San Francisco

Another mile or two to Frisco
200 gallons from L.A.
The engine's thumpin’ like a disco
We ought to dump her in the bay

All aboard, Sausalito summernight
All aboard
(Marc Boon & Rob Vunderink)

Vandaag hebben we op onze laatste dag in San Francisco 'Bike the Bridge' gedaan. Op twee gehuurde city bikes zijn we langs de kustlijn gefietst en vervolgens de Golden Gate Bridge overgegaan om daarna in een soort van lange afdaling naar Saulsalito te rijden. Gelegen aan de overkant van de baai en tegen de heuvels aan is het een plaatsje voor de beter gesitueerde Californiërs. Onder meer Robin Williams en Isabelle Allende wonen er. Omdat Saulsalito aan de andere kant van de baai en tegen de heuvels aan, is het klimaat daar ook iets beter. Vrijwel windstil is het daar en een heerlijk zonnetje scheen over de haven. We hebben nog even overwogen om door te fietsen naar Oakland om nicht Anke te bezoeken maar we wisten niet zeker of ze thuis zou zijn en daarom zijn we 's middags maar met de ferry naar Fisherman's Wharf teruggevaren.

Later vanmiddag zijn we nog eenmaal met de cable car heen en weer naar het centrum gegaan en hebben we downtown wat gegeten. Nu wordt het tijd om de koffers in te gaan pakken, morgenochtend om 04.45 uur staat de shuttle bus voor het hotel om ons naar de luchthaven te brengen. Van San Francisco vliegen we naar New York om daar over te stappen en verder te vliegen naar Brussel. We hopen in de loop van zondag weer veilig thuis te zijn. Het is een mooie trip geweest en we hopen dat jullie via dit weblog een beetje een idee hebben gekregen van onze reis. Alle volgers en lezers hartelijk dank voor jullie belangstelling en hopelijk tot binnenkort.

Goin' back right through the city
Through the country, rivers so pretty
People wonder why I'm going back home
Just the place where I belong
(George Kooymans)

San Francisco

Sittin' in the mornin' sun
I'll be sittin' when the evenin' come
Watching the ships roll in
And then I watch 'em roll away again, yeah

I'm sittin' on the dock of the bay
Watching the tide roll away
Ooo, I'm just sittin' on the dock of the bay
Wastin' time
(Otis Reddin & Steve Cropper)

Zoals jullie misschien uit de bovenstaande lyrics al hebben kunnen opmaken zijn we vandaag naar de Bay bij de Golden Gate Bridge geweest. We hebben hier op verschillende plaatsen staan genieten van het uitzicht en natuurlijk getracht om uit verschillende posities die prachtige brug vast te leggen. Het was vandaag voor 'frisco begrippen' lekker weer, een zonnetje en niet al te veel wind. We zijn via de hop-on-hop off busses weer de stad door getrokken en onderweg onder meer uitgestapt op Alamo Square, net voor het Alamo Park. Daar staan namelijk de zes bekende 'Painted Ladies', de mooie gekleurde houten huizen uit het Victoriaanse tijdperk.

Alamo Square ligt in de Fillmore buurt en kijkende op onze plattegrond zagen we dat The Fillmore niet al te ver uit de buurt kon zijn. Daarom zijn we vast de Fillmore buurt ingelopen om te kijken waar we vanavond moeten zijn. Na een goed kwartier hebben we The Fillmore (West)gevonden, vanavond gaan we daar naar een optreden van Crosby, Stills & Nash.
Het is geen beste buurt meer dat Fillmore. Lopend door de buurt moesten we een beetje slalommen tussen zwervers, bedelaars, alcoholisten, junks en streetgangs maar we hebben het overleefd. Het grote aantal daklozen en bedelaars is overigens toch zeer schrijnend hier in San Francisco, zeker in de wat mindere buurten waar we met de bus eerder deze dag doorheen reden. Daar waar de zogenaamde 'shelters'voor de homeless guys zijn stonden er een stuk of honderd op straat. Het doet je eens te meer beseffen hoe goed wij het eigenlijk hebben.

Nadat we vanmiddag op Fisherman's Wharf nog op het terras in het zonnetje hebben gezeten zijn we vanavond vroeg met de bus richting Fillmore gegaan, waar we om 18.45 uur aankwamen om onze kaarten op te halen. Even na 19.00 uur ging de zaal open en het concert zou om 20.00 uur beginnen.
In the Fillmore gaan 1.162 toeschouwers, het is een oude historische tent die zich laat vergelijken met Paradiso. In de zaal en de gangen hangen overal foto's van bands die daar in het verleden hebben gespeeld.
In de zaal waren alleen staanplaatsen en net als in Paradiso heb je boven een soort van balustrade met slechts een paar zitplaatsen maar die waren gereserveerd. Voor de pauze stonden we op ongeveer tien meter van de drie heren, na de pauze zijn we vanwege de drukte een meter of tien verder naar achteren gegaan. Het concert was geweldig, de mannen hadden er duidelijk zin in en refereerden ook naar de periode dat zij zelf in San Francisco rondhingen bij Haight-Ashbury. Ze begonnen het concert met het eerste nummer van Déjà Vu (Carry on) en maakten daar direct een uitvoering van een minuut of tien van. Verder speelden ze onder meer (wat ik me nog kan herrineren)Long time gone, Just a song before I go, Chicago, Wooden ships, Daylight again, Helplessly hoping, Find the cost of freedom, Déjà vu, Almost cut my hair, Bluebird , Cahthedral (Peet!!), Our house, 49 Bye-byes, What are their names, Love the one you're with, Southern cross, Guineverre en in de toegift For what it's worth en Teach your children. Het was een memorabele avond, morgen onze laatste dag hier in San Francisco en dan zit onze vakantie er op en reizen we weer huiswaarts.

San Francisco

Thought I heard my baby
Lord, the way she used to call my name
If I ever get her back to stay
It's going to be another brand new day
Walking with my baby down by the San Francisco Bay
(Jesse Fuller)

Vandaag hebben we wat highlights van San Francisco bezocht. Vanochtend rond half tien zijn we aan de overkant van ons hotel de hop-on-hop off bus opgestapt en hebben een tocht van een klein uur door de stad gemaakt voordat we zijn uitgestapt bij Haight-Ashbury. Deze buurt staat bekend als de oude hippie buurt van San Francisco, hier gebeurde het allemaal aan het einde van de jaren zestig. Hippie's, beatniks, poetry, performances het was er allemaal, met een piek in de summer of love van 1967. Gelegen tegen het Golden Gate Park aan was dit destijds een tijdelijke thuisbasis voor onder meer The Grateful Dead, Jefferson Airplane, Janis Joplin en Moby Grape maar ook Jimi Hendrix heeft er enige tijd gewoond.
Die tijdsgeest is in de buurt ook wel een beetje blijven hangen, veel kleurrijke woningen en figuren die je daar tegen komt maar ook veel leuke vintage winkeltjes, eettentjes,souvenirwinkeltjes, muurschilderingen en natuurlijk Amoebe. Amoebe is en muziekzaak met (nieuwe en 2e hands) lp's, cd's, dvd's, singles, boeken, memorabilia etc. etc. en dan ongeveer net zo groot als de Jumbo op het Sterrenburgplein. Ook in Amoebe hebben we natuurlijk eventjes rondgewandeld.

Bij het Golden Gate Park zijn we weer opgestapt en vervolgens zijn we met de bus over de Golden Gate Bridge gereden. Nu is het hier een dikke tien graden kouder dan in Venice Beach en met die wind uit zee moesten we wel onze zonnebrillen vast houden op het open dek van de bus. Later zijn we weer uitgestapt bij Pier 39 om een kijkje te nemen bij de zeeleeuwen die daar de pier hebben geannexeerd, het zijn er zo'n driehonderd.
Kort na de aardbeving in 1989 (7.1 op de schaal van Richter) hebben de zeeleeuwen hun intrek genomen in de San Francisco's Bay. Het werden er steeds meer en op een gegeven moment verbleven er zelfs 1.701 exemplaren op de pier. Daarna is het aantal zeeleeuwen weer afgenomen en de laatste jaren zijn er rond de driehonderd stuks die daar een permanent onderkomen hebben gevonden. In ieder geval is San Francisco hierdoor een touristische attractie rijker geworden. Het is in ieder geval een prachtig gezicht om die beesten naast, op en over elkaar in het zonnetje te zien liggen op de houten vlonders van de pier. Het is vanaf Pier 39 helemaal 'a honderd million dollar view' (zoals een ober het eens aan ons noemde) met in één oogopslag de zeeleeuwen, Alcatraz en de Golden Gate Bridge en de opening van de baai naar de Stille Oceaan.

Vanavond zijn we weer met de cable car richting centrum gegaan om de binnenstad wat verder te bekijken, voor de verandering hebben we een keertje Japans gegeten. Bij het eten een prima Sapporo biertje (drie keer goud) gedronken, niks mis mee. En natuurlijk ook met de cable car weer terug naar ons hotel in Fisherman's Wharf. Die heuvels waar de stad op ligt zijn soms enorm stijl en het zijn er meer dan veertig. Als je dan ook nog bedenkt dat de San Andreas breuklijn hier bij de westkust van California loopt waardoor het risico op een aardbeving altijd op de loer ligt, dan vraag je jezelf toch wel af wat voor een ramp hier kan ontstaan indien er weer eens een flinke aardschok zal plaatsvinden......
De bewoners laten zich hierdoor in ieder geval niet uit de stad verjagen, de stad en zijn mensen maken nog steeds een zeer relaxte indruk op ons.

