Dag 20 Orlando (tweede dag)

Lonely days turn to lonely nights
You take a trip to the city lights
And take the long way home
Take the long way home

(R. Hodgson/R. Davies)

Het plan was eigenlijk om op onze laatste dag een bezoek te brengen aan Sea World maar helaas hebben we dat, na het bekijken van de weersvoorspellingen, moeten schrappen. Het journaal gaf vanochtend aan dat er regen en storm op komst was. Op de site van Sea World hadden we al gelezen dat ze daar vanwege het slechte weer shows hadden moeten annuleren en dus hebben we maar weer een 'indoor evenement' opgezocht. De Florida Mall is met voorsprong het grootste winkelcentrum dat we ooit gezien hebben, je kunt daar letterlijk verdwalen. Marianne wilde nog op zoek naar een Amerikaans jeans merk dat in Nederland redelijk duur en dus zijn we maar een dagje gaan shoppen en hebben verder rustig aan gedaan.

Morgenavond vliegen we eerst naar Detroit om daar over te stappen en vervolgens naar Amsterdam te vliegen, hopelijk komen we daar vrijdag in de loop van de middag aan. Het is een mooie reis geweest door de Southern States. In totaal hebben we 3032 mijl gereden, wat neer komt op ongeveer 5154 kilometers. We hebben dus veel kilometers gemaakt maar ook veel gezien onderweg. We merken nu echter wel dat de laatste dagen ook de vermoeidheid gaat toeslaan en dus zal het ook wel weer lekker zijn om straks thuis te komen. Morgenochtend om 11.00 uur uitchecken uit ons hotel hier en dan een deel van de dag nog zien door te komen voordat we om 15.30 uur hier de auto weer moeten inleveren. De ontvangst van Internet op onze hotelkamer werkt niet en dit stukje heb ik nu net in de hotellobby gemaakt. Het is dus ons laatste bericht van deze vakantie. We danken iedereen voor de belangstelling voor ons weblog en jullie reacties en we hopen jullie binnenkort in Nederland weer te zien of te spreken. Tot dan.

Once there was a way, to get back homeward
Once there was a way, to get back home

(Lennon/McCartney)

Dag 19 St. Augustine Beach - Orlando (134 mijl)

Routebeschrijving naar Orlando, Florida, Verenigde Staten weergeven op een grotere kaart


Welcome to Orlando
Where the music jam slow
Welcome to Orlando
Folk we off the chain

(J.Young)


Vanochtend na het ontbijt nog even het lokale nieuws gekeken en daar werd een kans van 86% op regen voorspeld. In de regen vertrokken we dus ook vanuit St. Augustine Beach met als doel de plaats waar onze vakantie een kleine drie weken geleden begon en dus ook zal eindigen, Orlando. Omdat het de laatste keer was dat we de zee en de kustlijn hier zouden zien, hebben we een groot deel van de weg langs de Coast Way 1A1 gereden. Het was duidelijk vloed en zowel de zee als de golven waren prachtig om tijdens de rit te aanschouwen.

In Daytona Beach zijn we gestopt voor een kop koffie en vervolgens reden we door naar Orlando. In Orlando hebben we eerst een bezoek gebracht aan een daar bekende platen/cd winkel, echter toch met lege handen weer naar buiten gegaan. Niet dat er geen leuke dingen waren maar het probleem is tegenwoordig dat de winkels wat prijs betreft bijna niet meer kunnen concurreren met het Internet. Zelfs met de verzendkosten bij kan ik de cd's vaak goedkoper vinden bij de grote verkopers op het Internet dan in de reguliere winkels.

