdaad zouden, de vlucht naar Minneapolis vertrok namelijk pas om 13.00 uur vanaf Schiphol. Omdat dit betekende dat we de aansluitende vlucht niet meer konden halen had Delta Airlines ons al omgeboekt voor een volgende vlucht. Dit betekende voor ons dan wel dat we ongeveer vijfenhalf uur overhadden voor onze nieuwe overstap, dat is een redelijk lange tijd om op een luchthaven door te brengen. Maar goed, wat moet je anders. In Minneapolis aangekomen lagen onze nieuwe tickets al klaar bij de balie van Delta Airlines en zijn we maar op ons gemak op de luchthaven wat gaan eten en drinken. Uiteindelijk had ook deze nieuwe vlucht weer vertraging waardoor we nog langer moesten wachten op ons vertrek naar Phoenix. Bovendien werd al een paar keer omgeroepen dat het vliegtuig helemaal vol was en dat iedereen dus zoveel mogelijk zijn handbagage onder de stoel voor hem moest leggen. Toen wij het vliegtuig in wilde stappen en onze tickets lieten scannen bij de instapbalie leek er toch een probleem te zijn. De tickets en namen werden niet herkend, toch iets niet helemaal goed gegaan bij het omboeken. Probleem was echter wel dat het hele vliegtuig al vol zat. Of wij dan misschien de vlucht van de volgende dag wilden nemen, kregen we een gratis overnachting in Minneapolis en een waardebon van driehonderd dollar. Dat hebben wij beleefd maar zeer dringend afgeslagen want dan zou immers onze hele reis in de war raken, alle reserveringen die gedaan zijn kloppen dan niet meer. Nadat een dame van Delta Airlines een oproep had gedaan aan alle passagiers waren er echter twee jonge dames bereid om tegen een hotelovernachting in Minneapolis en een waardebon van driehonderd dollar (per persoon) hun tickets op te geven. Als laatsten mochten wij dus uiteindelijk toch aan boord, Marianne op rij 19 en ik op rij 23. Na een vlucht van een kleine drieënhalf uur met daarbij een aantal keren flinke turbulentie en een paar luchtzakken, landen we rond 22.00 uur lokale tijd in Phoenix. Een reis waar we meer dan vijfentwintig uur over gedaan hebben. Gelukkig was het, nadat we bij de luchthaven onze leaseauto hadden opgepikt, maar een klein kwartier rijden naar ons hotel. Niets meer gegeten, niet meer gedronken maar gelijk naar bed gegaan......

Dag 22 Boston (3e dag)

Sometimes I feel leek I'm almost gone
A long, long, long way from my home
Freedom
Freedom
Freedom
Freedom

(Ritchie Havens)

Op onze laatste dag hier hebben wij de 'Boston Freedom Trail' gelopen. Deze loop is 2,5 mijl lang en brengt je langs zestien belangrijke historische punten in Boston. Met de vers gekochte plattegrond in ons hand zijn wij langs het rood gemerkte pad door de stad gewandeld. Het beginpunt van de tocht is 'Boston Common', het oudste publieke park van Amerika dat al in 1634 werd aangelegd.

Natuurlijk zijn overal in het park eekhoorns te vinden, die zijn hier net zo gewoon al bij ons bijvoorbeeld de eenden in het park.
Verder ging het eerste deel van de wandeling onder meer langs het Massachusetts State House (1798)en de Park Street Church (1809). Na de Granary Burying Ground waar verschillende bekende inwoners uit Boston begraven liggen, kwamen King's Chapel (1749)en de USA's first Public School (1635).

Ik zal verder niet alle punten opnoemen maar het leukste deel van de trail was toch wel het stuk dat door de wijk North End ging. Dit is de wijk die van oudsher veelal door Italianen werd bewoond en deze buurt heeft nog veel mooie panden staan en natuurlijk ook diverse leuke Italiaanse eethuisjes. Hoe dichter wij bij het einde van de rit kwamen, hoe geaccidenteerder het terrein ook werd. Sommige heuveltjes bleken heuse 'kuitenbijters' te zijn. De Freedom Trail eindigde tenslotte aan de overkant van het water in de wijk Charlestown bij het Bunker Hill Monument. In 1775 heeft daar een aantal Kolonisten het lef gehad om het machtige Britse leger te bevechten tijdens de Amerikaanse Revolutie, bij deze slag vielen op dit punt 1400 slachtoffers. Tijdens deze gevechten schijnt de volgende term voor het eerst gebruikt te zijn:"Don't fire until you see the Whites of their eyes".