Los Angeles-San Francisco

Let's go to San Francisco
Let the wind blow right through your hair
Go down to San Francisco
See the love glow
On people's face
(John Carter & Ken Lewis)

Vanochtend zijn we met onze lease auto van Venice Beach naar de luchthaven LAX in Los Angeles gereden om deze daar direct in te leveren. Met de shuttle bus van National Car Lease zijn we naar de vertrekhal gebracht om vervolgens in te checken voor onze vlucht naar San Francisco. Met Delta Airlines zijn we in een relatief klein toestel (maximaal 76 pasagiers) in en klein uur naar San Francisco gevlogen waar we met een half uurtje vertraging om ongeveer 13.30 uur plaatselijke tijd landen.
Een taxi bracht ons van de luchthaven naar ons hotel in Fisherman's Wharf, een rit van ongeveer een half uur door het drukke verkeer van San Francisco. Het hotel zit op een steenworp afstand van Fisherman's Wharf en dus van het water en het zicht op the Golden Gate Bridge en Alcatraz.

Vanmiddag hebben we echter eerst tickets geregeld voor het vervoer hier.
Voor de komende twee dagen tickets voor de hop-on-hop off bus die langs alle highlights van de stad rijdt en een kaart voor de cable car die je vanuit Fisherman's Wharf via het steile gedeelte van de stad naar het centrum van de stad brengt. En de klim naar het centrum van de stad is dan ook echte steil, dat zijn echt en paar hellingen waar je je kuiten op kapot kunt lopen. Tja San Francisco is nu eenmaal gelegen op meer dan vijftig heuvelen. Vanavond zijn we alleen met de cable car naar het centrum gegaan en hebben in China Town wat gegeten. Morgen gaan we de stad verder doortrekken en melden we ons weer. Foto's hebben we vandaag nog niet kunnen maken, die houden jullie derhalve tegoed van ons.

Venice Beach, L.A

L.A.'s fine, the sun shines most the time
And the feeling is 'lay back'
Palm trees grow, and rents are low
But you know I keep thinkin' about
Making my way back
(Neil Diamond)

We zijn nog niet helemaal op onze 'way back' maar het einde komt zo langzamerhand wel in zicht, vandaag was onze laatste dag in Venice Beach. Morgenochtend rijden we naar het vliegveld LAX hier in L.A, leveren daar onze huurauto in en vliegen vervolgens naar San Francisco waar we nog vier dagen blijven voordat we echt naar huis terugkeren.

De Doors cover band waar ik het eerder over had heeft gisterenavond nog lang doorgespeeld. Wij zaten op het terras naast het café waar ze speelden te eten en konden luid en duidelijk van de muziek meegenieten. We zijn na het eten nog even wezen kijken en dat was best gaaf. Het was inmiddels al donker en op de boulevard stond ook een aantal homeless guys helemaal uit hun dak te gaan van de muziek van de Doors. Meezingen, wild dansen en wij stonden er tussen, mooi om te zien dat die gasten met zo weinig toch zo happy kunnen zijn. Vanochtend hebben wij fietsen gehuurd en zijn langs de boardwalk naar Santa Monica gereden. Je ziet dan veel homeless people die langs de boulevard en het strand een geïmproviseerd heenkomen voor de nacht heben gemaakt om daar te slapen. Sommigen met een paar dozen en anderen met een zijl of een oud stuk tentdoek, er zijn er hier best veel maar ze vallen niemand lastig. In ieder geval niet dat wij heben gezien en verder is er best veel solidariteit onder die gasten en helpen ze elkaar. Ze krijgen trouwens hier 's ochtends wel te eten, volgens mij word door één (of meer) bakkers het brood dat niet is verkocht voor de daklozen afgegevenen en op een tafel op de boulevard uitgestald. 's Avonds kunen ze tegen een zeer geringe vergoeding van een stichting voor "The homeless people" ook iets te eten krijgen, deze mensen lopen met een kar de boulevard af om dit rond te brengen.

Zoals gezegd zijn we vanochtend een stuk gaan fietsen, eerst naar Santa Monica en later nog een stuk verder langs de boulevard van het strand en vervolgens door de straten van Santa Monica en Venice weer terug. Vanmiddag weer twee uurtjes aan het strand liggen relaxen en daarna naar een terras op de boulevard. Ditmaal eerst een negerin op leeftijd die oude soul songs ten gehore bracht (Aretha Franklin, Ben E King, Sam Cooke) en daarna een oude neger met zijn gitaar die de blues speelde. Beiden zeer leuk om te horen. Aan de muzikanten kun je hier ieder moment van de dag je dollars kwijt want terwijl ik dit stukje aan het maken ben hoor ik vanaf de boulevard Folsom prison blues door ons hotelraam naar binnen komen. Vanavond nog wat eten hier, koffers weer inpakken en morgenochtend op weg naar San Franciso. Als het hotel het toelaat zullen we ons vanaf daar weer melden.

Venice Beach, L.A

Venice Beach is poppin'
Like live shrimp dropped on a hot wok
Hucksters, hustlers and hawkers
Set up their boardwalk shops
Home for all the homeless, hopeless, well heeled, and deranged
Still, nothing here seems out of place or strange.
There's an old smudge of a Beatnik by the bay
Lookin' like a dog who's had his day
Like a dream, he drifts away
He'd like to go out on the Pier to hear the reedy carousel
It's got a melody that sets you free, and says
Let's sit a spell, just to hear the heartbeat in L.A.
(Brian Wilson)

Vandaag een relaxte dag in Venice Beach, vanmorgen na het ontwaken eerst vanuit het raam van onze hotelkamer zitten kijken naar de boulevard en hoe iedereen 's ochtends al bezig is om zijn kraam op te bouwen.
Het ontbijt hebben we gebruikt op het terras waar we vanuit onze kamer ook op kijken, het is ongeveer twee keer struikelen als we ons hotel uitlopen.
Terwijl wij om 09.30 uur bezig zijn om te ontbijten zit een grote Amerikaan naast ons in een half uur al twee halve liters Erdingener naar binnen te werken. Maar hey, een wijs man heeft ooit eens gezegd dat een biertje gelijk staat aan twee sneden bruin brood.......

Verder hebben we het rustig aan gedaan vandaag, de hele boulevard over gewandeld (en die is toch wel aardig lang), kop koffie gedronken en vanmiddag een paar uurtjes aan het strand van Venice Beach gelegen.
Natuurlijk zijn we ook even de Pacific ingedoken, dat moet nu eenmaal als je hier bent. Great waves overigens. Nadat we van het strand kwamen zijn we nog even een uurtje op een terras gaan zitten voor een hapje en een drankje. Terwijl het eerste drankje werd geserveerd zette het driemans bandje voor het terras net Hotel Cailifornia in.

Vanavond gaan we maar weer even de boulevard op voor een hapje en een drankje. Die boulevard hier is echt wel iets aparts. Veel muzikanten, kunstenaars, voodoo docters, handlezers, kooplui, eettentjes, t-shits etc. etc. Noem het maar op en het is er. Verder zijn er skaters, waveboarders, skeelers, surfers, body builders, gays, nurds, sluts en natuurlijk veel zwervers. Het viel ons gisteren wel op dat het overdag hier redelijk gemoedelijk en leuk is maar dat, wanneer de zon eenmaal weg is en het donker gaat worden, er steeds meer vaag volk te voorschijn komt.
De zwervers, alcoholisten en junks komen dan langzaam uit hun dagelijkse schuilplaatsen te voorschijn. You can't blame them, in ieder geval is het klimaat voor een zwerver hier een stuk beter dan in Europa. We hebben net nog vanaf het dakterras van ons hotel geprobeerd de zonsondergang vast te leggen. Terwijl we daar stonden was in een kroeg op de boulevard een Doors coverband bezig om helemaal los te gaan, een Jim Morrison look-a-like stond (met alleen een leren broek aan en zonnebril op) als een waanzinnige op straat te dansen. Terwijl ik dit stukje type komen de klanken van Wating for the sun onze hotelkamer binnen. Hey, it's nice to be in L.A.

Palm Springs-Los Angeles

All I wanna do is have some fun
I got a feeling I'm not the only one
All I wanna do is have some fun
Until the sun comes up over Santa Monica Boulevard
(Sheryl Crow)

Vandaag moesten we het laatste stuk Route 66 afleggen, de eindstreep was derhalve in zicht voor ons. Van Palm Springs zijn we over de Interstate naar San Bernardino gereden. In San Bernadrino is dit weekend een Route 66 festival met veel muziek, tentjes met memorabilia en zelfs een optocht van diverse klassieke oude Amerikaanse auto's. Er reden daar echt prachtige oldtimers rond.
Alleen was de hitte in San Bernardino bijna ondraagelijk, het was daar in de stad 106 graden fahrenheit maar dan ook zonder enig zuchtje wind. Aan het einde van de ochtend hebben wij daarom onze weg naar Los Angeles weer ingezet. Vanuit San Bernardino zijn we de oude route naar de City of Angels weer ingeslagen.