In Orlando verblijven we nog twee dagen in een Best Western hotel voordat we de terugreis gaan beginnen. Wat we morgen nog gaan doen weten we nog niet en laten we afhangen van wat voor weer we treffen, de vooruitzichten zijn echter niet gunstig. Vanmiddag hebben we in de buurt nog een enorme outlet bezocht en je weet echt niet wat je ziet. Mensen die lege koffers kopen en die ze daarna helemaal vullen met aankopen bij onder meer Calvin Klein, DKNY, Ralph Lauren, Michael Kors, Guess en noem maar op....
Vanavond zijn we vlak bij ons hotel een hapje wezen eten en toen we na het eten weer buiten kwamen plensde het weer. Toch nog even een korte (maar felle) sprint in moeten zetten naar het hotel. Ik zei nog tegen de portier van het hotel "Sunshine state, my ass". Donderdag zal het beter worden vertelde hij ons, tja dan gaan wij weer naar huis. Momenteel onweert het hier behoorlijk, morgen melden we ons voor de laatste keer, tot dan.

Dag 18 Tallahassee-St. Augustine (213 mijl)

I dreamed I saw St. Augustine
Alive as you or me
Tearing through these quarters
In utmost misery with a blanket underneath his arm

(Bob Dylan)

Het blijft een raar gezicht de combinatie van palmbomen en regen, toch is dat opnieuw het voornaamste straatbeeld van vandaag in Florida. Al voor 10.00 uur reden we weg uit de hoofdstad van 'The Sunshine state' van de USA.
Wederom zijn we via de Interstate 10 naar het oosten gereden daar waar de kust de Atlantische Oceaan ontmoet. Gezien het weer was er, behalve voor een kop koffie bij Starbucks, verder geen reden om te stoppen onderweg.
We hebben ons ook netjes aan de snelheid gehouden onderweg want het stikt van de 'Florida State Troopers langs de weg, klaar om je achterna te scheuren en vervolgens aan de kant te zetten.

Rond 13.30 uur bereikten we al ons eindstation van vandaag, St. Augustine.
Deze stad werd in 1535 gesticht door Spaanse ontdekkingsreizigers en die invloeden zijn nog overal zichtbaar in het stadje. Deels te voet en deels met een trolleywagen hebben we het stadje vanmiddag bekeken. Zo zagen we onder meer één van het fort (compleet met kanonnen op de wallen) dat in de vorige eeuwen de stad moest beschermen tegen indringers, eeuwen oude huizen, winkels en kerken. Hoewel het stadje behoorlijk commercieel is en men daardoor ook overal geld voor vraagt was het toch wel leuk om de oude stadskern te bekijken en de prachtige brug waarover je de stad moet binnenkomen of verlaten. In de namiddag hebben we ingecheckt in ons hotel op een steenworp afstand van het strand maar helaas nog steeds geen strandweer hier in Florida.

Vanavond vlak bij het hotel een hapje gegeten, nou ja een hapje.....
ik kreeg een portie spareribs zoals je normaal alleen in de Flintstones ziet.Daarna was het zowaar even droog en hebben we toch nog even een wandeling over het strand gemaakt. Als je dan die mooie huizen hier vlak aan het strand ziet liggen met zo'n mooie veranda met uitzicht op zee dan vraag je jezelf toch af wat je fout hebt gedaan. We zijn nu net vijf minuten terug in onze hotelkamer en het stortregent weer. Morgen rijden we terug naar de stad waar we onze tocht begonnen zijn, Orlando. We blijven daar dan twee nachten en dan zit het er op. Tot morgen dan maar.

Dag 17 Pensacola-Tallahassee (212 mijl)

It's gonna rain
It's gonna rain
It's gonna rain like you've never seen before
It's like heaven packed out, the sky fall out
It's gonna rain, it's gonna rain

(Yoko Ono)



Jullie zullen het wel begrepen hebben, weer een dag met enorm veel regen.
Overal zie je op borden staan "Florida, the Sunshine state" (jaja m'n reet).
Toen we vanochtend Pensacola even na tien uur verlieten regende het nog zachtjes en nadat we de tank weer hadden volgegooid besloten we om vanwege het slechte weer via de Interstate te rijden. Interstate 10 East bound Florida om precies te zijn. Om 10.45 uur lokale tijd ter hoogte van Rosa Bay gebeurde het dan eindelijk, Neerlands trots en beste rockband (met ruime voorsprong) kwam voorbij op Rockradio, een mooie lange uitvoering van Twilight Zone. Daar knapt een mens altijd van op nietwaar...??

