Dag 21 Denver (3e dag)

The engines spit out fire
I'm pushed back in my chair
The pressure give me thrills
As we climb up in the air

( Albert Hammond)

Als jullie deze laatste blog lezen zitten wij misschien al in het vliegtuig naar huis.
Onze laatste dag in Denver hebben we vrij rustig doorgebracht. Allereerst vanochtend vast ingecheckt voor onze terugvlucht en daarna nog wat inkopen gedaan in een enorme Mall hier vlak bij ons hotel. Natuurlijk nog even genoten van een laatste Starbucks koffie met een stukje Cinnamon Swirl Cake. In de namiddag zijn we naar het zwembad gegaan bij ons hotel, het is met 28 graden Celsius nog steeds behoorlijk warm in Denver. Vanavond zijn we eerst in een geweldige platen/cd winkel geweest die hier in de buurt is en vervolgens hebben we nog een hapje gegeten in de pub. Morgenochtend gaat de wekker om 07.00 uur, snel ontbijten en dan op pad. De luchthaven is ongeveer dertig mijl hier vandaan, eerst de leaseauto daar inleveren en dan met de shuttlebus richting vertrekhal. Om 11.20 uur lokale tijd hopen we op te stijgen, eerst een binnenlandse vlucht van ongeveer 3,5 uur naar Washington. Daar overstappen en vervolgens haasten om binnen drie kwartier de vlucht van Washington naar Amsterdam te pakken. Deze vlucht zal een kleine acht uur duren en als alles voorspoedig gaat zullen we zaterdagochtend rond 07.15 uur weer voet op Nederlandse bodem zetten.

Drie weken hebben we dan weer doorgebracht in dit mooie, leuke maar ook gekke land dat vol tegenstellingen zit. Zeven staten zijn we doorgetrokken en veel gezien. Fraaie stukken natuur en prachtige dieren die je in Europa niet tegenkomt. Leuke, aardige, vreemde en gekke mensen kom je natuurlijk hier ook overal tegen. Gisteren stond ik bijvoorbeeld in de boekhandel Barnes & Nobles op het toilet en toen kwam er nog een ouwe kerel binnen die helemaal gekleed was als Zorro. En nu we het toch over het toilet hebben....
Kan iemand mij uitleggen waarom in een land waar de mensen over het algemeen redelijk groot zijn, het toilet overal zo laag bij de grond zit? Het lijkt we gemaakt voor het volk van Laav. Dit in tegenstelling tot de campers die je onderweg tegenkomt, die zijn soms nog groter dan lijn 5 naar Sterrenburg. En niet zelden hangt er dan ook nog een SUV of een boot achter. Wij hebben in onze bescheiden SUV in ieder geval 3030 mijl
(5151 kilometer) door dit land gecrost.

But anyway, Marianne en ik hebben het weer prima naar ons zin gehad. We danken al onze volgers voor de belangstelling in onze trip en hopen jullie allemaal binnenkort weer in goede gezondheid te mogen begroeten. Before we go, we got one more thing to say to you:

Get out of Denver
Better go
Cause you look just like a commie
And you might just be a member
Get out of Denver
Better go

(Dave Edmunds)

Dag 20 Denver (2e dag)

You won't need a cab to find a priest
Maybe you should find a place to stay
Some place where they never change the sheets
And just roll around Denver all day

(Warren Zevon)

Vandaag zijn we in downtown Denver geweest. Omdat Denver 1610 meter boven zeeniveau ligt is de bijnaam van de stad de Mile-High City. Door dit niveau is het tevens één van de hoogst gelegen steden van Amerika. Met ongeveer 664.000 inwoners is het wat betreft de populatie de 21e stad van de USA. Op het eerste gezicht lijkt de stad op veel andere grote Amerikaanse steden die wij hebben gezien. Veel daklozen, zwervers en bedelaars zijn in het centrum aanwezig, veelal op de hoek van de straat en bij verkeerslichten proberen ze aan wat geld te komen. Af en toe geven we iemand wat maar helaas kun je niet iedereen helpen. Vandaag stond er een vrouw met een pas geboren baby met al haar spullen om hulp te vragen, dan voel je jezelf toch wel rijk als je net bij Starbucks voor de zoveelste keer koffie met cake op hebt. Nu we het er toch over hebben, Starbucks vind je hier ook genoeg. Alleen al in het centrum van Denver zitten er vijftien vlak bij elkaar.
Ook zijn de mensen hier (maar ook in de andere staten die we recent bezocht hebben)gek op tatoeages, het liefst veel en op zo veel mogelijke verschillende lichaamsdelen. De nek is erg populair maar ook de schedel doet mee, de voor en achterkant van de benen, zowel boven als beneden maar ook de binnenkant, en het liefst zo groot en opvallend mogelijk. Er lopen hier zowel mannen als vrouwen rond die verdacht veel weghebben van de muren van de Sixtijnse Kapel.

Afgezien daarvan hebben we ook nog wat andere bezienswaardigheden te melden. We hebben onder meer gewandeld door het oude city centrum van Denver genaamd Larimer Square, dat is de plek waar het in het verleden ooit allemaal begonnen is. Verder zijn we op Capitol Hill geweest, hier staat het prachtige State building van de staat Colorado. Daar vlak bij is ook het fraaie gemeentehuis van Denver. Ook het stadion Coors Field van het baseball team van de Colarado Rockies ligt midden in de stad en hebben we gezien. Verder zijn we langs het oude Union Station gekomen, dit het lokale oude en klassiek gebouw van de US spoorwegen.

En voordat we zijn gaan eten hebben we nog wat tijd doorgebracht in het Civic Center Park, een oase van groen en rust in het hartje van deze drukke stad. Ineens loop of zit je dan tussen mooie fonteinen, bloemen en grasvelden met konijnen en eekhoorns vlak in je buurt. Morgen alweer onze laatste dag hier, we melden ons dan nog een laatste keer.

Dag 19 Grand Junction-Denver (246 mijl)

I'll be 40 miles from Denver
And 3 days from my home
In that cool mountain air

(Yonder Mountain String Band)

We zijn op onze laatste plaats van bestemming aangekomen, Denver Colorado.
Om 09.50 uur reden we vanochtend de Interstate 70 East op om dwars door de Rocky Mountains naar Denver te koersen. Een redelijk drukke snelweg waar ook nog eens erg veel aan wordt gewerkt, ook veel vertragingen dus onderweg tegengekomen. Zoals gezegd loopt de Interstate dwars door de Rocky Mountains heen en dus kwamen we ook diverse tunnels tegen die door de bergen heen gaan. De langste tunnel de we zijn tegengekomen was vier kilometer, toch wel behoorlijk indrukwekkend. Dit deel van Colorado staat ook bekend om de vele wintersportgebieden. Aspen is hier één van de bekendste wintersportplaatsen, hier komt de jetset van Amerika om te skiën.