Langs onder meer Rialto, Fontana, Upland en Passadena kwamen de bergen van L.A. en de palmbomen in zicht. Het eindpunt van Route 66 ligt op de pier van Santa Monica Beach in Los Angeles en natuurlijk hebben we onze eindbestemming bereikt. Midden op de pier van Santa Monica moesten we dit heuglijke feit natuurlijk laten vereeuwigen.
Na 2730 mijl (4368 km) door de USA te hebben gereden en acht staten te hebben doorkruist, zijn we veilig op het eindpunt van deze roadtrip beland. Het is een mooie reis geweest, vermoeiend en enerverend maar onderweg hebben we een hoop mooie dingen gezien en leuke, vreemde, aardige of aparte mensen ontmoet.

We blijven nu drie nachten in Los Angeles, om precies te zijn in Venice Beach op ongeveer anderhalve mijl afstand van Santa Monica Beach. Het Caddilac Hotel waarin we zitten is wat aan de oude kant maar verder wel redelijk schoon. Vanuit onze kamer hebben we zicht op de boulevard van Venice Beach en op de Pacific, die ligt op ongeveer driehonderd meter van ons hotel. Overdag is hier op de boulevard van alles te beleven, diverse kraampjes met 'de duvel en zijn ouwe moer' te koop maar ook veel straatmuzikanten en bands die langs de boulevard (electrisch) staan te spelen. Verder is het hier ook zien en gezien worden en zie je de meest vreemde figuren hier paraderen, een soort live freakshow op de boulevard. Terwijl wij op een terras a aan een welverdiend drankje zaten begon een band daar zijn spullen op te zetten om een set te spelen. Toen de mozerella sticks bij ons op tafel werden geserveerd starten zij in met "I'de love to change the world" van Ten Years After. Mijn aandacht hadden ze in ieder geval, later kwamen onder meer ook nog The house of the rising sun, Breathe van Pink Floyd en The weight van the Band langs. Uiteraard heb ik ze bij het verlaten van het terras een tip gegeven, zo'n set moet beloond worden. Later vanavond hebben we op het dak van ons hotel de zon in the Pacific zien zakken, nu nog even onder de douche en morgen zien we wel weer verder wat te doen.

Lake Havasu City-Palm Springs

On a dark desert highway, cool wind in my hair
Warm smell of colitas, rising up through the air
Up ahead in the distance, I sa a shimmering light
My head grew heavy and my sight grew dim
I head to stop for the night
(Felder, Henley & Frey)

Vandaag hebben we meer dan honderd kilometer dwars door de Mojave Desert moeten rijden voordat de bewoonde wereld van California een beetje in zicht kwam. En gedurende de gehele rit door deze woestijn was er dus ook echt helemaal niets, alleen maar een weg dwars door de desert. Geen stopplaats, geen tentje langs de weg waar je iets kunt eten of drinken, geen huis te zien en zelfs geen levend wezen te bespeuren. De radio had een groot deel van de weg geen ontvangst meer en onze tomtom weigerde ook gedurende ruime tijd van de rit iedere dienst. Na ons vertrek in Lake Havasu City was de Parker Dam, gelegen tussen de berggrens van Arizona met California, nog wel een fraai gebied om te zien. Het plaatsje ligt tussen de bergen in aan een meertje waar ook nog flink wat mooie huizen staann. Wel wat ver uit de buurt van de steden maar ook fraai wonen daar met een achtertuin waar je van je trapje zo het meer in kunt wandelen. Zal vast een paar centen kosten zo'n huisje daar maar dan heb je ook wel wat.......

Zoals gezegd was er onderweg dus weinig te beleven gedurende de rit van ongeveer tweehonderd mijl naar Palm Springs. Eenmaal in het mondaine Palm Springs aangekomen ziet het leven er weer heel anders uit. De stad ligt in de Sonoran Desert en daarom is het hier ook overwegend warm, het was vanmiddag bij onze aankomst hier 107 graden fahrenheit.Uit onze hotelkamer hebben we zicht op de schitterende bergen die Palm Springs omringen. Vanwege het warme klimaat en de prachtige ligging van de stad zijn er ook veel beroemde Amerikanen geweest die hier geresideerd hebben. Om er maar een paar te noemen:
Frank Sinatra, Marilyn Monroe, Liberace, Dean Martin, Barbara Streisand (met haar vriendje James Brolin) en natuurlijk last
(but certainly not least) Sonny Bono die hier van 1988 tot 1992 burgemeester is geweest. Je kunt hier zelfs een tour met gids nemen langs alle oude huizen van de celebrities.

Je merkt wel aan alles dat het leven in California een stuk duurder is dan in de vorige staten waar we zijn geweest. De benzine, het eten en drinken, tel er maar gerust twintig of vijfentwintig procent bij in vergelijking tot de voorbije weken. Het centrum van Palm Springs ligt op ongeveer twee mijl van ons hotel. Vanavond zijn we daar heen gewandeld om een hapje te eten. Na terugkomst zijn we nog lekker een half uurtje in het zwembad bij ons hotel gaan dobberen.
Morgen gaan we op weg naar het einde van de Route 66 op Monica Beach, Los Angeles. We moeten nog zien of we daar wel kunnen komen omdat we vanavond op de tv zagen dat er bij LA ernstige bosbranden zijn, dat zag er niet best uit. Jullie horen het nog van ons.

Huiskamervraag:
Zoals gezegd is Sonny Bono burgemeester geweest van Palm Springs.
In 1998 kwam hij echter op niet alledaagse wijze om het leven, weet iemand misschien nog hoe....??

Flagstaff-Lake Havasu City

And I can't wait to get on the road again
On the road again
Goin' places that I've never been
Seein' things that I may never see again
(Willie Nelson)

Door de bergen van Arizona, langs de Grand Canyon op weg naar de West Coast. California lonkt maar pas morgen zullen we de grens van Arizona met California oversteken. De rit van vandaag was echt prachtig, langs en door de bergen van de Canyon. De oude Mother Road konden we meer dan honderd kilometer achter elkaar volgen, berg op en berg af en overal om je heen zag je de toppen van de Grand Canyon. Het 'on te road' gevoel van Jack Kerouac bekruipt je steeds meer. Omdat ons hotel een overnachting exclusief ontbijt was, zijn we in het plaatsje Williams bij een plaatselijke Bakery gestopt om de inwendige mens te versterken. Een kop koffie, een bagel of muffin en een praatje met de eigenaar (where you guys from and where are you heading)is altijd leuk. Hij vertelde ons over de droogte in Arizona, de zandstormen en waarschuwde voor de hitte in onze eindbestemming van vandaag. Na een goed half uur weer op pad en door Ash Fork naar het gehucht Seligman.

Midden in Seligman hebben de gebroeders Delgadillo een restaurant en een barbershop, zo kon het dus gebeuren dat ik mijn twee dagen oude baard heb laten scheren door de 85 jarige mijnheer Delgadillo. Ik kan jullie vertellen dat dit een belevenis op zich is geweest, in een barbershop waar je je kont niet kunt keren doet deze man met veel humor en vaardigheid al jaren zijn werk. Zijn gehoor is door de jaren heen minder geworden maar zijn handen zijn nog zo stabiel als maar zijn kan. Ik heb een half uur bij de beste man in de stoel gelegen want het is niet even scheren en wegwezen, nee dit is een heel ritueel en alles gaat nog op ambachtelijke wijze. Uiteindelijk verliet ik, volgens Delgadillo, weer met een babyhuidje de zaak.

Door het reservaat van de Hualapi Indianen met dorpjes als Peach Springs, Truxton, Valentine en Hackberry ging de oude route verder. Steeds de grote bergtoppen van de Grand Canyon om ons heen. Een laatste stop hebben we gemaakt in Kingmen waar langs de kant van de weg een klein Chinees eethuisje zat waar voor belachelijk weinig geld uitstekend hebben gegeten. Daarna zijn we in één stuk doorgereden naar Lake Havasu City, zoals gezegd net voor de grens van Arizona en California. Een werkelijk prachtige omgeving, het stadje ligt net naast de Canyon aan een schitterend meer dat we vanmiddag nog hebben bezocht. Op de weg terug van het meer played the radio that forgotten song (Brenda Lee's, Coming on strong) en de kenners onder ons weten dan genoeg. Zoals ons vanochtend al werd voorspeld is het hier behoorlijk warm. Bij onze aankomst vanmiddag was het hier 109 graden fahrenheit, wat in celsius ongeveer een graad of 42 is. Gelukkig is de luchtvochtigheid hier niet zo extreem zodat het toch nog wel is uit te houden (zeker met een halve liter Budweiser binnen je bereik). Wat verder nog te melden valt is dat Lake Havasu City in 1968 een brug heeft gekocht van Londen, alle stenen heeft laten merken en deze brug hier weer steen voor steen heeft laten opbouwen. Totale kosten 9,5 miljoen dollars, de brug werd in 1971 geopend voor het publiek. Het kost een paar centen maar dan heb je ook een mooie brug......... Tot morgen maar weer.