Verder valt er over de gehele reis van vandaag niet veel meer te melden dan dat we zagen dat een schildpad bezig was om de Interstate over te steken en dat er weer aardig wat dode dieren langs de weg lagen. Op ongeveer een half uur rijden van Tallahassee reden we een heuvel op en kwamen in een echte wolkbreuk terecht. Harder rijden dan 30 mijl per uur was onverantwoord en er waren zelfs auto's die stopten langs de kant van de Interstate. Dit duurde ongeveer tien minuten en toen we weer heuvelafwaarts reden werd de regen gelukkig minder hard, achter ons zagen wij dat de top van de heuvel in een zwarte wolk was gehuld. Ook bij aankomst in Tallahassee regende het hard en dus zijn we, na bij ons hotel te hebben ingecheckt, naar een grote Mall bij ons in de buurt gereden.

Bij Barnes & Nobles hebben we weer wat leesvoer ingekocht. Marianne een Garfield boek en een Garfield kalender en ik natuurlijk weer wat muziek lectuur. Dat soort winkels heeft zoveel boeken te koop op dat gebied die in Nederland nergens te krijgen zijn.
Zo had ik twee New York Times bestsellers: Kicking & Dreaming the story of Heart, Wonderful tonight, George Harrison, Eric Clapton and me (Pattie Boyd) en nog een Mojo tijdsschrift inclusief een cd met Johhny Cash muziek.
Toch wat te doen met dit slechte weer en hopen op betere dagen.

Dag 16 Pensacola (tweede dag)

Well I found him in Pensacola
In a trailer in the sand
The man from the picture
Creased and yellowed in my hand

(Joan Osborne)


Gisterenavond hebben we nog lekker buiten gegeten op een terras dat slechts op een paar meter afstand van het strand lag, met op de achtergrond muziek van de Beach Boys. Wat wil een mens nu nog meer....??
Vanochtend toen we wakker werden en de gordijnen van onze hotelkamer open deden was het echter redelijk donker buiten en regende het keihard.
Gelukkig hebben ze in ons hotel ook een laundry, na twee weken 'on the road' kan het tenslotte geen kwaad om er weer eens een wasje in te gooien.

Toch ook maar weer een Starbucks opgezocht voor een kop koffie. Het leuke van die Starbucks zaken is dat ze (afgezien van een versnapering) voor alles gebruikt kunnen en morgen worden. En natuurlijk omdat er bij Starbucks gratis wifi wordt het ook door bijna iedereen gebruikt.
Jongelui zitten er met hun laptop huiswerk te maken, zakenmensen met hun partners te chatten of mailen, er worden job interviews gehouden en aan de tafel naast mij zat een mevrouw te onderhandelen met iemand om een nieuwe verzekering af te sluiten. Daarvoor moest echter wel een lange vragenlijst worden afgehandeld, ik weet nu dan ook alles over haar ziekenhuisopnamen, bloeddruk, zwangerschappen en dat ze in ieder geval geen gonorroe of syfilis heeft. Is toch altijd handig om te weten, nietwaar.....?? Daarna zijn we nog een stukje door Pensacola Beach gereden, het plaatsje ligt eigenlijk op een soort van landtong en wordt aan alle kanten omgeven door water. Het is hier aardig wonen met mooie strandhuizen en zojuist vloog ook nog een groep Pelikanen laag over. Een prachtig gezicht met die enorme spanwijdte van hun vleugels en hun lange snavels.

Het weer bleef vandaag echter slecht met tropische regenbuien en dus zat er niet veel anders op dan onze hotelkamer weer op te zoeken, nu is dat hier geen straf want we hebben een mooie kamer. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om vandaag in Chattanooga gekochte biografie van Gregg Allmann (My cross te bear) uit te lezen. Het geeft een goed inzicht in de opkomst en ondergang van de (zeker in de USA) legendarische Allman Brothers Band en de solo carrière en het privé leven van de man. Voor mijn muzikale vrienden zeker een aanrader, ik hoor het wel als één van jullie het boek wil lenen.
Maar beloofd is beloofd, ondanks de regen heb ik vanmiddag toch een duik genomen in de Golf van Mexico, ondanks het slechte weer was de temperatuur van het water heerlijk.