Helaas lag Aspen net iets te ver van de Interstate af om het plaatsje even aan te doen.
Derhalve zijn we in een ander bekend wintersportoord gestopt om te lunchen, namelijk in Vail. Hoewel er momenteel nog geen sneeuw ligt, kun je wel een voorstelling maken hoe mooi het er daar in de winter uit moet zien. De prijzen zijn er in ieder geval ook naar, negen dollar voor respectievelijk een uien of een goulashsoep. Maar wel een uitstekende soep en met broodjes er bij, dat dan weer wel. Aan het einde van de middag bereikten we ons hotel in Denver, mooie grote kamer met een zitgedeelte en een keuken hebben we hier. We zitten wel in een redelijk nette buitenwijk van de stad. Vanavond zijn we hier in de buurt bij en grote Mall wat gaan eten in een foodcourt. Morgenochtend willen we naar downtown Denver maar dat gaat niet met de auto, het parkeren kost daar gemiddeld twintig dollar per uur. Waarschijnlijk gaan we met de Railway die kant op maar dat zoeken we morgenochtend wel uit. Goodnight everybody.

Dag 18 Moab-Grand Junction (142 mijl)

I touch no one
And no one touches me
I am a rock

(Simon & Garfunkel)

Vanochtend hebben we nogmaals een aantal rotsen in Arches Park bezocht, dit omdat de eerder daar genomen foto's van vanwege het tegenlicht niet helemaal zijn geworden zoals Marianne in gedachten had. Aan het einde van de ochtend hebben we bij de Gravery Bakery in Moab nog een kop koffie gedronken en daarna de auto weer vol benzine gegooid en wederom op pad.

We hebben de eerste veertig mijl Highway 128 gevolgd, deze weg loopt door de bergen en parallel aan de Colorado River. Een mooie en rustige route dus waar maar weinig verkeer gebruik van maakt. De radiozender die ons vergezelde draaide nummers die je in Nederland zelden of nooit meer in de ether hoort, zoals onder meer Time has come today van The Chamber Brothers en The Cisco Kid van War, dat laatste nummer hoorden we overigens net voordat we het plaatsje Cisco in Utah passeerden. Toeval bestaat niet zegt men dan.....

Verder was het min of meer een reisdag vandaag. Na het verlaten van de Highway hebben we nog een mijl of tien over een verlaten weg gereden die we niet eens op de kaart konden terugvinden. Een behoorlijk grote roofvogel scheerde tevens over onze auto hee, vermoedelijk op zoek naar een prooi. Vervolgens zijn we de Interstate 70 East opgedraaid richting Grand Junction. Rond 13.30 uur reden we de staat Colorado weer binnen en een half uurtje later hebben we nog een stop gemaakt om op een zogenaamde 'Rest Area' te gaan picknicken. We zijn inmiddels ingecheckt in het Econo Lodge Hotel in Grand Junction en hebben hier een mooie grote kamer voor een spotprijsje. Morgen nog redelijk lange rit voor de boeg en dan zijn we in Denver voor de drie laatste dagen van onze reis. We zijn nieuwsgierig naar wat voor soort stad Denver is, jullie gaan het nog van ons horen.

Dag 17 Moab (3e dag) 119 mijl

Shoe fly, dragon fly
Get back to your mother
Pick up a flat rock
Flat it across Green River

(Creedence Clearwater Revival)

Green River is een zijtak van de Colarado River, vanaf één van de uitzichtpunten in het National Park Canyonlands hadden we een mooi uitzicht hierop. Tussen alle rode rotsen en bergpartijen zie je deze rivier liggen die aan de groene begroeiing aan de oever zijn naam te danken heeft. Vandaag hebben we het wat rustiger aan gedaan na de slijtageslag van gisteren.

In Canyonlands hebben we een aantal bezienswaardigheden bewonderd met als hoogtepunt de Mesa Arch, bijgenaamd 'The Island in he Sky'. Dit is een enorme stenen boog die aan de rand van een afgrond staat, wanneer je daar naar beneden kijk (er is geen afrastering)dan zie je alleen maar honderden meters afgrond onder je.
Verder was het Grand View Point ook indrukwekkend, hier vandaan heb je echt een honderd kilometers ver panoramisch uitzicht over het grillige landschap van de staat Utah.

Op de terugweg hebben we het State Park van Dead Horse Point nog even aangedaan. Bij deze afgrond is de slotscène van de film Thelma & Louise opgenomen. Het moment dat ze geen kant meer op kunnen en geen andere oplossing zien dan vol gas te geven en met hun auto van de rotsen te scheuren, zo het ravijn in. Volgens het verhaal wilden ze het naar beneden storten van de auto filmen maar is deze scene twee keer mislukt. Vanwege de hoge kosten heeft de producent toen besloten om de derde keer het beeld maar stop te zetten als de auto er net afrijdt en nog in de lucht hangt. Kijk dat soort wetenswaardigheden pak je dan toch maar weer mooi mee...

Zoals gezegd hebben we het verder rustig aan gedaan vandaag, in de namiddag hebben we even gezwommen in het aanwezige zwembad bij ons motel. De temperatuur was vandaag in de zon opgelopen tot 35 graden Celsius. Verder moest er ook nog wat was gedaan worden in de hier aanwezige Laundromat, zodat we ook de laatste paar dagen nog iets schoons kunnen aan trekken. Morgen rijden we terug richting Denver maar maken, vanwege de lengte van deze rit, nog een tussenstop in Grand Junction. Weer weg van de parken, bergen, mooie natuur en helblauwe lucht. Natuur is mooi maar het kan soms ook teveel zijn, ik begin weer te verlangen naar de geuren en kleuren van het stadse leven. De uitlaatgassen, opgedroogde urinelucht uit oude urinoirs en de portieken, het drukke verkeer en de bedelaars en zwervers op de hoeken van de straten. Denver here we come.......!!!

Dag 16 Moab (2e dag)


Oh you wild raging river
Like my woman's lips you lure me
Pied piper of the desert
Roll on to the sea
But your planning no return
You wild Colorado

(Johnny Cash)

Vanochtend om 07.15 uur moesten we ons melden op het kantoor van Tag a Long. Om 07.30 uur zouden we vertrekken voor een tocht met een Jetboat over de Colorado River.
De gids vertelde ons vooraf dat het niet wijs is om in deze rivier te gaan zwemmen, alleen al in de omgeving van Moab verdrinken jaarlijks gemiddeld zes mensen vanwege de sterke en verraderlijke onderstroom. De boottocht bracht ons over de rivier dwars door de bergen van Canyonlands. Op de rotsen zagen we tekeningen die eeuwengeleden door de Navajo Indianen daar zijn aangebracht.

Verder kwamen we in een grot aan de oever van de Colorado River, indien je daar schreeuwde dan hoorde je het in de verte over het water echoën. Afgezien van hagedissen en enorme mieren was er verder geen 'wildlife' te bekennen. Dit heeft ook met de temperatuur te maken, met 87 graden Fahrenheit was het hier een behoorlijk warme dag.