Holbrook-Flagstaff

Well, I'm a standing on a corner
In Winslow, Arizona
Such a fine sight to see
It's a girl, my lord, in a flatbed Ford
Slowin' down to take a look at me
(Jackson Browne/Glenn Frey)

Vandaag zijn we verder door Arizona getrokken en hebben een tocht gemaakt van Holbrook naar Flagstaff, een niet al te lange reis in verhouding tot de rest van onze trips. We passeerden al eerste het plaatsje Joseph voordat we een korte stop maakten bij Jack Rabbit's Trading Post, een stopplaats voor reizigers en touristen die al in 1949 is opgezet. Deze post ligt nog aan een stukje van de oude Route 66. Hierna moesten we weer een stukje Interstate op omdat de oude Highway 66 in Arizona soms gewoon stopt en je (net als vandaag) ineens voor een zandpad staat waarvoor een hek staat met een bord "Road closed". Vanaf de Interstate West 40 hebben we toch weer een stuk van de oude Highway 66 gevonden en zijn via deze weg aan het einde van de ochtend het plaatsje Winslow binnen gereden.
Winslow, Arizona wordt genoemd in de allereerste song van het eerste album van de Eagles. Natuurlijk moesten we hier dan ook even stoppen om daar op de foto te gaan.

Vervolgens zijn we verder het binnenland ingetrokken om de plek te bezoeken waar ongeveer 50.000 jaar geleden een meteoor is ingeslagen en daar een enorme krater heeft veroorzaakt. Hij wordt ook wel de Barringercrater (naar de Amerikaans geoloog/ontdekker Daniel Barringer)genoemd en de inslag heeft een diameter van ruim 1300 meter.
Een indrukwekkend gat als je dat zo van boven staat te bekijken. Natuurlijk zijn we ook nog langs wat 'ghosttowns' gereden als Two Guns, Twin Arrows en Winona maar daar is bijna geen leven meer te ontdekken.

Het einddoel van vandaag was Flagstaff, een stadje met ongeveer 55.000 inwoners dat op 2121 meter hoogte ligt aan de voet van de Grand Canyon.
Vanmiddag zijn we daar op ons gemak het oude stadje gaan bekijken.
Vanwege de ligging en de hoogte is het hier een aantal maanden per jaar ook een geliefde plek voor de wintersporters. Vanavond hebben we in Flagstaff een typisch Amerikaanse maaltijd gebruikt, we hebben namelijk tapas gegeten. We zagen al lopend door de oude stad een klein Spaans restaurantje en het leek ons een goed plan om eens iets anders te gaan eten dan de voorgaande dagen. Dit bleek een uitstekende keuze, we hebben heerlijke Spaanse hapjes op met een glas zelfgemaakte Sangria er bij.
Niks mis mee. Morgen gaat onze tocht naar Lake Havasu City waar we net voor de grens met Californië zullen stoppen.

Hoewel ik niet echt word overvallen door jullie oplossingen, toch nog maar een huiskamer vraagje. Joshua Kadison heeft een song die heet "Flagstaff by morning". Hoewel zeer toepasselijk, is deze niet echt bekend in Nederland. Wel werd zijn song "Jessie" in 1994 een klein hitje bij ons (reikte tot de 10e plaats in de top 40). Maar over wie gaat dit nummer eigenlijk....?

Albuquerque-Holbrook

Her lamp
Slippers in het bedroom
She must feel it's awkward
Oh, I said it's Arizona
(Kings of Leon)

Vandaag hebben wij onze reis voortgezet en zijn op weg gegaan naar de staat Arizona. Eerst moesten we echter vanuit Albuquerque nog een flik stuk New Mexico doorkruisen en dat was nog een hele tocht. In principe is een groot deel van New Mexico gewoon ellenlange praire waar ze een Highway doorheen hebben gelegd. De oude Route 66 is hier dan ook vaak zeer moeilijk te vinden, laat staan te rijden. Soms is het gewoon een zandpad of houdt de weg ineens op en in sommige gevallen is er gewoon een nieuwe Highway overheen gegooid. Zoals gezegd dus kilometers weg door de prairie met nauwelijks iets anders te zien dan bergen, prairie en af en toe een roofvogel die over de weg zweeft en op zoek is naar een prooi.
Onderweg kom je ook nog veel reservaten tegen die nog aan de indianen toebehoren, met name de Navajo's. Deze hebben er diverse casino's op gebouwd om op deze wijze nog wat geld binnen te kunnen halen. Op het land kun je hier niet al te veel verbouwen en er moet toch ook geld worden verdiend, dat doen ze dus door middel van de casino's en de kleine winkeltje langs de weg. Namen als Isleta Pueblo, Los Lunas en Mesita kwamen we onder meer tegen maar het is vaak niet meer dan een paar Het bouwvallige huizen. Het eerste redelijke plaatsje dat we nog in New Mexico tegenkwamen was Gallup en dat was nadat we al dik meer dan honderd mijl hadden gereden. Tevens was dit ook het laatste plaatsje voordat we Arizona binnen kwamen.

"Welcome in Arizona, state of the Grand Canyon" stond op het bord van de grensovergang, omdat we weer een andere tijdszone betraden konden we ook de horloges een uur terug zetten. Hoe verder we Arizona inreden hoe groener het landschap weer werd. Tevens lukte het ons om in Arizona weer een stuk van de oude route te vinden waar we nog wat foto's hebben geschoten. In Arizona ligt tevens het National Park Petrified Forest, een schitterend natuurgebied van 23 mijl waar je tegen een geringe vergoeding met je auto doorheen mag rijden. Toen we het toegangsbord vast wilde leggen werden we al begroet door een salamander die daar overheen liep. Het park eenmaal betreden zagen we indrukwekkende uitzichten over de zogenaamde painted desert. Bergpartijen met verschillende kleuren en die gaandeweg de route ook van kleur veranderen, een crystal forest waar het hout van de bomen is versteend en daardoor is voorzien van crystallen. We zijn het hele park doorgereden en onderweg regelmatig gestopt voor een korte wandeling of om foto's van al het moois te maken. Vanuit het National Park was het nog maar een mijl of 25 naar onze slaapplaats, Holbrook, Arizona. Dat bestaat om precies te zijn uit één brede straat met aan weerszijde een paar hotels, een restaurant en een supermarkt. In de supermarkt hebben we maar wat broodjes, beleg en drinken gehaald omdat we af en toe niet meer weten wat we in zo'n restaurant nu weer eens moeten bestellen (inderdaad een luxe probleem). Maar het zal hier in Holbrook dus geen wilde avond worden.
Nu ik aan tafel dit stukje zit te tikken merk pas dat onze hotelkamer beweegt als een grote vrachtwagen door de straat komt. Aan de andere kant van ons hotel ligt op nog geen honderd meter een spoorweg waarover veel goederentreinen komen, kan nog een leuk nachtje worden.........

Albuquerque-Sante Fe-Albuquerque

Santa Fe, Santa Fe
I have been here in your arms and now I want to stay
Santa Fe, Santa Fe
I won't sleep 'till I'm back in Santa Fe
(Bellamy Brothers)

Vandaag hebben we er een rustige dag van gemaakt. Vanuit Albuquerque zijn we naar een hoogte van 2300 meter gereden om het oude plaatsje Santa Fe te bezoeken. Santa Fe is de hoofdstad van New Mexico, het werd gesticht in 1607 en is daarmee één van de oudtse plaatsen in de USA. Santa Fe is in vroegere tijden Spaans bezit geweest en veel van die invloeden kun je nog in de stad terug vinden. Ook wonen er nog veel native americans die proberen hun traditionele handelswaar daar op straat te verkopen.
De weg naar Santa Fe loopt tussen de bergen door en gaat dan ook heel langzaam omhoog. Het uitzicht is overal hetzelfde heuvels, bergen, een dor landschap met wat struiken en droogliggende rivieren. Het deed mij denken aan het stripalbum 'Tortillas voor de Daltons' van Lucky Luke. We hebben in ieder geval een aantal uur met veel genoegen doorgebracht in Santa Fe en zijn 's middags weer verder getrokken.

In Edgewood hebben Wildlife Nature Park bezocht. Eigenlijk is dit een zeer kleinschalig dierenpark waar ze over het algemeen gewonde dieren die in het wild niet meer kunnen overleven opvangen. Ook zijn er wel dieren die in het verleden als huisdier zijn gehouden maar daar niet geschikt voor waren en dus nu niet meer in de natuur kunnen worden losgelaten omdat ze zichzelf dan niet meer kunnen redden. Het was leuk om daar rond te kijken deze opvang probeert met minimale middelen toch zo veel mogelijk te doen voor een aantal bijzondere diersoorten.
We hebben onder meer diverse soorten roofvogels gezien maar ook wolven, coyotes, cougars, een bruine beer, bergkatten en een linx gezien.

Vanavond hebben we wat gedronken in de hotelbar en daarna zijn we ook maar in het restaurant van het hotel gaan eten. Al met al een rustige dag voor een keertje. Morgen weer een stuk verder reizen en op weg naar Arizona.