Vanuit Charlestown zijn we met de Ferry weer teruggevaren naar Long Warf, de haven dicht bij het centrum van Boston. Na deze lange wandeling zijn we neergestreken op het terras van de replica Café Cheers (het originele Cheers heeft natuurlijk helemaal geen terras)voor een welverdiend hapje en drankje. Verder hebben we het in de namiddag redelijk rustig aan gedaan.

Vanavond zijn we weer naar Newbury gewandeld om daar te gaan eten. Marianne had trek in Noodle Soup en dus zijn we bij een Japans restaurant gaan eten. Wat mij betreft was dat geen succes omdat de Japanners kennelijk een ander idee hebben van 'slow cooked beef' dan dat ik heb. Op de terugweg zijn we langs de supermarkt gewandeld om een broodje en wat beleg voor morgenochtend te kopen zodat we wat meer tijd hebben om al onze spullen bij elkaar te rapen.

Deze vakantie zit er voor ons nu bijna op. Ik ga nu nog voor het slapen even het laatste hoofdstuk lezen van de hier aangeschafte autobiografie van Motörheads Lemmy (genaamd White line fever !!!) en een laatste biertje drinken. Morgenochtend moeten we voor 11.00 uur uitchecken en 's middags naar de luchthaven voor de terugvlucht naar Amsterdam. Dit is dan ook het laatste stukje in ons logboek. Het is een mooie reis geweest die ons door twaalf staten in de USA en één staat in Canada heeft gebracht. In totaal hebben we tot vandaag 2845 mijl gereden, dit is ongeveer 4579 kilometer. Bedankt dat jullie via ons reisblog over onze schouder een beetje mee hebben gekeken met onze belevenissen. Hoewel wij altijd graag op pad gaan zijn we nu toch ook wel blij om na een dikke drie weken weer naar huis te gaan. Wij hopen jullie binnenkort in goede gezondheid in Nederland te zien of spreken. Graag tot dan en (om met de Amerkanen te spreken) "God bless you and take care".

Our house is very, very, very fine house
With three cats in the yard
Life used to be so hard
Now everything is easy 'cause of you

(Crosby, Stills, Nash & Young)

Huiskamervraag:

Nu we weer op huis aangaan zit vandaag al de hele dag het bovenstaande liedje in mijn hoofd. Natuurlijk wil ik deze reis niet afsluiten zonder een laatste huiskamervraag, hoewel deze voor muziekliefhebbers natuurlijk veel en veel te makkelijk is. Ik heb in deze bovenstaande lyrics van CSN&Y een bewuste fout gemaakt, wie ziet hem zonder de lyrics op te zoeken. Het juiste antwoord mag via de app. Leuker kunnen we het niet maken, veel makkelijker ook niet........

Dag 21 Boston (2e dag)

Bring back the Boston rag
Tell all your buddies
That ain't no drag
Bring back the Boston rag

(Steely Dan)


Na onze eerste hele dag in Boston doorgebracht te hebben weten we het zeker, het is een hele leuke stad. Boston maakt ook een redelijk Europese indruk, dit wat betreft de architectuur maar ook 'the way of living'. Daarnaast is de stad erg schoon en heeft hij een veel vriendelijkere uitstraling dan Toronto en Philadelphia. Zoals alle grote steden zijn de hotels ook hier erg duur, wij hebben dan ook voor drie nachten een soort van studiootje gehuurd. Niet dat dit zo goedkoop is maar het heeft in ieder geval niet de exorbitante vraagprijs van de hotels hier. Nadeel is wel dat onze ruimte zeer beperkt is. Indien je hier een weekendje zou verblijven en je hebt één koffertje of een weekendtas bij je dan gaat het nog wel. Maar met onze twee grote reiskoffers en één kleine koffer is het wel wat behelpen. In ons blog van gisteren had ik al iets over de Boston Red Sox verteld, vanochtend zijn we naar hun thuishaven Fanway Park gelopen. Dit was een wandeling van ongeveer twintig minuten die ons dwars door een studentenwijk bracht. Naast Harvard heeft Boston nog meerdere colleges zoals onder meer Berklee College of Music en Boston University of Fine Arts. Ook zagen wij dat de gebouwen van de Christian Science Church onmiskenbaar aanwezig zijn in Boston. Wel fraaie panden overigens, dat dan weer wel