Tussen de middag hebben we langs de rivier met de gids de lunch gebruikt, waarna we rond 13.00 uur met de jeep verder zijn gegaan. Het tweede deel van de dag bestond namelijk uit een tocht Arches National Park, en dan wel met de Jeep over onverharde wegen en rotsen waar de 'gewone' auto's in de regel niet kunnen komen. Nergens ter wereld komen zoveel natuurlijke rots bogen voor als binnen de grenzen van dit park. Meer dan 300 miljoen jaar geleden stond dit gebied nog onder water en was er slechts alleen de zee. Door het opdrogen van het zeewater bleef er een dikke laag zout over. Dit werd door de wind weer bedekt met zandlagen en door het verstenen daarvan ontstonden daar de meest bijzondere rotslagen. Door allerlei natuurkrachten kwamen in de rotspartijen diverse uithollingen waardoor op veel plaatsen openingen ontstonden die op een boog lijken. Hierdoor hebben zich in dit gebied meer dan 2000 bogen in de rotsen gevormd. De grootste boog in het park heeft een overspanning van 93 meter en heeft de naam Landscape Arch. We hebben deze middag diverse verschillende bogen mogen bewonderen, sommige geven door de inval van de zon ook een prachtige verlichting. Pas tegen 19.00 uur bracht onze gids ons weer terug in Moab. Mooie kerel trouwens die gids, 67 jaar en zijn naam is Chip. Zijn uiterlijk had wat weg van David Carradine maar bij elke hobbel in de weg schreeuwde hij hard "Yeee Haaa", net alsof je in een aflevering van The Dukes of Hazard terecht was gekomen. Onze bovenlichamen doen nu behoorlijk zeer vanwege de lange tocht in de Jeep over allerlei zandbanken en rotspartijen. Je wordt letterlijk door elkaar geschud maar dit was het offer wel waard. Morgen zijn we nog een dag in Moab en proberen we weer wat anders te gaan bekijken.

Dag 15 Salt Lake City-Moab (308 mijl)

First there is a mountain
Then there is no mountain
Then there is

(Donovan)

Een lange maar prachtige rit hebben we achter de rug, zelden hebben we op Interstates gereden waar de omgeving en het uitzicht zo mooi is als in Utah. Voor het verlaten van Salt Lake City hebben we eerst nog een Walmart bezocht voor wat boodschappen. In ons motel in Moab blijven we namelijk drie nachten en er is geen ontbijt bij inbegrepen.
Na het nodige eten/drinken te hebben ingeslagen en het onvermijdelijke kopje koffie bij Starbucks, zijn we op weg gegaan. Vanuit Salt Lake City reden we over de Intestate 15 South door Utah om vervolgens, via een klein stukje Highway, de Interstate 50 East te nemen naar het kleine stadje Moab. Even voor de beeldvorming, de oppervlakte van de staat Utah is twee keer zo groot als dat van Nederland.

Utah ligt eigenlijk tussen respectievelijk de uitlopers van de Rocky Mountains en de Grand Canyon in. De gehele weg hebben we dus eigenlijk dwars door het gebergte heen gereden waar niets anders te zien is dan een lange weg en de woeste natuur. Met de bergen vlak naast ons, de opkomende zon en dan ook nog Tequila Sunrise op de radio.
Wat kan een mens nog meer verlangen....
Zoals gezegd was het vandaag en lange rit en ook is er op enig moment op een traject van 109 mijl dat wij reden,geen benzinepomp te bekennen. Ook geen andere vorm van verkoop gedurende een groot deel van de rit. De bergen veranderen ook heel langzaam aan van kleur en hoe dichter we bij Moab kwamen, des te roder kleurde de omgeving.
Veel Westerns zijn dan ook opgenomen in Utah, zoals Rio Grande, How the west was won, Billy the Kid, Butch Cassidy & the Sundance Kid maar ook Planet of the Apes en delen van Back to the future en Indiana Jones The last crusade om maar een paar voorbeelden te noemen. Morgen dienen we ons al om 07.30 uur te melden voor een (ochtend)tocht met een boot en vervolgens met een jeep. Een gids zal ons dan wat van de bijzonderheden hier laten zien. Nu maar eens kijken of in dit kleine plaatsje ook nog een fatsoenlijke eettent te vinden is. Op de televisie zenden ze hier op dit moment nog The Partridge Family uit. David Cassidy all over again. Morgen horen jullie meer.

Dag 14 Salt Lake City (2e dag)


Down in Utah
The guys and I dig a city called Salt Lake
It's got the grooviest kids
That's why we never get tired of
Salt Lake

(Beach Boys)

Vandaag konden we de auto laten staan en hebben we te voet Salt Lake City verkend.
Na ons ontbijt zijn we omstreeks 09.30 uur op pad gegaan, het was nog redelijk bewolkt maar wel droog. Echter rond 10.00 uur brak hier de zon door en een uur later liepen we weer in de regen te wandelen. Dit weerbeeld bleef de hele dag zo, soms in je t-shirt en even later snel je regenjack aantrekken. Maar over het algemeen was het redelijk goed te doen vandaag en hebben we veel gewandeld.

Salt Lake City kent een rechthoekig stratenstelsel, dat wil zeggen dat alle straten recht van Noord naar Zuid of van Oost naar West lopen en naast staatnamen ook nummers kennen. Een beetje zoals Manhattan dat in New York heeft maar verder houden de vergelijkingen dan wel op, of het moet zijn dat er hier ook aardig wat zwervers/bedelaars rondlopen. Het beginpunt van alle straten ligt Down Town en heet Temple Square. Hier ligt ook de hoofdzetel van de Mormoonse kerk en deze heeft daar dan ook aardig wat imposante gebouwen en kerken staan. Salt Lake City is de thuishaven van 'The Church of Jesus Christ of Latter-days Saints' zoals het hier door de mormonen wordt genoemd. De bekendste mormonen familie, The Osmonds, komen van oorsprong ook uit de staat Utah. Ook het straatbeeld geeft wel een indruk van het geloof van een hoop inwoners, jonge echtparen met vijf kinderen of meer is eerder regel dan uitzondering.
Ook hebben de meeste mannen hetzelfde kapsel als John-Boy Walton. In tegenstelling tot de kapsels, is hun kerk is wel mooi en erg indrukwekkend om te zien.

De wandeling bracht ons verder door het zogenaamd 'capitol district' een fraaie buurt met mooi oude huizen die (scheef) tegen een redelijk steile heuvel zijn aangebouwd.
Boven op deze heuvel ligt het Capitol of te the State building, dit gebouw heeft op het eerste gezicht aardig wat weg van het Witte Huis. Verder viel het ons op dat de stad ook behoorlijk schoon is en er een sterke afwisseling is van fraaie klassieke oude panden en de onvermijdelijke nieuwbouw. Rondom de binnenstad zijn bijna alle mooie en belangrijke gebouwen te bewonderen, de City Town Hall, de State Court en de Salt Lake University.
Twee dagen in deze stad is voor ons echter lang genoeg geweest. Morgen vertrekken we naar Moab en hier zullen we drie nachten blijven. In de omgeving van Moab zijn diverse parken en natuurgebieden te vinden en gaat onze laatste week hier in de USA al weer in. We blijven jullie op de hoogte houden.

Dag 13 Idaho Falls-Salt Lake City (221 mijl)

Rain, Rain
Go away, go away
Rain, Rain
Come back again
Another day

(Terence Trent D'arby)

Na wederom een vroeg ontbijt vertrokken we vanochtend in de regen richting Utah met als einddoel van vandaag de hoofdstad van deze staat Salt Lake City. Het weer was onderweg verschrikkelijk slecht en werd naarmate de reis vorderde alleen maar slechter. Regende het nog behoorlijk toen we wegreden uit Idaho Falls, het goot en stormde naarmate we Utah begonnen te naderen. Klokslag 11.15 uur reden we in de stromende regen Utah binnen.
Omdat het weer dermate slecht en onvoorspelbaar is zijn we onderweg alleen gestopt voor een kop koffie en daarna in één keer doorgereden naar Salt Lake City. Omdat we nog niet konden inchecken in ons hotel was het enige juiste, dat ons gezien de omstandigheden te doen leek, een overdekte Mall bezoeken. Droog en veilig hebben we daar maar wat rondgekeken en ook nog wat kleding weten te scoren die in Nederland niet verkrijgbaar is.