Amarillo-Albuquerque

And I been from Tuscon to Tucumcari
Tehachapi to Tonapah
Driven every kind of rig that's ever been made
Driven the back roads so I wouldn't get weighed
And if you give me weed, whites, and wine
And you show me a sign
I'll be willin', to be movin
(Lowell George)

Opnieuw een lange rit vandaag en dus wederom al voor 09.00 uur on the road again. Dwars door Texas en op naar New Mexico was het plan maar eerst waren er onderweg nog wat bezienswaardigheden die we wilden meepakken. Bovendien kwamen we met lichte tegenslag te kampen maar daarover later meer. Vlak langs de Interstate bij Amarilo is de zogenaamde Caddilac Ranch, dit is een (wat ze hier noemen) 'public art installation and sculpture'. Het is in 1974 gemaakt door Chip Lord, Hudson Marquez en Doug Michels en het zijn tien elkaar in leeftijd opvolgende Cadillacs die met hun neus in de grond zijn begraven. Ze moeten de geboorte en de dood voorstellen van de Caddilac die men halverwege de twintigste eeuw kende.
Verder staat het iedereen vrij om met een spuitbus, verf, viltstift of op andere wijze er zijn naam, een spreuk of wat dan ook op te zetten. Deze Cadillac Ranch trekt trouwens veel publiek, toen we er vanochtend waren was het een komen en gaan van mensen.

Na deze tussenstop hebben we even flink gas gegeven en zijn door een groot stuk van Texas gereden, onder meer langs Wildorado en Vega voordat we weer een stop maakten in het kleine plaatsje Adrian. Dat was niet voor niets want in Adrian ligt nu net het punt waarop je halverwege de Route 66 bent, een groot bord geeft dit dan ook aan. Dit punt ligt vlak voor Midpoint Café, een leuk cafeetje waar vriendelijke mensen een goede kop koffie schenken en heerlijke home made ugly crust pie serveren.Na deze welkome onderbreking was het doorrijden naar de grens van Texas met New Mexico.
Het plaatsje Glenrio is ook weer zo'n ghosttown dat precies op deze genoemde grens ligt. Bij het inrijden van dit gehucht leek het inderdaad uitgestorven en stapte Marianne uit de auto om een foto te maken en de verlaten sfeer voorgoed vast te leggen. Terwijl ik achter het stuur bleef zitten om ons routeboek even in te zien kwam Marianne ineens keihard teruggerend, rukte haar portier open, stapte snel in en klapte de deur keihard dicht. Nog voordat ik kon vragen wat er aan de hand was sprongen er vijf enorme honden tegen onze Ford Focus aan, twee pitbulls en drie andere grote honden van een onduidelijk ras. Ze waren echter niet van plan om weg te gaan en twee van hen bleven steeds voor onze auto staan en zaten aan de wielen. Iedere keer als ik langzaam wilde optrekken stond er wel één van die honden voor mijn auto. Tja je wilt zo'n beest ook niet doodrijden, wat moet je dan. Luid toeteren hielp ook al niet, verder was er ook niemand te zien in de omgeving. We zijn toen maar een minuut of vijf helemaal stil blijven staan en toen dropen ze één voor één af. Gauw gas gegeven en hard weggereden, away from the ghosttown with the mad dogs.
Echter na nog geen kilometer gereden te hebben gingen (net voor de grens met New Mexico) twee lampjes op het dashboard branden. Boekje er bij gepakt en gekeken wat dit kon betekenen, de bandenspanning was niet meer goed zo bleek uit de handleiding. Uitgestapt om te kijken en.........
gvd één van die fucking pitbulls had dus gewoon onze linker voorband helemaal verrot gebeten. In de kofferbak lag echter alleen maar een zogenaamd "thuis brengertje" een dun reservewieltje voor noodgevallen waarmee je zeker niet harder mag rijden dan 50 mijl per uur. Dat is lekker zeg. Drie Amerikanen waarmee we kort daarvoor hadden gesproken bij het Midpoint bord in Adrian stopten toen ze ons langs de weg zagen staan en vroegen of ze konden helpen. Toen ik hen vertelde wat ons was overkomen zagen ze direct af van een bezoek in de ghosttown Glenrio. Eén van hen zei nog "Good that you didn't kill one of the dogs with your car, those farmers shoot you down".

Nadat we het thuis brengertje er onder hadden zitten zijn we met een voorzichtige vaart New Mexico binnengereden. Wonder boven wonder zagen we na nog geen drie mijl een groot benzine station met aan de achterkant een Tire Center. De band was aan de zijkant dermate kapot gebeten dat hij niet meer te redden was en dus moest er een hele nieuwe band onder. Na een oponthoud van een kleine twee uur en een bedrag van $ 138,88 te hebben afgetikt (inclusief tax) konden we onze weg vervolgen. Later zou blijken dat we echt geluk hadden omdat we na dit station de eerste 75 mijl niet veel bijzonders meer tegen zouden komen langs de weg in New Mexico. Naast dat er tijdens het eerste stuk nauwelijks steden of dorpjes waren, bestond het landschap alleen uit bergen, heuvels en prairie. Kort voor ons einddoel van deze enerverende dag zijn we nog heel even voor het maken van een paar foto's gestopt in het rustieke Tucumcari (thanks Lowell). Daarna kwamen we na een tocht van 312 mijl (met aan het einde de Tijeras Canyon) aan bij ons hotel in Albuquerque. In New Mexico passeerden we ook weer een tijdsgrens en konden we de horloges een uur terug zetten, toch weer een uurtje van ons oponthoud teruggepakt.

Vanavond zijn we in de Old Town van Albuquerque bij een echt Mexicaans restaurant gaan eten. Het hotel is hier trouwens ook uitstekend, een shuttle bus brengt je gratis naar de stad en elke dag kun je tussen 17.00 en 19.30 uur twee gratis drankjes in de hotelbar krijgen. We blijven twee dagen in Albuquerque omdat we morgen van hieruit naar Sante Fe heen en weer gaan reizen.

Huiskamervraag:
Uit Albuquerque komen niet echt veel bekendheden, toch heb ik iemand kunnen vinden die in de jaren tachtig bij onder meer Lita Ford, Mötley Crue en Ozzy Osbourne achter de drums heeft gezeten. Hij is inmiddels overleden maar over wie heb ik het ...??

Oklahoma City-Amarillo

Is this the way to Amarillo
Every night I've been hugging my pillow
Dreaming dreams of Amarillo
And sweet Marie who waits for me
Show me the way to Amarillo
I've been weeping like a willow
Crying over Amarillo
And sweet Marie who waits for me
(Neil Sedaka/Howard Greenfield)

Vandaag weer een lange rit voor de boeg en dus zaten we al om 08.20 uur in de auto. Door het noodweer van gisterenavond was het in ieder geval gelukkig een stuk koeler, ongeveer een graad of 77 fahrenheit wees de thermometer aan. Het laatste stuk van Oklahoma ziet er apart uit, de aarde is rood, de rivieren vrijwel droog en soms zie je bomen die zwart geblakerd zijn.
We passeerden de Canadian River over een fraaie brug met 38 bogen, onder ons was nog maar nauwelijks water zichtbaar maar kon je wel zien hoe breed de rivier moet zijn geweest in perioden dat het minder droog was.
Soms zie je in de verte een soort van luchtspiegeling op de weg die verdwijnt naar mate je dichterbij komt. Regelmatig zie je roofvogels rondzweven op zoek naar een prooi, soms is deze makkelijk te vinden zoals een grote dode wasbeer die midden op de weg lag en waarschijnlijk nog niet zo lang geleden was aangereden. Zo nu en dan houdt de oude route 66 er mee op en moeten we even verplicht een stukje Interstate pakken.
We passeerden onder meer de plaatsjes Yukon, El Reno, Hydro, Canute, Elk City en Sayre voordat we aankwamen bij Texola. Het plaatsje Texola ligt op de grens van de staten Oklahoma en Texas, in vroegere tijden was het een bloeiende stad maar tegenwoordig is het een soort 'spookstad' waar nog maar minder dan vijftig mensen wonen. Na hier even te zijn gestopt voor een paar sfeerfoto's zijn we tenslotte de grens van Texas overgereden.

In Texas veranderde al snel het uitzicht, het werd veel groener en vlakker. Grote ranches maar ook oliewin bedrijven sieren het landschap.In Shamrock hebben we de auto langs de weg geparkeerd om een foto van een scheve watertoren te schieten, daarna ook bij Alanreed gestopt om een kiekje te maken van een oude maar gerestaureerde benzinepomp. Onze tocht ging verder door McLean en Groom om daarna opnieuw via de Interstate in één ruk door te rijden naar Amarillo. Wat verder opvalt in Texas is dat de Route 66 borden maar schaars zijn, het is soms echt puzzelen om de juiste weg te vinden.
Gelukkig hebben we, naast ons navigatiesysteem, een tas vol met kaarten, plattegronden en andere informatie over de Route 66. Na een tocht van 332 mijl lukte het dus toch weer om ons hotel langs de weg in Amarillo te vinden.