Vanavond maar weer eens uit eten gegaan bij de Beach club, deze keer toch ook buiten gezeten maar wel overdekt. Neem ik van de kaart direct de 'House Hooker' blijkt dit een cocktail te zijn, er zijn van die dagen dat alles tegen zit........
Morgen weer op weg en gaan we verder naar het zuid-oosten van Florida maar de weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn niet goed. Klagen doen we echter niet, see you guys tomorrow.

Dag 15 New Orleans-Pensacola (211 mijl)

Sweet home Alabama
Where the skies are so blue
Sweet home Alabama
Lord I'm coming home to you

(van Zant/Collins)

Vanmorgen hebben we het swingende maar uitermate broeierige New Orleans achter ons gelaten en hebben ook de staat Louisiana verlaten. Hiervoor moesten we over de zeebrug bij Lake Pontchartrain, een brug met een lengte van maar liefst 38,422 mijl. Dat is hiermee de op één na de langste zeebrug ter wereld. Als snel hebben we er daarna voor gekozen om de Interstate te verlaten en een stuk via Highway 90 langs de kust te rijden.
Een prachtige route die je weer door een stukje van de staat Mississippi brengt met aan één kant de Golf van Mexico. Prachtig witte zandstranden en de oneindige lijkende zee was ons uitzicht gedurende vele kilometers.
Door plaatsjes als Long Beach, Gulfport en Biloxi bereikten wij weer een nieuwe staat, te weten Alabama.

We hebben het meest zuidelijkste deel van de staat Alabama doorkruist langs Theodore, Daphne en Mobile om uiteindelijk over de brug bij Mobile Bay via Interstate 10 weer Florida binnen te rijden. Eindpunt van vandaag was namelijk Pensacola Beach. Hier in Pensacola Beach hebben we een hotel aan het strand en aan de Golf van Mexico, vanuit onze hotelkamer kijken we ook uit op de Golf van Mexico. We hebben op dit punt ook een rustdag ingebouwd en blijven morgen hier een dagje. De weersverwachtingen zijn echter niet heel gunstig,er zou namelijk veel regen in aantocht zijn. Maar al regent het morgen de gehele dag, maakt mij niets uit ik zal hoe dan ook toch in de Golf van Mexico gaan zwemmen. Tot morgen weer.

Dag 14 New Orleans (tweede dag)

Marie, Marie Da Voodoo, she'll put a spell on you
Marie, Marie Da Voodoo, she'll put a spell on you
She's the witch queen, of New Orleans
Of New Orleans

(P & L Vegas)

De lucht van wierook komt je tegemoet uit de kleine schimmige winkeltjes waar de witch queens hun voodoo praktiseren. Wandelend door de straten van New Orleans zien we na een lange warme dag de kakkerlakken en hagedissen te voorschijn komen. Niet alleen de insecten en reptielen maar ook allerlei idiote mensen, op diverse manieren uitgedost om te proberen een paar dollar te verdienen, komen weer tot leven. De bars en stripclubs zijn weer open en in Bourbon Street wordt het steeds drukker. En als je dan toch in Bourbon Street bent dan moet je ook maar een keertje een bourbon drinken.
In de Famous Horse speelde vanavond ook weer een aardig bandje, onder meer Allright now, 25 or 6 to 4, Beast of burden, Sweet Caroline, Me and Bobby McGee werden met het nodige enthousiasme gebracht.