Zoals gezegd zijn we naar het stadion van de Boston Red Sox gelopen, het stadion heeft de naam Fenway Park. Ik noemde gisteren ook de Amerikaanse honkbal legende Babe Ruth. Ondanks zijn vertrek naar de New York Yankees is zijn naam ook nog ruimschoots aanwezig hier in Boston, zo ook op Fenway park. Overigens won Babe Ruth drie keer de World Series met de Red Sox. Toen hij in 1919 naar New York vertrok heeft het tot maar liefst 2004 geduurd voordat de Red Sox weer een keer de Wold Series wisten te winnen. Men had het in Boston na de verkoop van hun held ook over het feit dat er een vloek over de club zou zijn uitgesproken. Ze noemden het 'the curse of the bambino". Maar na 86 jaar is deze dan kennelijk toch opgeheven. We hadden eigenlijk ook graag een wedstrijd van ze willen bijwonen maar helaas was dat niet mogelijk omdat ze deze dagen geen thuiswedstrijd hebben. Het gekke is dat, op het moment dat wij in Toronto verbleven, de Boston Red Sox thuis speelden tegen de Blue Jays uit Toronto. Een van de komende thuiswedstrijden van de Red Sox is opnieuw tegen de Blue Jays, maar dan zijn wij al weer weg uit Boston.

Na ons bezoek aan het stadion hebben we een wandeling gemaakt door Newbury. Dit is een lange maar hippe en trendy straat met mooie, oude panden en veel leuke winkeltjes en restaurantjes uit verschillende culturen. Aan het einde van de middag hebben we ons een klein stukje met de metro verplaatst en zijn vlak bij Quincy Market uitgestapt. Quincy Market is een groot oud overheidsgebouw waarin nu diverse horeca zaken zitten, het geheel heeft inderdaad iets weg van een markt. Aan de buitenzijde van het gebouw zijn verschillende winkels en terassen. Tenslotte zijn we nog naar de haven van Boston gelopen om daar nog even rond te kijken. De terugweg hebben we deels met de metro en deels lopend gedaan. Vanavond zijn we terug naar Newbury gegaan en hebben bij een klein Italiaans restaurantje een bord pasta gegeten. Tot zover het nieuws over onze eerste hele dag in Boston, het bevalt hier vooralsnog prima.

Morgen onze laatste dag hier en dan moeten de koffers weer worden gepakt voor de terugreis naar Nederland. We melden ons dus morgen voor de laatste keer bij jullie.

Dag 20 Dennis Port-Boston (114 mijl)

Sometimes you want to go
Where everybody knows your name
And they always glad you came
You want to go where the people know
People are all the same
You want to go where everybody knows your name

(G. Portney/J. Hart)

Toen wij vanochtend wakker werden in Dennis Port scheen de zon al om 09.00 uur een pit in je kont, de lucht was strak blauw en de zee helemaal glad. Te laat voor ons want wij moesten weer verder. Op weg naar onze laatste halte van deze trip, naar Boston dus.

De mensen die de bovengenoemde begin tune van de jaren tachtig serie Cheers nog kennen zullen wel begrepen hebben dat wij Boston inmiddels ook bereikt hebben. Boston is de hoofdstad van Massachusetts en heeft iets meer dan 667.000 inwoners. De stad is onder meer bekend vanwege de aanwezigheid van Harvard University maar ook de Boston Red Sox is een belangrijke vertegenwoordiger van de stad. De Red Sox wonnen acht keer de World Series, de eerste keer in 1903 en de laatste keer in 2013. De meest bekende ex speler van de Red Sox is de legendarische Babe Ruth. Babe Ruth zijn echte naam was 'George Herman Ruth', de bijnaam "Babe" kreeg hij omdat hij al op zeer jonge leeftijd op het hoogste niveau honkbalde. Hij debuteerde in 1914 voor de Boston Red Sox en speelde er ruim vijf jaar, vervolgens werd hij verkocht aan de New York Yankees die daarna dankzij hem de meest succesvolle ploeg van die tijd werd. Babe Ruth is nog steeds de enige speler die twee keer drie homeruns in een World Series wedstrijd sloeg en hij geldt in de USA als een van de grootste legendes uit de sportgeschiedenis. Hij overleed in 1948 op 53 jarige leeftijd aan kanker.

De lezers van jullie die in de jaren tachtig nog naar de serie 'Cheers' hebben gekeken zullen de lyrics bovenaan onze blog wel herkend hebben als de intro van de serie 'Cheers'. Deze sitcom is vanaf 1982 maar liefst elf seizoenen door NBC uitgezonden in de USA en was daar zeer populair. Ook zijn alle afleveringen destijds in Nederland te zien geweest. De hoofdpersoon van deze serie (Sam Malone) was zogenaamd ook pitcher geweest voor de Boston Red Sox maar vanwege een alcohol probleem was hij daar ontslagen. Wat doe je dan, precies dan ga je een kroeg beginnen. De kroeg in de serie was dus genaamd Cheers. Vanmiddag zijn wij vast een stukje de stad wezen verkennen en zijn ook in de kroeg terecht gekomen die de inspiratiebron vormde voor de gelijknamige serie. De kroeg ziet er hetzelfde uit zoals in de serie. Ook het trapje naar beneden klopt nog precies zoals ik het mij herinner van destijds. Uiteraard zijn wij naar binnen gegaan om wat te drinken, uiteindelijk hebben wij daar ook maar direct gegeten. Ze serveren er prima pub food.