Gelukkig bevinden wij ons momenteel net onder het Noord Westen van Utah. In de krant las ik vandaag dat in het plaatsje Hildale in het zuiden van Utah inmiddels zestien mensen zijn omgekomen vanwege het noodweer. Zij werden in een canyon van het Zion National Park verrast door een vloedgolf, veroorzaakt door de hevige regenval. Wonder boven wonder werd het hier tegen de avond ineens droog, indien het morgen nog steeds droog is kunnen we proberen om de stad wat beter te gaan bekijken. Nu hebben we slechts een klein blokje in de buurt van ons hotel gelopen. We zitten in een prachtig oud klassiek hotel dat uit drie gebouwen bestaat en tegen het centrum van de stad aanligt.

Salt Lake City wordt aan de west kant omgeven door bergen en aan de oostkant door het enorme Salt Lake, dit meer is ongeveer 120 bij 48 kilometer groot en ligt 1280 meter boven zeeniveau. In 2002 werden hier in de stad de Olympische Winterspelen gehouden en won Jochem Uytdehaage twee gouden medailles (op respectievelijk de 5 en de 10 kilometer). Wat misschien nog meer in ons collectieve geheugen staat, is de gouden plak en het toenmalige wereldrecord op de 1000 meter van Gerard van Velde. Hopelijk kunnen we jullie morgen iets meer vertellen en laten zien van Salt Lake City.

Dag 12 West Yellowstone-Idaho Falls (115 mijl)

Don't you know
Wayback in Idaho
He rocked my soul
Gave it a glow
Wayback in Idaho

(Anita Meijer)

Helaas maar een kort verslagje van ons. De planning was om vandaag vanuit West Yellowstone direct de staat Montana te verlaten en vervolgens zuidwaarts terug naar Wyoming re rijden met daar als stopplaats Jackson. We hadden dan onderweg nog het Grand Teton National Park willen bekijken. Helaas is het weer vannacht abrupt omgeslagen, was het gisteren nog bijna 90 graden Fahrenheit, vandaan kwam de teller niet boven de 49 graden. Flinke storm en hevige regenval hebben ons vanochtend doen besluiten om onze route dan maar te aan te passen.

We zijn nu naar het westen gereden en zijn via Montana naar de staat Idaho gereden en vervolgens via de lange Highway 20 zuidwaarts getrokken. We zijn gestopt in Idaho Falls en hebben hier een hotel weten te vinden om de nacht door te brengen. Het stuk Idaho dat wij vandaag hebben gezien is een stuk vlakker dan Montana en Wyoming. Daarnaast viel het ons onderweg op dat het hier behoorlijk groen is, veel bossen, meren en rivieren. Morgen rijden we vervolgens door naar de staat Utah om Salt Lake City aan te doen. Het is nu inmiddels weer droog en hopelijk blijft dit zo. Op het nieuws lazen we dat vanwege de heftige regenval gisteren in het zuiden van Utah twee auto's zijn weggespoeld en dat hierbij acht inzittenden om het leven zijn gekomen. Het kan zo nu en dan ook behoorlijk spoken in de USA. In Idaho Falls hebben we vanmiddag een Mall bezocht waar ook een Barnes & Nobles gevestigd is. Omdat ik de autobiografie van Chrissie Hynde uit heb moest er toch weer plaatsvervangend leesvoer gevonden worden. Wel dat is gelukt en ook Marianne heeft weer een aanvulling voor haar Garfield collectie gescoord. Hopelijk blijft het weer nu rustig en kunnen we ons morgen melden vanuit Salt Lake City. Tot later.....

Dag 10 en 11 Yellowstone Park/West Yellowstone (205 mijl)

All the people
So many people
They all go hand in hand
Through their parklife

(Blur)

De afgelopen twee dagen hebben we in Yellowstone Park doorgebracht. Het overnachten deden we in het kleine plaatsje West Yellowstone, dat op nog geen mijl afstand van de westelijke ingang van het park gelegen is. De eerste dag begon al direct geweldig toen we uit ons dorpje wegreden. De enige zender die hier te ontvangen is (Radio Eagle 104.1) had namelijk een Led Zeppelin ochtend, Marianne was hierover iets minder enthousiast maar enfin. Gelukkig was er ook in het park meer dan genoeg te zien. Na de entree kwamen we echter direct in een file terecht, nu ben ik als kind van de Randstad wel aan files gewend maar nog nooit eerder heb ik vanwege zo'n incident in een rij met stilstaande vehikels gestaan. Wat was er namelijk aan de hand, een aantal buffalo's liepen op de weg. En denk maar niet dat ze zich iets aan trekken van het verkeer, op hun dooie gemak liepen ze voor de auto's uit en er zelfs tussendoor. Van links naar rechts of gewoon in het midden blijven lopen zodat er werkelijk niemand kon passeren.

En de borden in het park geven het aan, blijf uit hun buurt want ze kunnen zeer gevaarlijk zijn. Er liepen ook een paar zeer grote en indrukwekkende exemplaren tussen.
Een inwoner van West Yellowstone vertelde mij later op de dag dat recent een bezoeker van het park nog ernstig gewond is geraakt omdat een Buffalo, die door andere bezoekers werd getreiterd, hem op de horens heeft genomen. Hij ligt nog steeds zwaar gewond in het ziekenhuis. Ook zijn er incidenten bekend van buffalo's die een auto aanvielen en aan alle kanten beschadigd hebben omdat ze geprovoceerd werden, vooral als ze jongen hebben kunnen ze zeer gevaarlijk zijn.



Nadat we uiteindelijk de buffalo's konden passeren hebben we eerst de 'Petrified Tree' opgezocht. Dit is een eeuwenoude boom die destijds is bedolven onder vulkanisch as waardoor hij helemaal versteend is. In het verleden waren er zelfs drie van deze bomen maar omdat toeristen stukken van de andere twee bomen hebben afgebroken om als souvenir mee te nemen, zijn de andere twee onherstelbaar beschadigd. De enige overgebleven boom hebben ze nu moeten beschermen door er een hekwerk omheen te plaatsen. Overal in het park zijn aanwijzingen te lezen wat je wel en niet mag/moet doen maar toch zie je bezoekers die daar lak aan hebben, alle aanwezige Park Rangers ten spijt. Nadat we weg wilden rijden bij de Petrified Tree, werden we verast door een nog jonge Elk die net voor onze auto langs hupte.

Vervolgens hebben we de 'Mammoth Hot Springs' bekeken. Dit zijn een soort plateau's van kalksteen waarover tweeduizend liter water per minuut stroomt. Hierdoor veranderen deze plateau's (ook wel terrassen genoemd) voortdurend van vorm en worden ze door de aanwezige algen en bacteriën van schitterende kleuren voorzien. Verder hebben we nog een tocht gemaakt door Lamar Valley, een onverharde weg die door het park loopt.
De onderlinge afstanden in het park zijn ook behoorlijk lang, de totale oppervlakte is 3.468 mijl en daarnaast zijn we natuurlijk ook niet de enige bezoekers....