De dag begon vandaag al enorm warm, met een vochtigheidsgraad van 87%.
Toch hebben we geprobeerd de hitte te trotseren en nog wat meer van New Orleans te gaan bekijken. Hoewel Marianne normaal gesproken al zeeziek wordt als ze op de pont naar Werkendam stapt, zijn we toch de Mississippi overgevaren. Aan de overzijde van de rivier is Point Algiers en daar vandaan heb je een mooi uitzicht op de Riverside en Skyline van de stad.
Zowel op de boot als in de stad zag je overal mensen met waaiers, parasols en zak-of handdoeken om hun lichaamssappen te deppen. En ineens was daar rond een uur of half twee een geweldige stortbui van ongeveer twintig minuten, alleen regende het letterlijk warm water en dus was er nog nauwelijks afkoeling en bleef het drukkend heet in de stad.

Tussen de middag hebben we koffie gedronken en beignets gegeten bij Café Du Monde. Dat schijnt hier een bekende naam te zijn, in ieder geval zijn ze 24 uur per dag geopend en kun je er alleen koffie, thee, water of frisdrank krijgen en verder alleen beignets. Deze beroemde beignets van hen zien er uit als onze kaassoufflés(en dan ontploft) maar smaken naar oliebollen.
Ze zijn echter best lekker, niks mis mee verder. Bovendien stond daar voor het terras nog een neger trompet te spelen, bijzonder leuk om in het buitenland "Altijd is Kortjakje ziek en Waarheen, waarvoor te horen".
Vervolgens zijn we met de streetcar (named Desire)naar het Garden District gereden. Een streetcar is een soort ouderwetse tram of trolley die over de rails gaat maar dan zonder bovenleiding. Voor drie dollar heb je al een dagkaart en kun je 24 uur mee rijden, geen geld natuurlijk want voor dat bedrag koop ik nog geen drankje in Bourbon Street. In Garden District staan prachtige oude huizen, veelal nog van hout gemaakt. Het is wel de betere buurt van New Orléans want wat verder toch wel opvalt is dat de stad veel daklozen herbergt. Het schijnt dat de orkaan Katrina die in 2005 over de stad raasde hier ook flink aan heeft meegeholpen. Morgen verlaten we New Orleans weer en gaan we al weer onze laatste vakantieweek in.

Dag 13 Baton Rouge - New Orleans (89 mijl)

There is a house in New Orleans
They call the Rising Sun
And it's been the ruin' of many pour boy
And god, I know I'm one

(traditional)

Deze ochtend namen we afscheid van ons hotel in Baton Rouge, dat was ik gisteren nog vergeten te vermelden maar we hadden een riante hotelkamer daar. Waarschijnlijk dachten ze toen we incheckten dat we een jong, net getrouwd stelletje waren en hebben ze ons daarom maar de bruidsuite gegeven.
Een enorme kamer met een aparte eethoek, bankstel, luie stoel, koelkast etc.
Het was er zo groot dat ik uit de badkamer kwam en Marianne kwijt was maar die stond om de hoek in het andere deel van de kamer. Zo kan het dus ook.

Vanuit Baton Rouge zijn we direct doorgereden naar New Orleans met alleen een tussenstop bij Starbucks voor een kop koffie en een stukje cinnamon swirl cake. Onderweg zie je echt dat New Orleans aan alle kanten wordt omgeven door water, je hebt het idee dat je over een hele lange brug naar de stad rijdt. In New Orleans hebben we een hotel in French Quarter, redelijk centraal dus. Als we het hotel verlaten en de straat uitwandelen staan we in Bourbon Street en vlak daarna komen Royal Street en Canal Street. Met name Bourbon Street staat bekend om zijn vele bars en kroegen met live muziek maar er zijn hier ook diverse strip-en sextenten. Verder loopt de duvel en zijn ouwe moer hier door de straten, je komt van alles tegen. Ook brassbands lopen door de straten en voodoo ladies. Toen ik hier rond liep moest ik ineens denken aan de openingsscène uit Live and let die van James Bond. We hebben vanmiddag natuurlijk hier in de binnenstad rondgelopen en zijn nog even een hele leuke platen/cd winkel binnen gestapt waar ook een huiskat rondliep. Een cd'tje gekocht van The Rides (Can't get enough)en deze aankoop kon ook op de waardering van de eigenaar rekenen "Excellent choise man, great album. You know, Stephen Stills is for a lot of people a very underestimated guiter player". In ieder geval niet bij mij dus en dat kon deze man wel waarderen, waarvan akte.