Later vanavond hebben hebben we nog een stuk door de stad gewandeld, morgen gaan we opnieuw op pad. Wie weet tot dan.......

Dag 19 (2e dag) Dennis Port (84 mijl)

Wow, imagine that
They won't fight back
I've got a theory on that
A whale's heart is as big as a car
A whaler's thoughts must be smudged in the dark

(Pearl Jam)

Gisteren lazen we nog een item dat Cape Cod bij de Amerikanen zo'n geliefde vakantiebestemming is vanwege zijn mooie stranden en omdat het er altijd zonnig is. Dit is ook de reden dat de Kennedy's al decennia lang vakantiehuizen bezitten op Cape Cod. Echter toen wij vanochtend aan het ontbijt zaten regende het hier nog steeds. Niet naar het strand dus maar tijd voor een alternatief programma. Zoals een wijze voetbaltrainer ooit zei "Je moet altijd een plan B hebben". Met het oog hierop zijn wij vandaag naar het stadje Provincetown aan de andere kant op het eiland gereden. Provincetown ligt helemaal aan de oostkant van Cape Cod, direct aan de Atlantische Oceaan. Hoewel het stadje zelf redelijk toeristisch is ingesteld was het toch wel leuk om er even rond te lopen. We vonden daar geen Starbucks maar wel een mooi ander zaakje om koffie te drinken, het was tevens ook een Bakery. De eigen gebakken koekjes (we hadden een raspberry en cinnamon) waren echt veel te lekker. We hebben er ook nog een paar gekocht om mee te nemen. Verder viel het op dat er veel stelletjes van hetzelfde geslacht hand-in-hand over straat liepen. Daarnaast zagen we dat in verschijnende etalages shirts te koop aangeboden werden met een zogenaamd 'gay' item. We zagen onder meer T-shirts met teksten als "I love my gay mother" Maar dezelfde shirts met deze tekst voor onder meer een broer, zus, opa, oma, vriend of vriendin. Nu is het zo dat Cape Cod ook voor de homo's en lesbo's een populaire vakantieplaats is, dit komt omdat de staat Massachusetts de eerste staat in de USA was waar het homo huwelijk werd toegestaan. Dat was overigens pas twaalf jaar geleden in 2004, nog niet zo'n hele tijd terug in de geschiedenis. En het is (schandelijk genoeg) nog steeds niet in alle staten van de USA toegestaan.

Gisterenavond zagen we op een lokale televisiezender dat die dag een witte haai in de baai van Cape Cod zwom. Omdat het eiland inderdaad bekend staat vanwege het feit dat er veel walvissen net buiten de baai zouden verblijven, besloten we om op een 'Whale Spotting Boat' aan te meren. De boot zou de baai van Provincetown verlaten, en een uurtje varen om op de Atlantische Oceaan naar de plaatsen te gaan waar de kans op het zien van walvissen redelijk groot is. Wonder boven wonder was het zelfs droog toen wij de haven uitvoeren. In het begin van de tocht, net buiten de haven, waren enkele Minke Whale's te zien. Dit is een kleine soort van de Walvis familie, in Nederland hebben ze de naam 'dwergvinvis'. Echter hoe verder we de zee op gingen hoe mistiger het werd, dit maakt het zien van walvissen al helemaal moeilijk. Lange tijd werd er dan ook helemaal niets waargenomen, na enige tijd is de boot stil gaan liggen om te proberen of de walvissen wel in de buurt te horen waren. Niet lang daarna gebeurde het, ineens dook er een Humpback Whale (Bultrug walvis) vlak bij de boot op, spoot wat water omhoog en dook vervolgens (na een flinke klap met zijn staart te hebben gegeven) weer onder water. Kort daarna zwommen er twee aan de andere kant van onze boot en binnen twee minuten waren er een stuk of twaalf in de buurt van de boot en zwommen ze aan alle kanten voorbij.