Vanavond hebben we gegeten in The Big Texan in Amarillo, een restaurant dat al in 1960 werd geopend en vanwege zijn beroemde steaks genoemd wordt in alle route gidsen. Wel nu, het was de moeite waard kunnen we zeggen. Niet alleen serveren ze uitzonderlijk lekkere steaks van de grill maar ook de omgeving is leuk.
Het is een soort grote saloon waarin het personeel als cowboy verkleed rondloopt. In het midden is de open keuken waar je kunt zien hoe de steaks en andere vleessoorten worden geroosterd, drie oude cowboys met gitaar, viool en standing bass komen aan je tafel een nummer spelen als je dat wilt. Zo ook aan onze tafel, "Howdy, do you guys wanna hear a song?". Natuurlijk wilden wij een song horen. Helaas kenden ze geen dutch songs en dus speelden ze John Denver's evergreen Country roads take me home voor ons. Toen ze hoorden dat we uit Nederland kwamen vroeg the bass player aan mij "Did you bring me any Heineken or Amstel?" Oh, you've been in Holland? "No sir, I've worked for a liquor company". Haha, mooie avond gehad en heerlijk gegeten. Morgen reizen we verder Texas in.

Tulsa-Oklohoma City

Well it goes from St. Louis
Down to Missouri
Oklahoma City looks oh so pretty
(Bobby Troup)

Vandaag hadden we een relatief korte rit op ons programma staan, van Tulsa naar Oklahoma City over 130 mijl.
Alles binnen de grenzen van de staat Oklahoma, plaatsjes als Sapulpa, Bristow, Depew, Stroud, Chandler, Warwick, Luther en Arcadia lagen op ons pad. We zijn deze keer onderweg niet veel gestopt. Alleen in Warwick om te kijken bij een oud benzine station dat nu dienst doet als museum en waar ontzettend veel oude motoren en veel memorabilia te bewonderen te zien zijn. Tevens zijn we heel even gestopt om een paar foto's te maken bij een ruïne van één van de eerste benzine stations die langs de route lag. De laatste stop was op ongeveer 20 mijl van Oklahoma City bij een Starbucks voor een kop koffie en een stuk van die heerlijke cinnamon twirl cake (ideetje voor Brokking Peet...??).

Zo waren we eens een keertje redelijk vroeg (rond 14.00 uur) bij de plaats waar we overnachten, Oklahoma City dus.
Een vrij grote plaats met ongeveer 533.000 inwoners.
Op 19 april 1995 om 09.02 uur werd hier vlak bij het centrum een grote aanslag gepleegd op een overheidsgebouw, waarbij tevens een kinderdagverblijf werd getroffen.
Bij deze aanslag kwamen 168 mensen om het leven, waren er
680 gewonden en een totale schade van meer dan 652 miljoen dollar. We zijn vanmiddag bij het Oklahoma City National Memorial geweest en dat was zeer indrukwekkend. Op de plaats waar eens het gebouw stond staan nu tegenover elkaar twee enorme poorten waar water uitstroomt. Op de ene poort staat het tijdstip 09.01, op de andere poort 09.03 en het water daartussen staat symbool voor het tijdstip 09.02 dat de aanslag plaatsvond. Verder staan daarnaast 168 stoelen, één voor elk persoon die bij de aanslag om het leven kwam.
Grote stoelen voor de volwassen slachtoffers en kleine stoeltjes voor de kinderen onder de slachtoffers. In het bijbehorende museum worden de gebeurtenissen van de dag 19 april 1995 vanaf 06.30 uur 's ochtends van minuut tot minuut beschreven. Compleet met beelden van het busje waarmee de aanslag werd gepleegd, deze zijn gemaakt door een beveiligingscamera bij het gebouw. Maar ook geluidsopnamen van een hoorzitting die op dat moment plaatsvond en die door de explosie werd gestopt, een grote klok die op 09.02 uur door de explosie stopte en nog steeds op dit tijdstip staat. Veel foto's ook van de gebeurtenis en de gevolgen daarvan en foto's van alle slachtoffers maar ook van de dader (Timothy McVeigh)die al binnen negentig minuten na de aanslag bij een verkeerscontrole werd aangehouden voor een ander strafbaar feit. Hij kreeg overigens voor de aanslag de doodstraf en deze werd op 11 juni 2001 door middel van een dodelijke injectie uitgevoerd.

Verder valt nog te melden dat het vandaag gruwelijk warm was, maar liefts 106 graden fahrenheit wat ongeveer 41 graden celsius zou moeten zijn. Vanmiddag begon het even keihard te regenen en het regende letterlijk warm water. Nadat we vroeg in de avond wat Mexicaans hebben gegeten zijn we naar ons hotel gegaan en is hier inmiddels een storm losgebarsten. Op de lokale televisie zenders worden constant waarschuwingen gegeven voor de storm.
We kregen van de receptioniste het advies om, indien nodig, onze toevlucht te zoeken in de badkamer tot de storm over is. We wachten het verder maar af......... Hopelijk kunnen we morgen wel onze weg vervolgen naar de staat Texas.
Jullie horen het binnenkort van ons.

Springfield-Tulsa

And so I walked uo to her
Asked where I could get something to eat
And she showed me where
Oh, I was only 24 hours from Tulsa
(Burt Bacharach/Hal David)

Vandaag hebben we een lange dag achter de rug gehad en maar liefst 268 mijl afgelegd. Vanochtend om 09.10 uur reden we weg uit Springfield Missouri om via een klein stukje Interstate 44 weer de Route 66 op te zoeken. Toen we bij de afslag Halltown de oude weg weer op reden werden we aangenaam verrast door Radio Springfield Rock met een nummer van Nederlands beste rockband (met voorsprong) en onder het genot van Twilight Zone waren we weer 'back on track'. De eerste stop hebben we daarna gemaakt in het kleine plaatsje Paris Springs om te kijken bij het oude tank station Gay Parita. De eigenaar Gay Turner (68 jaar) verwelkomde ons met een flesje route 66 soda en wist veel te vertellen over de oude route. Hij gaf ons nog wat advies mee, een map voor onderweg en een foto van zijn station. Mooie kerel die Gary.
Na een goed half uur zijn we weer ingestapt en op pad gegaan, Gary zwaaiend aan de kant van de weg achterlatend. Door plaatsjes als Carthage, Webb City en Joplin richting de staat Kansas waar de route een stuk van 14 mijl doorheen gaat.

Het was maar een kort stukje door Kansas (ging voorbij als 'Dust in the wind') maar wel heel bijzonder. We kwamen door drie zeer kleine plaatsjes te weten Galena, Riverton en Baxter Springs waarbij je het idee had dat je in een film met John Wayne terecht was gekomen. Slechts oude country en western achtige huizen aan weerszijde van de straat en als je te hard gas geeft ben je het plaatsje al weer uit. In Galena zijn we wel even gestopt om bij één van de twee eetzaakjes die het plaatsje kent een sandwich te eten. Een sandwich kunnen ze tenslotte overal maken.

Na de 14 mijl door Kansas reden we de staat Oklahoma binnen.
Oklahoma ziet er precies uit zoals ik het mij uit de stripboeken van Lucky Luke herriner. Eindeloze wegen, veel gras, veel koeien en veel grote dode beesten langs of op de weg.
Waarschijnlijk meestal racoons maar we kwamen ook een aangereden hert tegen. Vanochtend kon ik zelf ternauwernood een schildpad(!)
ontwijken die de weg overstak, ook eekhoorns hebben er hier een handje van om plotseling de weg op te rennen. Wat ons verder in Oklahoma nog opviel was dat er veel kilometers lange goederentreinen de staat doorkruisen. Via de plaatsen Afton, Vinita, Chelsea, Foyill en Catoosa bereikten we in het begin van de avond ons hotel in Tulsa. Beiden erg moe maar wel wel voldaan en tevreden over de dag die achter ons ligt.

Huiskamervraag:
Maar even een makkelijke voor vandaag, welke Nederlandse tv personality is in Tulsa geboren ?

St. Louis-Springfield, Missouri

Well it goes from St. Louis, down to Missouri
(Bobby Troup)

Nadat we gisteren 110 mijl hadden gereden, stond vandaag een rit van 233 mijl op het programma van ons vertrekpunt St. Louis naar opnieuw de plaats Springfield. Alleen nu Springfield in Missouri in plaats van Illinois. Dat was maar goed ook want the weather forecast deelde 's ochtends al mee dat er storm en mogelijk en tornado op komst was in Illinois. Dat hield ons natuurlijk niet tegen en met de klanken van the Black Crowes on the radio reden we al om 09.00 uur St. Louis uit richting 'The Mother Road'zoals de Amerikanen hem noemen. Met de klanken van George Thorogood (BBBB Bad to the bone) draaiden we the old highway weer op.
De eerste stop makten we al na een klein uur om in het plaatsje Eureka te gaan ontbijten in Phil's Barbecue, zoals genoemd in onze road map één van de weinige barbecue restaurants die 's ochtends al open is en een goed ontbijt heeft. Dat was inderdaad het geval, tevens een vriendelijke dame die ons daar hielp en natuurlijk wilde weten "Were are you folks from?". Nadat we dat hadden uitgelegd en haar ook hadden verteld wat ons reisdoel was, brak er buiten een klein noodweer los. Gelukkig was het grotendeels weer voorbij voordat we onze special breakfast menu's op hadden.Onder een "Have a save trip you guys" reden we Eureka weer uit.