Vlak bij ons hotel is ook weer die eeuwige Mississippi en natuurlijk zijn we ook hier wezen kijken hoe deze prachtige rivier door New Orleans stroomt.
Gelukkig stond daar aan het water ook een beetje wind want in de stad zelf is het met 34 graden (Celsius) en een hoge vochtigheidsgraad behoorlijk benauwd. Vanavond hebben we opnieuw Bourbon Street opgezocht en daar was behoorlijk wat volk zowel op straat als in de bars. Uiteindelijk zijn we naar binnen gegaan bij The Fat Catz waar een achtkoppige band ouwe jaren '70 soul/funk stond te spelen. Daarna toch maar weer eens ons hotel opgezocht, morgen gaan we de stad nog verder bekijken.

Huiskamervraag:

De genoemde band in The Fat Catz speelde vanavond het nummer Mr. Big Stuff.
Natuurlijk kende ik het nummer maar ik wist niet direct van wie het was en dus heb ik het net even opgezocht. Tot mijn verrassing zag ik dat het van een zangeres uit New Orléans is en dat het in 1971 is uitgebracht op het Stax label. Weet één van jullie uit het hoofd wie deze lokale zangeres is(tu Floris..??).

Dag 12 Vicksburg-Baton Rouge (334 mijl)

I can remember the fourth of july, runnin' through the backwood bare
And I can still remember my old hound dog barkin', chasin' down a hoodoo there, chasin' down a hoodoo there
Born on the bayou
Born on the bayou

(John C. Fogerty)

Vandaag hebben we een aardig stuk weggereden, hoewel de afstand naar Baton Rouge niet eens zo heel erg ver was. We zijn vanmiddag echter ook nog met een swamp/bayou tour meegegaan, maar daarover straks meer.
Vanochtend hebben we opnieuw Highway 61 richting het zuiden van Mississippi genomen. Het gebied was iets meer heuvelachtig dan het noorden van de staat en verder was er niets anders dan bossen te bekennen. Opnieuw veel dode dieren langs de weg, voornamelijk wasberen (racoons) maar er lag één kadaver langs de weg dat veel te groot was voor een wasbeer, geen idee wat het wel geweest kan zijn. Via plaatsen als Port Gibson, Fayette en Woodville zijn we naar het diepe zuiden van Mississippi gereden en zijn via Highway 33 door het Homochitto Nastional Forrest in één keer doorgereden naar de staat Louisiana waar we rond het middaguur al aankwamen. Louisiana is een heel vlakke staat waar ongelooflijk veel water is en het staat onder meer bekend om zijn vele moerassen, baaien en meren. Nadat we in de buurt waren van onze overnachtingsplaats Baton Rouge zijn we er direct op uitgegaan om te informeren of het mogelijk was om met een 'swamptour' mee te gaan. Uiteindelijk hadden we er eentje gevonden die om 16.00 uur met een klein bootje (maximaal twintig personen) zou vertrekken. Na de koffers naar het hotel te hebben gebracht zijn we direct weer weggereden richting Lake Martin waar vandaan de 'swamptour' zou vertrekken.

Na een uurtje rijden kwamen we in de binnenlanden aan bij Lake Martin, een moerasgebied dat net voorbij de plaats Breaux Bridge ligt. Met een soort Crocodile Dundee als gids zijn we met zestien personen op een klein, open en laag bootje vertrokken om de swamps en bayou te doorkruisen. De tocht heeft uiteindelijk twee uur en een kwartier geduurd en was fantastisch.
We hebben diverse alligators gezien van zeer dichtbij, verder waren er schildpadden, prachtige vogels in diverse maten en kleuren, kikkers en enorme spinnen. De meeste indruk maakten natuurlijk wel de alligators.
Soms lag er eentje op een boomstam te zonnen maar ze lagen ook sneaky in het water en zag je net die ogen boven de waterspiegel uitkomen waarmee ze je bespieden. Het gebeurde ook dat ze je aan zagen komen en direct van een boomstam af onder water doken en verdwenen. Je moet er niet aan denken dat je daar in het water zou vallen. Onze gids heeft gedurende de gehele tocht ook veel uitleg gegeven over de moerassen, bayou's en hun flora en fauna.
Kortom een zeer mooie ervaring om dit eens van dichtbij te mogen zien.
Morgen reizen we verder Louisiana door en gaan op weg naar New Orleans.
We zullen jullie op de hoogte houden.