Ik weet niet wat indrukwekkender is, deze prachtige beesten van dichtbij te zien of om het geluid dat zij maken te horen. Het spuiten van het water maakt een fascinerend geluid maar ook laten zij soms een heel hoge schreeuw horen. Gedurende een paar minuten kwamen ze regelmatig aan alle kanten van de boot omhoog, het waren behoorlijk grote exemplaren die zich lieten zien aan ons. Soms lijkt het wel of ze je bewust in de maling nemen. Ze komen omhoog uit het water en duiken dan weer onder en komen altijd weer boven water op een plek waar je ze niet verwacht. Vaak ben je dan te laat om ze ook op de foto te krijgen. Maar het mogen zien van deze indrukwekkende dieren in hun eigen omgeving blijft een fantastische ervaring. Op de terugweg naar de haven hebben we nog een paar andere walvissen gezien, een kleinere soort waarvan ik de naam vergeten ben. En aan het einde van de tocht doken er nog twee zeehonden op. Geen stranddag uiteindelijk maar dat maakt niet uit, dit is natuurlijk nog veel mooier. We hebben de dag ook in een restaurant/pub in Provincetown afgesloten met een prima maaltijd en kwamen in het donker pas weer terug in Dennis Port.

Morgen vertrekken we naar Boston, dit is tevens onze laatste bestemming waar we nog drie dagen zullen blijven. Ook herover zullen wij jullie weer informeren.

Dag 18 Philadelphia-Dennis Port (365 mijl)

K'wil terug naar de kust
Heel ongerust zoek ik de weg
Naar de kust
Bijna niet bewust van de dreiging
dat daar mijn jeugd voorbij ging

(Maggie MacNeal)

Dat was inderdaad ons plan, lekker twee dagen aan het strand doorbrengen om even bij te komen van alle vermoeienissen van onze reis.
Helaas is het weer ineens omgeslagen en ziet het er vooralsnog niet uit dat het strandweer gaat worden gedurende de twee dagen dat wij hier zullen verblijven. We zitten inmiddels op het eiland Cape Cod, dat ligt in de Atlantische Oceaan voor de kust van de staat Massachusetts. Vanochtend werden wij opnieuw vroeg wakker, zo rond 06.00 uur. Kennelijk hadden gasten in een aangrenzende kamer het hotel inmiddels verlaten zonder hun wekker uit te zetten, hoogst irritant. Of dat nog niet genoeg was ging even later ergens in de buurt naast ons hotel ook nog een brandalarm af. Resultaat van dit alles was dat wij beiden klaarwakker waren. Nadat Marianne uit het raam had gekeken en al had geconstateerd dat het behoorlijk regende, besloten wij maar op dan op tijd te vertrekken. Er stond namelijk toch wel een reis van iets meer dan zeshonderd kilometer op het programma. Zo kon het dus gebeuren dat wij al om 07.05 uur gedoucht en wel bij de receptie stonden om onze kamersleutel in te leveren en uit te checken.

Toen wij het hotel uitliepen was het nog behoorlijk donker en het regende onbedaarlijk hard. Op het moment dat wij wegreden begon het zelfs te onweren. Het regende op dat moment zo hard dat het water uit de rioolputten in Philadelphia omhoog kwam. Het is vandaag ook niet meer droog geworden. Vanaf ons vertrek uit Philadelphia heeft het tot zeker 12.30 uur enorm hard geregend en daarna heeft het gewoon hard geregend. Dit zorgde natuurlijk ook voor een behoorlijke chaos op de wegen. Over de eerste 83 mijl hebben we ongeveer vier uur gedaan en de hele rit heeft bijna negen uur geduurd. Vanuit Pennsylvania zijn wij de door de volgende staten gereden: New Jersey, New York, Connecticut, Rhode Island en tenslotte dus Massachusetts. Een groot deel van de tocht hebben wij over de Interstate 95 naar het noorden gereden, deze bracht ons zelf nog een stukje door de stad New York heen. In de verte konden wij vanuit de auto de skyline van Manhattan zien. Uiteindelijk bereikten wij tegen de avond ons hotel in Dennis Port, redelijk vermoeid maar verder oké. Wij hebben hier in de supermarkt wat brood en beleg gehaald om te eten omdat we geen zin meer hadden om er vanavond nog op uit te gaan. Ook hier regent het en de verwachting is dat dit morgen ook zo zal zijn. Wel een beetje jammer omdat we met onze hotelkamer op ongeveer 75 meter afstand van de zee zitten. Terwijl ik dit stukje aan het maken ben kan ik de zee zelfs zien en horen. Maar goed we zullen wel afwachten hoe het morgen is, bij slecht weer kunnen wij altijd weer op zoek gaan naar een alternatief programma. Jullie horen het nog van ons........