Via de plaatsjes St. Clair en Gray Summit bereikten we Stanton waar we de Meramac Caverns bezocht hebben. Dit is volgens alle boeken een soort 'verplcht programma' tijdens de Route 66.
Hier zaten tijdens de Civil War soldaten in de enorme grotten verstopt en zochten de broers Jesse en Frank James, samen met hun maatje Cole Younger, hun toevlucht nadat ze weer eens een overval gepleegd hadden. Met een ranger als gids hebben we een voettocht van één uur en twintig minuten door de grotten gemaakt en naast interessante details over vroeger ook prachtige stalactieten en stalagmieten gezien.

Vervolgens de Highway weer opgereden en via Sullivan naar het dorpje Cuba gereden waar nog een klassiek Route 66 Motel staat met stenen cabines die je kunt huren voor een bedrag van $ 15,00 tot $ 25,00 en voor het motel zie je nog de klassieke neon reclame. De volgende stop maakten we in Fanning waar bij een Route 66 shop een enorme schommelstoel staat van 12,80 meter hoog en 6,20 meter breed. Slechts één keer per jaar kunnen mensen zich met een kraan in deze stoel laten hijsen om op de foto te gaan. Na de gebruikelijke foto's hebben we hier wat te drinken en een snickers genomen en zijn we, mede gezien het feit dat het inmiddels al 14.30 uur was, weer de weg opgegaan richting Springfield, Missouri. Onderweg viel op dat in vergelijking met Illinois, de staat Missouri een hele ander landschap kent. Enorm heuvelachtig en erg veel bossen. Langs de weg zie je veel dode beesten (soms zo groot dat je jezelf afvraagd wat voor beest het geweest moet zijn)en ook veel kapotte autobanden of delen daarvan.
Tot Springfield was het nog een dikke twee uur heuvel op en heuvel af rijden, met ook veel vrachtwagens op de weg. Gelukkig zorgt de Amerikaanse radio ervoor dat dit geen straf is, Led Zeppelin, Ac/Dc, Almann Brothers, Lynyrd Skynyrd, Who, Thin Lizzy,Tom Petty, Pink Flod, Beatles en nog veel meer van dit soort muziek, het komt allemaal langs. I love American radio and I love this roadtrip. Morgen verlaten we Missouri om via de staat Kansas naar de staat Oklahoma te rijden. Het was vandaag onderweg 97 graden Fahrenheit, benieuwd naar de temperatuur verder op de route.
Tot later allemaal en groeten vanuit Springfield.

Huiskamervraag:
Onze Ranger gids vertelde vandaag tijdens de rondleiding dat in de grotten van Meramac diverse keren opnamen zijn gemaakt voor een Amerikaanse (jeugd) tv-serie. Deze serie is ook in de jaren 60/70 op de Nederlandse tv uitgezonden, enig idee welke serie dit is.....???

De uitslag van de eerste twee huiskamervragen zijn:
Married with Children (heel goed Dennis en Floris)
Abraham Lincoln (oké Arjan, via mail)

Springfield-St. Louis

Well if you ever plan to motor west
Just take my way that's the highway that's the best
Get your kicks on Route 66
Well it winds from Chicago to L.A.
More than 2000 miles all the way
Get your kicks on Route 66
(Bobby Troup)

Vanmorgen zijn we al redelijk vroeg weer in de auto gestapt en stonden we om 08.55 uur dus al bij het Abraham Lincoln Presidential House. Vrijwel de gehele straat is hier in oorspronkelijke staat gebleven, erg mooi om te zien. Natuurlijk nog even op de foto bij het Lincoln statue en dan weer snel de Route 66 opzoeken. Weer zoveel mogelijk de oude Highway 66 opgezocht, een highway is eigenlijk wat wij in Nederland kennen als autoweg. De Interstate die ze hier zo noemen is in Nederland een snelweg. Zoals gezegd hebben we zoveel mogelijk de oude Highway 66 gevolgd, door typisch kleine Amerikaanse plaatsjes als Chatham, Auburn, Carlinville. Veel houten huizen met een klein laantje er voor en een brievenbus aan de kant van de weg, Amerikaanse vlag in de voortuin en niet harder rijden dan 30 mijl. Je kunt ze jezelf zo voorstellen uit films of tv-series.
De radio luid aan in de auto, de zenders zijn een verandeming in vergelijking met die in Nederland. Lekkere muziek (zoals Eagles, Bob Seger, Beatles, Foreigner, Jimi Hendrix, BTO,Stones, Trammps) en geen schijtlollige dj met twee sidekicks die een kwartier lang melig zitten te doen en geen muziek draaien.

Omdat we zonder ontbijt uit Springfield zijn weggereden zijn we tegen het middaguur gestopt in het plaatsje Litchfield, nog steeds in de staat Illinois.In 1935 opende Pete Adam hier het Ariston Café, precies langs de Route 66. Vandaag de dag is het nog steeds open en staat zijn zoon in de zaak, het interieur is vrijwel nog steeds hetzelfde als toen het werd geopend. Een reis terug in de tijd dus, ook op muzikaal gebied. Op het moment dat wij binnenkwamen hoorden we "She's a rainbow" van de Stones en tijdens onze maaltijd kwamen onder meer Rainy Day Women, Aquarius en Ferry cross the Mersey langs. Buiten dat, serveerden ze ook een uitstekende omelet en wordt je koffie ongevraagd en gratis bijgevuld, leuke tent dus en ook hier willen ze weten waar je vandaan komt en vragen ze je om het gastenboek te tekenen. Na deze aangename onderbreking hebben we onze tocht weer ingezet en zijn we door Mount Olive, Staunton, Hamel en Collinsville op weg gegaan naar ons einddoel van vandaag St. Louis in de staat Missouri.

Met Freebird van Lynyrd Skynyrd op de radio verlieten we de Higway om via het laatste stukje Interstate naar ons hotel in St. Louis, Missouri te rijden. Een mooi hotel overigens maar dat is meestal zo in de grotere steden. Deze stad heeft met zijn agglomeratie er bij ongeveer 3,5 miljoen inwoners. Het hotel kent een valet parking en dus wordt je auto netjes voor je weggereden naar een (betaalde) beveiligde parking. Kost een paar centen maar dan kun je er in ieder geval zeker van zijn dat je een dag later je reis weer kunt vervolgen.
Bezienswaardigheid hier is The Arch of St'Louis, een enorme boog aan de rand van de stad van 192 meter hoog waar je met een soort van trambaan binnen in naar boven kunt. Natuurlijk hebben wij dit gedaan en het uitzicht was geweldig, over zowel Illinois als Missouri. Vervolgens zijn we nog even naar de oever van de Mississippi gelopen, die moet je tenslotte toch ook even gezien hebben. Verder viel het stadscentrum een beetje tegen, het was erg rustig en sommige winkels waren gesloten. Misschien is dat gebruikelijk na het drukke Labourday Weekend. Toch wel even een diet Coke en ijskoude Budweiser kunnen scoren bij Friday's.
Daar waren we wel aan toe ook, het meisje van de receptie in ons hotel zei ons dat het een 'cool day' was maar dan wil je hier zeker geen 'hot day' meemaken. Het schijnt straks in Texas en New Mexico nog warmer te zijn. Pfffffffff, we zullen wel zien.

Huiskamervraag: Welke oud Wimbledon kampioen is geboren in
St. Louis ??

Chicago-Springfield

Vanmorgen hebben we op de luchthaven van Chicago onze rentcar opgehaald en zijn we begonnen aan de Route 66. De route 66 begint officieel in Chicago op Jackson Avenue (vlak bij Lake Michagan)en natuurlijk zijn wij ook op zoek gegaan naar het echte beginpunt van deze tocht, zie hiervoor de bijgevoegde foto.
Vervolgens hebben we in onze zilvergrijze Ford Focus (met een kentekenplaat uit Virginia) en de Steve Miller Band op de radio Chicago verlaten en onze weg naar de Westkust aangevangen.

We proberen zoveel mogelijk, waar dit kan, om de oude route aan te houden. Deze weg staat (in ieder geval in de staat Illinois)angegeven door bordjes met de tekst "Historic Route 66".
De eerste stop die we hebben gemaakt was in een plaatsje genaamd Joliet. Hier zijn nog wat bezienswaardigheden van de oude route, bovendien staat langs de weg een kioskje waar je van alles aan versnaperingen en routekaarten kunt kopen. Bijzonder daar is echter dat op het dak van de kiosk grote beelden van de Blues Brothers staan. Na Joliet volgde al snel het plaatsje Wilmington waar langs de weg de Gemini Giant staat, een standbeeld van een futuristische reus met een raket in zijn hand. Leuk voor een fotootje en dan snel weer door. De lunch hebben we gebruikt in de Polk-a-Dot in Brainwood. Dit is een authentiek jaren 50 restaurant zoals we ze kennen uit Happy Days. Veel foto's van oude Amerikaanse popsterren en filmhelden aan de muur. En op elk tafeltje staat een kleine jukebox waar je voor 25 dollarcent kunt kiezen uit ongeveer 16 nummers van oude helden. Wij hebben gekozen voor Hard Headed Woman van Elvis. Langs de route kom je natuurlijk ook veel motorrijders tegen, tijdens onze lunch kwam er een grote groep Scandinavische Hells Angels binnen voor een hapje en een drankje.