De tweede dag hebben we het geisergebied bezocht. Dit is een gebied van ongeveer 5 km2 en het bevat bijna een kwart van alle geisers in de wereld. De bekendste geiser hier heeft de naam 'Old Faithful' en heeft deze naam (al sinds 1870) te danken aan het feit dat de tijdstippen van zijn erupties redelijk te voorspellen zijn. Ze vinden gemiddeld eens per 91 minuten plaats en ook vandaag kwam dat weer uit. In totaal werd minimaal 14.000 liter kokende water zo'n 30 tot 55 meter omhoog gespoten, dat gedurende twee minuten. Gaaf om te zien, wat kan de natuur toch indrukwekkend zijn. Daarna hebben we nog een lange wandeling gemaakt langs verschillende werkende en niet werkende vulkanische geisers, allen hebben ze een eigen naam en geschiedenis.

Omdat het vandaag iets minder warm was dan de voorgaande dagen lieten ook de mannetjes Elk's zich ineens zien. Vrouwtjes kwamen we al eerder tegen maar mannetjes nog niet. Deze onderscheiden zich van de dames omdat ze een stuk groter zijn en een daarnaast ook groot gewei hebben. We hebben ook beide Elk geslachten door de rivier zien waden, een fraai plaatje.

Aan het einde van de middag werd het voor ons tijd voor iets heel anders, namelijk een bezoek aan de plaatselijke wasserette. Ook dit is gelukt zodat we de komende dagen toch weer iets schoons kunnen aantrekken. Morgen verlaten we Yellowstone en Montana en reizen dan zuidwaarts door Wyoming en gaan op weg naar Utah. Kindly regards from the USA and all the best for you frienda and family.

Dag 9 Cody-Gardiner (142 mijl)

Oh the Yellowstone, oh the Buffalo free
Oh my brother the wolf, my lover the moon
Oh the little one, oh the joy that I felt
Oh the love in my heart, a wilderness song

(John Denver)

Vanochtend reden we al om 08.15 uur uit Cody vandaan om op weg te gaan naar Yellowstone Park. Een tocht die ons weer door de Rocky Mountains bracht, het park ligt echter niet al te ver van de plaats waar we overnacht hebben. Om 09.30 uur verwelkomde een vriendelijke Ranger ons bij de entree van Yellowstone National Park met de woorden: "Your from the Netherlands, welcome in Yellowstone and have a great day".
Met de ontvangen plattegrond van het park gingen we vervolgens op pad.

De eerste stop in het park maakten we bij de zogenaamde 'Mud Vulcano Area'. Dit zijn vulkanische modderbronnen die een temperatuur van bijna 80 graden Celsius kunnen hebben en regelmatig modder opborrelen of de lucht in spugen. Indrukwekkend om te zien, het enige nadeel is wel de lucht die er vanaf komt. Het is een soort van zwavel dat doet denken aan de geur van rotte eieren. Soms was het zaak om bij zo'n bron je adem in te houden. Tientallen van deze bronnen zijn in dit enorme park aanwezig. Om een indruk te geven hoe groot en uitgestrekt het park is, even het volgende: Yellowstone is een park dat bijna 9000 km2 groot is en heeft vijf verschillende in/uitgangen.
In het park ligt (wat ze hier noemen) een meertje. Yellowstone Lake heeft een oppervlakte van 341 km2 en is het hoogst gelegen meer van Noord Amerika. Het is ongeveer 32 kilometer lang en 23 kilometer breed, met een kustlijn van 177 kilometer.
Het is hier allemaal net even iets groter dan het bij ons bekende Wantijpark.

Onderweg zijn we nog wel wat wildleven tegen gekomen maar niets wat we tot op heden nog niet gezien hebben. Voornamelijk bizons, eekhoorns, herten en berggeiten. Voor deze laatste categorie moest ik nog even flink het rempedaal indrukken omdat er een paar midden op een kleine bergweg stonden. Geen beren, wolven, elanden of andere bijzondere diersoorten te zien vandaag. Dit heeft waarschijnlijk ook met de temperatuur te maken.
Het was vandaag 80 graden Fahrenheit, dat is ongeveer 27 graden Celsius. Rekening houdende met het feit dat we vrij hoog in de bergen zijn, is dat een behoorlijk hoge temperatuur. Overdag zullen bepaalde diersoorten zich met deze warmte dus niet laten zien. Wat we, afgezien van verschillende schitterende uitzichten, nog wel hebben gezien zijn verschillende mooie watervallen. The Upper Falls, The Lower Falls en The Tower Fall.
Met name The Lower Falls zijn zeer indrukwekkend, de waterval is 93 meter hoog en dat is toch twee keer hoger dan de bekende watervallen bij Niagara. Maar ook The Upper Falls is met 33 meter zeer fraai om te zien. Aan het einde van de dag zijn we het park uitgereden aan de kant van de staat Montana. We overnachten vandaag in deze staat in het dorpje Gardiner. Dit ligt op vijf mijl van het park zodat we morgenochtend weer op tijd een ander deel van het Park kunnen gaan bekijken. Daarna rijden we door naar een andere uitgang van het park, namelijk bij het plaatsje West Yellowstone. Daar blijven we twee nachten slapen. Helaas is daar geen Internetverbinding zodat we ons pas weer over twee dagen kunnen melden. Hopelijk tot dan allemaal. Greetings from Montana.

Dag 8 Rapid City-Cody (210 mijl)

Desperado
Why don't you come to your senses
You've been out ridin' fences
For so long

(Eagles)

We zijn inmiddels gearriveerd in Cody, Wyoming. Dit stadje is genoemd naar William Frederick Cody, beter bekend als Buffalo Bill. Zijn persoon is nog alom aanwezig hier maar daarover later meer. Eerst nog even terug naar gisterenavond, Marianne en ik hadden beiden trek in een bord pasta en dat is ook prima gelukt. Via een aantal recensies op het Internet kwamen we terecht bij een restaurant dat luistert naar de naam Frackelton's. Heerlijke vers gemaakte pasta en de koudste Corona die ik ooit heb gedronken, compleet met het bijbehorende limoentje. Ik kan het jullie aanraden, mochten jullie ooit in de buurt zijn van Sheridan, Wyoming ze zitten op North Mainstreet 55.

Dan weer terug naar de dag van vandaag. Het grootste deel van de dag hebben we weer secundair gereden. Vanuit Sheridan hebben we Highway 14 naar het westen genomen, we zitten nu net onder de grens van Wyoming met Montana. Vanochtend zijn we door Bighorn Canyon getrokken, natuurlijk kwamen we hier weer de zogenaamde Bighorn Sheep tegen. Op enig moment moest ik zelfs nog op de rem gaan staan omdat twee herten net voor onze auto de weg overstaken. Zoals de meeste Canyons was de weg regelmatig steil omhoog waardoor de motor overuren moesten maken (gelukkig hebben we een four wheel drive) en dan weer zo steil naar beneden dat je in plaats van gas geven slechts de rem moest gebruiken.
Het was wel een prachtige route en met radio Eagle 104,1 op werd het nog leuker onderweg.
Na ons al 'verlekkerd' te hebben aan muziek van de Doors, Stones, Bob Seger, Hall & Oates, Ram Jam en de Allman Brothers, kwam om klokslag 12.02 uur opnieuw een Nederlandse band langs. De Golden Earring met Twilight Zone en nog wel een lange uitvoering, altijd lekker. Begin van de middag reden we naar Devils Canyon, dit ligt net over de grens van Wyoming met Montana. Een werkelijk schitterend uitzicht, zo mooi dat het waarschijnlijk niet in een foto te vatten is maar Marianne heeft het toch geprobeerd.
Helaas was het daar niet mogelijk om in mijn karate pak een foto te maken, het is afgebakend door hekwerk en het is veel te gevaarlijk om je daar buiten te begeven.
De canyon is behoorlijk steil en honderden meters diep.