NB:
Hieronder staat trouwens een link waarop je op een website het artikel van de krant The Hendersonville Star kunt vinden m.b.t. ons bezoek aan het graf van Johnny Cash. In het begin van het artikel worden we genoemd en een klein stukje verder staan nog twee quotes. Als de link niet direct werkt zullen jullie hem zelf even moeten overtypen.




http://www.tennessean.com/viewart/20130913/HENDERSONVILLE01/309130181/Longtime-Cash-home-still-draws-loyal-fans

Dag 11 Memphis-Vicksburg (241 mijl)

Mississippi Queen, if you know what I mean
Mississippi Queen, she taught me everything
Way down around Vicksburg, around Louisiana way
Lived a cajun lady, Aboard the Mississippi Queen

(Mountain)

Vandaag hebben we Memphis achter ons gelaten en een lange reis richting het zuiden gemaakt. Kort na het verlaten van Memphis reden we al snel de staat
Mississippi binnen, de staat waar in vroegere tijden slavernij de gewoonste zaak van de wereld was. Met de autoradio op de zender KQK (natuurlijk niet te verwarren met KKK) en prima muziek van onder meer CCR, CSN, Bob Seger, Stones, Doors, Styx en Journey kozen we ook vandaag er weer voor om niet de Interstate te nemen maar een Highway. De Mississippi Bluestrail ofwel Highway 61 South om precies te zijn. Deze weg wordt de Bluestrail genoemd vanwege de vele bekende blues muzikanten die in één van de plaatjes aan deze weg zijn geboren of daar hebben gewoond. Echter ook wordt de highway zo genoemd vanwege de vele blues cafés die vroeger langs deze weg gevestigd waren. Zo bracht deze tocht ons onder meer in het plaatsje Clarksdale waar Ike Turner, Sam Cooke, Muddy Waters en Johnny Lee Hooker zijn geboren.
Een plaatsje ook waar een zeer duidelijk verschil waarneembaar is tussen arm en rijk. Naast de riante mansions staan er langs de weg ook bouwvallen en hele oude caravans waar nog steeds mensen in wonen. Wat verder opvalt is dat de staat Mississippi vrij vlak is en ook enorm warm. Onderweg zagen we op enig moment dat het 103 graden Fahrenheit was, dat is toch nog altijd een dikke 39 graden Celsius. Het beeld langs Highway 61 wordt voornamelijk bepaalt door de vele cottonfields en de mensen die op het land aan het werk zijn. Verder was het één lange weg rechtdoor 'as far as your eye can see'.

Na Clarksdale kwamen we nog door diverse plaatsjes die je al gepasseerd bent voordat je er erg in hebt. Ze zijn we onder meer Shelby, Mound Bayo, Cleveland, Shaw, Leland en Hollandale doorgereden. Als we onderweg zijn dienen we toch wel dagelijks een keer te tanken, gelukkig is de brandstof hier wel een stuk goedkoper dan bij ons. Voor dertig dollar gooien we ongeveer 42 liter in onze SUV. Maar nu waren we al enige tijd in 'the middle of nowhere' aan het rijden en nergens was een benzinepomp te bekennen. Uiteindelijk kwamen we in een gehucht genaamd Anguilla binnen en daar stond een nog heel ouderwetse benzinepomp. De plaatselijke pomp deed verder kennelijk ook dienst als lokaal eethuis want terwijl wij onze auto naast de pomp reden zagen we zo'n twaalf zwarte gezichten van achter de ramen ons aandachtig bekijken. Ik voelde mij een beetje als Gene Hackman in de opening van de film Mississippi Burning. Nadat ik naar binnen was gelopen om te vragen of ik de pomp kon gebruiken (bijna overal bedienen ze de pomp van binnenuit en dien je je eerst te melden)zag ik dat ik inderdaad de enige blanke was in en rond het pompstation. Toen ik na het tanken ging afrekenen vroeg de dame achter de balie "you've got a nice accent, where you from?". Toen ik haar had uitgelegd dat ik uit Nederland kom werd ik vriendelijk welkom geheten in Mississippi en kreeg van haar vier koelkast magneten met het logo van de staat er op mee en tevens nog een tijdschrift over Mississippi. Wat een vriendelijke blanke lach al niet te weeg kan brengen in een Zuidelijke staat.