Na een goed half uur weer de weg op gegaan en doorgereden naar Dwight en hier even gestopt bij Ambler-Becker's Taxaco Station, het is daar nog precies zoals in de jaren '40 maar men verkoopt inmiddels geen benzine meer. Het is meer een klein Route 66 museum en verkoopt wat souvernirs, plattegronden, kaarten etc. Wat wel weer leuk is, is de grote wereldkaart die aan de muur hangt en waarop alle bezoekers met een soort van gekleurde punaise hun woonplaats kunnen markeren. Daarnaast is er ook een gastenboek dat getekend kan worden (dat was overigens ook al het geval in de Polk-a-Dot). Daarna de weg weer op en door Odell, Pontiac op weg naar Lexington waar nog een stuk van de originele route ligt dat tegenwoordig dienst doet als fietspad.

De laatste tussenstop hebben we gemaakt in Atlanta om een foto te maken van de Muffler Man, een reus van een kerel die met een hot dog in zijn hand langs Arch Street staat, alles in Amerika is nu eenmaal groot. Met op de radio We're an American band van Grand Funk Railroad reden we tegen de avond onze eindbestemming van vandaag binnen. Springfield, de hoofdstad van de staat Illinois. We slapen hier weer in zo'n mooi ouderwets motel van laagbouw waar je de auto voor de deur kunt rijden. We werden echter niet geholpen door iemand die op Norman Bates leek en ik zag ook geen huisje op een heuvel waar een oud vrouwtje voor het raam zit. Eenmaal binnen zag ik wel een douchegordijn, toch maar de deur in het slot doen, you'll never know. We hebben vandaag 211 mijl gereden (een Amerikaanse mijl is 1,6 kilometer), vanavond hebben we een steak gegeten bij Applebees. Nog even de route voor morgen bekijken, dan vervolgen we onze weg naar
Saint Louis.

NB:
Weer een huiskamervraagje. Welke bekende Amerikaanse politicus begon zijn politieke loopbaan in Sprinfield, Illinois ..??

Chicago dag drie

Last night, I sold way and cried
Had the blues for Chicago, I just can't be satisfied
(Canned Heat)

Vandaag was onze derde dag in Chicago, morgen gaat onze Route 66 tour vanuit hier starten. Het was deze ochtend in eerste instantie bewolkt en zoals voorspeld was viel ook af en toe een bui. We hebben toch wat stukken van de stad bekeken, zoals the theatre district, financial district, een stuk langs Lake Michigan gereden en langs de Chicago River gewandeld om wat foto's te maken. Sommige dingen blijven je echter verbazen, toen wij vanochtend nog voor 10.00 uur ons hotel in Ontario Street verlieten, stond aan de overkant van de straat een rij van meer dan vijftig meter om een winkel binnen te mogen gaan en de winkel zelf puilde ook helemaal uit van de klanten. Wat was er aan de hand, een gigantische uitverkoop of werden er spullen gratis weggegeven..?? Nee, niets van dit alles, het betrof een winkel die slechts popcorn verkoopt. Popcorn..?? Ja maar geen gewone popcorn maar popcorn van Garret, een begrip in Chicago en omstreken.
Het schijnt iets bijzonders te zijn, de marketing is echter prima want ze hebben de afzuiginstallaties zo ingericht dat de lucht van de popcorn de straat wordt opgeblazen waardoor het publiek dat langsloopt direct trek krijgt. Het blijft echter een gek gezicht dat er 's ochtends vroeg al zo'n lange rij op straat staat om een popcornzaak binnen te mogen gaan. Te meer omdat zo'n beetje op elke hoek wel een homeless man or woman om geld staat te bedelen om de dag door te zien komen. Maar dat is ook Amerika.

Vanmiddag kwam voorzichtig de zon weer tevoorschijn zodat we besloten om toch even het uitzicht te gaan bewonderen vanaf de hoogste gebouwen van Chicago. Eerst zijn we op op het Hancock Observation Deck geweest, een skyscrapper van 94 verdiepingen. Vanaf dit gebouw heb je onder meer een prachtig uitzicht op Lake Michagan en een deel van de stad Chicago.
Vervolgens zijn we op Sears Towers geweest (de Chicago'ers weigeren nu eenmaal om de nieuwe naam Willis Tower te gebruiken)die maar liefst 103 verdiepingen telt en het hoogste gebouw van de USA is. Het bijzondere aan de Sears Tower is dat ze bovenin vier glazen cabines hebben gemaakt die uitsteken waardoor je dus ook recht onder je kunt kijken, very scary.
"Dare to walk on air" is hiervoor de slogan. Verder is het uitzicht bovenin adembenemend maar Chicago is dan ook na New York en Los Angeles ook de grootste stad in de USA. Vanavond onze koffers vast weer inpakken en morgenochtend onze auto ophalen bij het verhuurbedrijf op de luchthaven om daarna onze reis naar de westkust echt te starten. We houden jullie op de hoogte.

Chicago dag twee

And each time I roam, Chicago is
Calling me home, Chicago is
Why I just grin like a clown
It's my kind of town
(Frank Sinatra)

Vandaag was het gelukkig iets minder warm dan gisteren, prima weer om de stad eens wat beter te bekijken. Na een ontbijt om de hoek van ons hotel zijn we op zoek gegaan naar de bussen van de Chicago Signature Tour, de bekende hop on-hop off bussen die langs alle high lights van de stad gaan. Opgestapt op Michigan Avenue zijn we langs The Water Tower gekomen, Johan Hancock Observatory Deck en natuurlijk Sears Tower.
Sears Tower heet momenteel eigenlijk Willis Tower maar voor de inwoners van Chicago is het nog steeds Sears Tower. Het is op dit moment nog steeds het hoogste gebouw in de USA en telt 103 verdiepingen, is 1,353 feet hoog en zicht op vier verschillende staten. Als de bouw van de plaatsvervangers van de Twin Towers in New York af is dan zullen deze twee echter hoger zijn maar tot die tijd is Sears Towers dus nog steeds het hoogste gebouw in de USA. Omdat het vandaag redelijk bewolkt is zijn we echter (nog) niet naar boven gegaan, wellicht morgen als er beter zicht is.

Wel zijn we door Millennium Park en Grant Park gewandeld. Omdat het Labour Day weekend is, is er een gratis Jazzfestival in het park en overal gratis muziek te horen. Swingende stad hoor Chicago. Verder zijn er ook veel joggers, junks, zwervers en bedelaars te zien in de stad en veel sirenes van ambulances, politie en brandweer te horen maar dat is nu eenmaal geen vreemd straatbeeld in grotere steden in Amerika.
Ook de Navy Pier van Chicago hebben we bezocht en daar in de Landshark Beer Garden 's middags een famous Chicago Hotdog gegeten (en natuurlijk een Budweiser gedronken). Op het terras waar wij zaten was een No Doubt cover band aan het optreden, compleet met een Gwen Steffani look-alike als zangeres. Verder hebben we natuurlijk ook het een en ander gehoord over de geschiedenis van Chicago, onder meer over de grote brand in 1871, deze duurde maar liefst twee dagen en zorgde ervoor dat 1/3 van de inwoners dakloos werd, veel verhalen ook over de prachtige art deco gebouwen en de bijzonderheden daarvan. Wandelend langs Lake Michagan weten we nu ook waarom Chicago 'the windy city' wordt genoemd, zelfs mijn extra strong gell van Goldwell is daar het antwoord op schuldig.

Leuke bijkomstigheid is dat ons neefje Tim ook in Chicago is. Nadat hij voor zijn werkgever een congres heeft bijgewoond in Madison, Wisconsin heeft hij van de gelegenheid gebruik gemaakt om daarna op eigen kosten een paar dagen Chicago te bezoeken. Na een kort sms contact hebben we afgesproken om 's avonds samen wat te gaan eten en wat wil het toeval, net om de hoek van Tim zijn hotel aan Harrison Avenue ligt Wabash Avenue en hier is de zaak van Buddy Guy genaamd Legends. We hebben daar heerlijk gegeten onder het genot van het optreden van een lokale blues gitarist. Naast zijn eigen werk hebben we bluesy covers gehoord van onder meer
Bob Dylan, Bill Withers en Stevie Wonder. Fantastische uitvoeringen van Suppersticion en I wish kwamen langs. Mooie tent dat Legends. Uiteindelijk zijn we samen met Tim nog naar het gratis Jazz festival in Grant Park geweest waar we ook nog een fraaie jazzy uitvoering van Bob Marley's Waiting in vain meepakten, gezongen door een zangeres die mij aan Miriam Makeba deed denken. Uiteindelijk hebben we rond 22.00 uur van Tim afscheid genomen (hij gaat morgen weer terug naar huis)en ons hotel weer opgezocht, terugkijkend op een lange, vermoeiende maar leuke dag.
Kijken wat morgen ons gaat brengen, volgens the wheater channel komt er nog een staartje van de orkaan Isaac deze kant op en is de kans op wind en regen behoorlijk groot. We zullen wel zien.

NB:
Zoals jullie op een van de bovenstaande foto's kunnen zien kwamen we vandaag langs een mooie fontein die in het verleden het decor is geweest in de openingstune van een bekende tv-serie die ook in Nederland lange tijd werd uitgezonden. De huiskamervraag is dan ook welke tv-serie was dat ....???