Na dit kleine stukje Montana (we komen nog terug in deze staat) zijn we weer omgekeerd en naar Wyoming terug gereden. Uiteindelijk bereikten we rond 14.30 uur het plaatsje Cody, zoals gezegd genoemd naar Buffalo Bill. Cody is zo'n beetje het laatste stadje voor Yellowstone Park. Het is hier dan ook ontzettend druk en overal zie je bordjes met de tekst "NO VACANCY". De hotels en motels zijn dan ook behoorlijk duur, maakt niet uit hoe eenvoudig ze zijn. Gelukkig hadden wij een klein motelletje weten te reserveren, het is wat aan de kleine kant maar ach het is schoon en slechts om te slapen. Verder is hier is ook nog een echt oud Western dorp aanwezig dat te bezichtigen is. Veel originele attributen vanuit deze tijd zijn bewaard gebleven en tentoongesteld, ook de oude houten huizen, winkels en een saloon zijn nog aanwezig. Zelfs op de bijbehorende begraafplaats hebben wat oude 'revolver helden' hun laatste rustplaats gekregen. Na hier een klein uurtje te hebben rondgelopen zijn we naar een Wallmart gegaan om wat boodschappen te doen. Amerika blijft een geweldig land om rond te reizen maar aan sommige dingen zal ik wel nooit wennen. In de supermarkt loop een kerel zijn boodschappen te doen en hij ziet er uit als Old Shatterhand maar dan met een lange grijze paardenstaart vanonder zijn cowboyhoed vandaan. Waar sommige mensen een mobiele telefoon aan hun riem hebben hangen, had hij echter een holster met een pistool er in. Dat mag hier allemaal maar vijf minuten later wil ik een biertje kopen en dan willen ze je legitimatiebewijs zien........ USA olé olé. Ik zou zeggen Donald Trump doe er wat aan !!!
Morgen een korte rit en dan zijn we in Yellowstone Park, Yogi Bear wacht daar op ons.

Huiskamervraag:

Omdat jullie lezers het zo leuk vinden en mijn mailbox dagelijks overloopt met goede en foute antwoorden doe ik er nog eentje. Zie onderstaande foto, aan welke band doet dit jullie denken.......?

Dag 7 Rapid City-Sheridan (303 mijl)

Take me back to old Wyoming
I've been away too long
I want to hear the meadow lark
Singing the cowboy's favorite song

(Chris Ledoux)

Vandaag hebben we South Dakota weer verlaten en zijn naar het noord-oosten van de staat Wyoming gereden. De dag begon al weer redelijk vroeg voor ons omdat we slechts tot uiterlijk 09.00 uur van het ontbijt in ons hotel gebruik konden maken. Nadat we hadden uitgecheckt reden we om 09.10 uur de Highway 385 op om in eerste instantie secundair te rijden naar het plaatsje Spearfish, dit ligt net voor de grens van South Dakota met Wyoming. Met de autoradio op de classic rock zender van Black Hills radio was het een mooi stukje. Nadat we al hadden meegezongen met onder meer CCR, Beatles,Sly Stone, Bruce Springsteen en the Stones kwam even na 10.00 uur ineens Nederlands trots Shocking Blue voorbij met "Venus". Leuk om te horen dat dit nog steeds gedraaid wordt op de Amerikaanse radio en natuurlijk weer 'kassa' voor de componist Robbie van Leeuwen. Kort voor het plaatsje Spearfish zijn we gestopt om foto's te maken van een waterval genaamd Bridal Veil Falls. De tocht bracht ons verder langs plaatsjes met illustere namen als Deadwood, Sundance (hier kwam inderdaad de Sundance Kid vandaan, uit de gelijknamige film Butch Cassidy & the Sundance Kid)en vervolgens Devils Tower.

Bij Devils Tower zijn we gestopt om daar de gigantisch stompe berg te bekijken, uit de verte gezien lijkt het net een enorme afgezaagde boomstronk. De berg is echter 1,265 feet lang en staat vlak bij de Belle Fourche River. Door de Indianen wordt de berg Mateo Tepee (Grizzly Bear Lodge) genoemd.
Volgens een eeuwenoude legende werden zeven van hun kinderen door een Grizzly achterna gezeten en nadat ze de berg waren op gevlucht heeft deze natuurkracht hen omhoog geduwd en de Grizzly naar beneden, de klauwen van diens val zouden nog steeds zichtbaar zijn op de berg. Hoe dan ook het is en blijft een mooi stuk natuur om te bekijken.

Omdat het vandaag best een lange reis is hebben we na ons vertrek van Devils Tower toch maar een stuk Interstate genomen naar onze overnachtingsplaats Sheridan, om precies te zijn Interstate 90.
Na een korte stop bij een Starbucks langs de weg (dat was tenslotte al weer meer dan twee dagen geleden)zijn we in één ruk doorgereden naar ons hotel. Onderweg zagen we langs de Interstate zoveel dode dieren liggen dat Marianne er zelfs een beetje verdrietig van werd. Veel wasberen maar ook prairie dog's en af en toe een vos. Normaal komen we wel vaker dode dieren tegen langs de snelweg maar op dit stuk was het wel heel bizar, wel honderden op een paar kilometer snelweg. Afgezien hiervan is het noorden van Wyoming mooier om te zien dan het zuiden. Is het zuiden redelijk vlak en saai, hoe hoger je komt hoe fraaier de natuur weer wordt. Veel bergen en dalen met soms herten die aan het grazen zijn en in de verte doemen de Rocky Mountains weer op. Uiteindelijk bereikten we in de namiddag Sheridan. Het is met 17.444 inwoners maar een klein plaatsje en we zijn hier alleen om te overnachten en morgen weer verder naar het westen van Wyoming te rijden met als uiteindelijk doel Yellowstone Park.
Nu hebben we beiden trek in een bord pasta en gaan we op zoek naar een lokaal restaurant dat dit op het menu heeft. Tot morgen.

Dag 6 Rapid City-Badlands-Rapid City (168 mijl)

I believe in that faith can save me
I believe in the hope
And I pray that someday it me raise me
Above these Badlands

(Bruce Springsteen)

Vandaag onze tweede dag in Rapid City. Op het programma stond een trip naar de "Badlands" in het Zuidwesten van South Dakota.Een natuurgebied en National Park. Miljoenen jaren geleden was op deze op deze plaats nog zeewater maar sinds dat verdwenen is bleef er nog slechts een vlakte over met veel bergen (Black Hills) en wat kleine riviertjes die alleen gevuld zijn indien het veel sneeuwt of regent. Veel bergen in deze Badlands hebben vanwege de daar aanwezige mineralen verschillende kleuren, kenmerkend zijn de bergen met rode horizontale strepen. Afgezien van wat gras is er verder weinig groen aanwezig, de vlakke delen naast de bergen zien er voornamelijk uit als steppen. Hier komt de al eerder genoemde Prairie Dog veel voor, hiervan hebben we er dan ook weer veel gezien. Daarnaast zijn er diverse wandelroutes door het gebied waar je verschillende soorten fossielen kunt vinden. Dit hebben wij maar niet gedaan aangezien we zo langzamerhand een leeftijd bereiken dat we zelf tot de fossielen gaan behoren.......

Verder wordt ook gewaarschuwd om niet van de paden af te gaan vanwege de aanwezigheid van ratelslangen. Daarnaast zouden in het gebied ook adelaars en coyote's hun habitat hebben maar wij zijn ze vandaag helaas niet tegen gekomen.Een dier dat we wel tegenkwamen en nog niet ieder hadden gezien was de Bighorn Sheep. Ze lijken een beetje op een Ram maar hebben korter haar en kunnen op zowel gras als in de de bergen leven.

Nadat we door de Badlands zijn heen gereden hebben we het plaatsje Wall nog even aangedaan. In dit kleine dorpje is een deel dat 'Wall Drug' heet het is een soort van winkelcentrum maar dan in de geest van het oude Western tijdperk.
Met saloons, drug stores, western stores, een oude chapel etc. Of je in een aflevering van Gunsmoke zit en op elk moment sheriff Matt Dillon tegen het lijf kan lopen. In de saloon hebben we een stop gemaakt voor koffie met een stukje home made pie. Vanmiddag hebben we het centrum van Rapid City nog bezocht. Niet een erg grote stad, met slechts 67.956 inwoners wat populatie betreft een stuk kleiner dan ons geliefde Dordrecht. Echter na Sioux Falls is het toch de grootste stad van South Dakota. Nu is South Dakota met in totaal 824.082 inwoners ook niet een heel dicht bevolkte staat.
Morgen trekken we naar het noorden van Wyoming, als we iets bijzonders tegenkomen horen jullie het weer als eerste.

Huiskamervraag:

De huiskamervraag van gisteren was zo makkelijk dat ik al een antwoord kreeg via facebook voordat ik de vraag gesteld had (way to go Floris)......
Dan maar en nieuwe huiskamervraag. Vandaag waren we in de Badlands van South Dakota. Welke historische gebeurtenis heeft hier op 29 december 1890 plaatsgevonden en welke band heeft hier over gezongen en daarmee een behoorlijke hit gehad (vijf weken op nummer 1 in onze top 40).

Dag 5 Hot Springs-Rapid City (137 mijl)


Washington, Jefferson
Watch out baby, cause here I come
Abraham, Theodore
You know you'll see my ugly mug up on Mount Rushmore

(Ian Hunter)



Na de relatief saaie reisdag van gisteren hebben we vandaag een geweldige dag gehad waarbij we erg veel bezienswaardigheden zijn tegengekomen. Vanuit Hot Springs zijn we direct naar Wind Cave National Park gereden, dit park ligt in het zuidwesten van South Dakota. Al vrij snel na het binnenrijden van dit natuurgebied zagen we langs de kant van de weg diverse Prairie Dogs lopen en/of nieuwsgierig op hun achterpoten zitten en om zich heen kijken. De Prairie Dog ziet er uit als een enorme grote marmot en worden zo genoemd vanwege het blaffende geluid dat ze maken. Kort na Wind Cave National Park volgde Custer State Park al. Hier reden we tijdens de daar door ons gereden 'Wild Life Loop' tegen een kudde Buffalo's aan, bij ons beter bekend als bizons. Indrukwekkend grote beesten waar bij het binnenrijden van het park voor wordt gewaarschuwd dat ze erg gevaarlijk kunnen zijn. Zaak is het om dus niet te dicht bij ze te komen, toch heeft Marianne nog wel een goede foto van ze kunnen maken.



Verder kwamen we nog Pronghorns tegen een soort kruising tussen een hert en een antilope met twee naar binnen gedraaide hoorns op hun kop. Tevens zagen we op diverse plaatsen in het gebied zogenaamde "Burros", bij ons beter bekend als ezels.
Ze trokken zich in ieder geval nergens iets van aan en bleven gewoon midden op de weg staan en leken zeer gewend aan publieke belangstelling. Vervolgens hebben we daarna de 'Needles Highway' gevolgd, een route dwars door de bergen waarvan de toppen veel weg hebben van dikke naalden. Tijdens deze tocht kom je over wegen waarbij ze door de bergen heen drie verschillende tunnels hebben uitgehakt, deze zijn zo laag en smal dat je er maar net met je auto door kunt rijden.
Een prachtige route waarbij we diverse keren gestopt zijn om van de schitterende vergezichten te genieten.



Vanuit Custer State park was het nog slechts 16 mijl naar Mount Rushmore en dus zijn we aan het einde van de middag direct naar dit nationale monument doorgereden. Tussen 1927 en 1941 is door invloedrijke politici een start gemaakt met dit project en met de hulp van vierhonderd arbeiders werd toen een begin gemaakt van dit historische werk. Uit een bergpartij in de Black Hills zijn de gezichten van vier belangrijke Amerikaanse presidenten gehakt. Te weten Thomas Jefferson, George Washington, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln, het symboliseert de eerste 150 jaar van de geschiedenis van Amerika.
Elk uitgehakt hoofd in de bergtop is zo'n achttien meter lang, op het pad er naar toe staan pilaren met alle namen en vlaggen van de staten van Amerika en het jaar van hun toetreding tot de USA. Al met al dus een zeer geslaagde dag, tegen het begin van de avond bereikten we ons hotel genaamd La Quinta Inn & Suites in Rapid City. Ook dit was een aangename verrassing voor ons. Sliepen we gisteren nog in een "Norman Bates achtig" motel langs de kant van de weg, nu hebben we en hotel met maar liefst twee kamers en deze zijn zo groot dat we makkelijk verstoppertje kunnen spelen. Ik ga zo maar eens kijken of ik Marianne nog kan vinden.......



NB:Huiskamervraag

Voor de muziekliefhebber is deze vraag eigenlijk te makkelijk maar is stel hem toch maar. Welke band heeft een lp hoes die is geinspireerd op de beeltenissen van Mount Rushmore ?

Dag 4 Estes Park- Hot Springs (373 mijl)

We're on a road to nowhere
Come on inside
Takin' that ride to nowhere
We'll take that ride

(Talking Heads)

Daar leek het vandaag behoorlijk op, eindeloze wegen 'as far as the eye can see' en alsmaar rechtdoor. We hadden nu een zogenaamde 'reisdag'. Om onze volgende overnachtingsplaats te bereiken moesten we flink gas geven. Van de staat Colorado, door een stuk van Wyoming om vervolgens via een flink stuk van Nebraska te eindigen in South Dakota. Een behoorlijke trip dus. Waarom dan niet eerder gestopt om een deel van de eerder genoemde staten te bekijken, zal de trouwe lezer van ons weblog zich afvragen...... Welnu omdat deze delen van de genoemde staten niet echt interessant genoeg zijn om te bekijken, dit idee werd ook bevestigd door hetgeen we onderweg gezien hebben.
Het eerste uur van de reis was nog wel erg mooi. Vanuit Ester Park hebben we Highway 34 East genomen richting het plaatsje Cheyenne in Wyoming. Deze Highway 34 is eigenlijk een grote afdeling vanuit de Rocky Mountains naar het veel vlakkere Wyoming. Tussen bergpartijen door en langs rivieren is het meer afremmen geblazen dan gas geven. Veel mooie natuur gezien en ook herten die langs de kant van de rivier aan het drinken zijn. Helaas zie je ook regelmatig dode dieren langs de weg liggen, een vos, wasberen en herten om zo maar wat te noemen. Na ongeveer anderhalf uur denderden we Wyoming binnen om kort daarna een eerste stop te maken in het plaatsje Cheyenne. Op de kaart zag het er uit als een plaats van redelijke importantie, echter bij het binnenrijden bekroop ons al enig gevoel van twijfel. Ons navigatiesysteem stond afgesteld op het 'stadscentrum' maar toen de vriendelijke stem ons vertelde dat we de bestemming bereikt hadden zagen we niets bijzonders. Na enig rondrijden zijn we uiteindelijk bij een benzinepomp gestopt en heeft een lokale (maar vriendelijke) hillbilly ons de weg gewezen. Daarbij keek hij echter al met een blik van 'wat moeten jullie daar nu zoeken'. Dat werd ons als snel duidelijk, het centrum van de stad is net iets groter dan het Statenplein in Dordrecht en alles was dicht. Dat laatste is waarschijnlijk nog steeds vanwege Labor Day Weekend, zelfs een kop koffie hoorde helaas dus niet tot de mogelijkheden. Het enige dat open was, was een enorme cowboylaars die midden we midden in de stad tegenkwamen.
Dus maar weer verder gereden, dwars door Wyoming op weg naar de staat Nebraska. Onderweg in Wyoming was niet veel meer te zien dan kilometers lange (en buitengewoon dorre) grasvelden. De reden hiervan is ongetwijfeld dat het hier om een tornadogebied gaat, men zal dus voorzichtig zijn met het bouwen van huizen en/of andere gebouwen. Ook Nebraska gaf een zelfde beeld, kilometerslange wegen waar je nauwelijks iets anders ziet dan ellenlange dorre grasvelden, ook een mede weggebruiker is daar een zeldzaamheid. Gezien de duur van de rit hebben we toch een korte pauze in het plaatsje Scotsbluff ingelast. Veel meer dan de plaatselijke MacDonalds was er ook niet te vinden maar in ieder geval toch iets te eten en drinken en ook een toilet was erg welkom. Het toilet doet in deze staat trouwens tevens dienst als "Tornado Shelter" dat werd in ieder geval duidelijk aangegeven. Dat zal me een belevenis zijn zeg, gezellig met zijn allen schuilen op het toilet van een fastfoodketen en wachten tot de storm is overgetrokken. Gelukkig werd het, naar mate we noordelijker in Nebraska kwamen, iets groener en doken er ook weer wat bergen op. Uiteindelijk bereikten we aan het einde van de middag de staat South Dakota en kort daarna Hot Springs waar we zouden overnachten.
Hot Springs ligt in de Black Hills van South Dakota en is ook een klein plaatsje waar we alleen maar blijven om te slapen. Morgen gaan we verder en hopen we weer wat bijzondere dingen te zien, als dat het geval is dan laten we jullie het als eerste weten..........

Dag 3 Estes Park (2e dag) 70 mijl

But the Colorado Rocky Mountain high
I've seen it raining fire in the sky
The shadow from the starlight
Is softer than a lullabye
Rocky Mountain high

(John Denver)

De wekker ging al weer vroeg af vanochtend, vanwege het feit dat het laborday weekend is in de USA was de verwachting dat het overal druk zou worden. En of dat ook uitkwam.....
Vanuit het raam van onze lodge zagen we de toppen van de Rocky's al liggen. Om 07.20 uur stapten we al in onze SUV om opnieuw naar het Rocky Mountain National Park te gaan. Vooraf waren we al gewaarschuwd voor de te verwachten drukte in het park, dit bleek ook te kloppen. Ons plan was om eerst het Bear Lake te gaan bekijken, dit meer ligt op 2880 meter hoogte tussen de bergen en is één van de hoogst gelegen meren die met de auto bereikbaar is. Nadat we de auto geparkeerd hadden moesten we nog ongeveer een mijl omhoog wandelen naar het Bear Lake. Het was wel de moeite waard, een schitterend meer met prachtig helder water dat ligt verstopt tussen de bergen van de Rocky's.
Vanaf het meer besloten we om direct door te wandelen naar de waterval genaamd Alberta Falls, dit was een wandeling van 1,7 mijl die gelukkig grotendeels 'downhill' ging. Ook deze bezienswaardigheid van het park kunnen we van ons lijstje schrappen. Een prachtige waterval die met veel lawaai en geweld uit de bergen naar beneden stort. Het plan was om daarna naar onze auto terug te wandelen om daar ons meegenomen ontbijt te gaan nuttigen. Als volleerde hikers gingen we weer op pad, deze keer ging het pad echter bergopwaarts. Helaas behoort het kaartlezen niet tot onze dagelijkse routine en daar kwamen we pas na een goed uur achter. Het verkeerde pad gevolgd en dus weer omgekeerd en dezelfde weg retour genomen. Onderweg gleed Marianne ook nog al wandelend met haar voet van een rotsblok af en verzwikte terplekke haar enkel, al strompelend toch verder gewandeld. Een kleine drie en halve kilometer teveel gelopen, zwetend, moe, geblesseerd (Marianne dan) en hongerig vonden we uiteindelijk onze auto toch weer terug. Met de auto hebben we daarna de Old Fall River Road gereden, een route van 9 mijl.
Deze weg is aangelegd tussen 1913 en 1920 door veroordeelde dwangarbeiders en was de eerste weg in Colorado die de Rocky Mountains doorkruiste. Het is een eenrichtingsweg die alleen van Oost naar West gereden kan worden. De weg is erg smal en vol met haarscherpe bochten en stijgt in totaal zo'n 1200 meter, sommige delen kennen een stijgingspercentage van 16%. Je kunt niet harder rijden dan 15 mijl per uur en het is (als bestuurder) niet verstandig om regelmatig naar links te kijken omdat je vlak naast je dan een ravijn ziet dat zo diep is dat je maag omdraait. Met slecht weer is de weg dan ook verboden terrein, het was echter wel een prachtige ervaring om hem te rijden.
Wat verder nog vermeldenswaardig is, is dat we vandaag onderweg een kudde herten en een groot en indrukwekkend edelhert tegen zijn gekomen.

In de namiddag zijn we nog even het stadje van Estes Park ingegaan waar het vanwege de festiviteiten van Labourday ontzettend druk was. Alle lokale kunstenaars hadden op een speciale braderie hun zelfgemaakte artikelen uitgestald en probeerden deze aan de man te brengen. Alle horeca ondernemingen zaten vol en overal liepen hele gezinnen buiten. Na een kop koffie (natuurlijk bij Starbuck's) hebben we een rondje door de stad gewandeld, heel langzaam want Marianne's enkel is behoorlijk opgezet en erg pijnlijk. Echter niet huilen hé die bikkel.....

Morgen reizen we weer verder en hebben we een lange tocht voor de boeg. Daarom zullen we een groot deel over de Interstate gaan rijden. Als alles meezit melden we ons morgen weer. Graag tot dan.