Het laatste stuk naar Vicksburg veranderde het beeld langs de weg van cottonfields naar bossen waar tientallen dode wasberen aan de kant van de Highway lagen. Eentje stak net op tijd voor ons over en kon gelukkig zijn vege lijf redden. Verder zag je weer regelmatig roofvogels in de lucht zweven, die komen met al die dode wasberen makkelijk aan hun maaltijd.
Wat verder nog noemenswaardig is, is dat we in de verte tot twee keer toe een kleine tornado van zand hebben gezien. Dan moet je denken aan een soort van draaikolk die door de lucht omhoog kronkelt en allerlei zand of gewassen van het land met zich meeneemt. Wel heel bijzonder om te zien.
In de namiddag bereikten we tenslotte Vicksburg, een stadje met nog geen dertigduizend inwoners. We hebben nog wel even de omgeving hier bekeken, er is een oude historische binnenstad en in de Amerikaanse Burgeroorlog is hier behoorlijk gevochten. Ook hebben we het punt opgezocht waar de Yazoo rivier in de Mississippi stroomt. Die Mississippi is toch wel een indrukwekkende rivier om te zien, niet te vergelijken met Beneden Merwede of de Oude Maas. Morgen gaan we nog dieper het zuiden in en rijden door Mississippi naar de staat Louisiana. Dan zullen we ons opnieuw melden.

Dag 10 Memphis (tweede dag)

The Mississippi Delta was shining like a national guitar
I'm following the river down the Highway
Through the cradle of the civil war
I'm going to Graceland, Graceland in Memphis Tennessee
I'm going to Graceland

(Paul Simon)

Vanochtend typisch Amerikaans ontbeten met scrambled eggs and bacon on wheat toast. Na het breakfast in America zijn we naar Graceland gereden, dat ligt aan Elvis Presley Boulevard op ongeveer een kwartiertje rijden van ons hotel. Als we bij Graceland aankomen en op zoek gaan naar de parkeerplaatsen valt mij direct een groot bord op met daarop de volgende pakkende tekst "Before Elvis there was nothing, John Lennon". Dat is inderdaad een bekende uitspraak van Lennon en natuurlijk was Elvis een enorme bron van invloed voor de muziek van de Beatles. Toen Lennon voor het eerst Heartbreak Hotel had gehoord wist hij het zeker 'dit is wat ik wil doen' rock 'n roll muziek maken. Nadat we de auto hadden geparkeerd, hebben we de platinum tickets gekocht. Dat betekent dat je overal naar binnen mag, ook zijn huis, je kunt naar zijn graf maar verder heb je ook toegang tot diverse andere exposities van onder meer zijn kleding, auto's en zelfs toegang tot zijn privé vliegtuig genoemd naar zijn dochter Lisa Marie.

Het was best al druk 's ochtend maar alles is goed georganiseerd en na hooguit een half uur werden we in een klein busje naar zijn oude huis op Graceland gebracht. Iedere bezoeker krijgt een headset mee waarop je informatie en uitleg krijgt over waar je bent en wat je daar ziet.
Het eerste dat je hoort als de headset opzet en het programma start is de stem van Elvis die zingt "Welcome to my world".
De gehele benedenverdieping, kelder, garages, schuren en alles buiten is toegankelijk. Op de bovenverdieping van zijn woning mag je niet komen, dat is de enige plaats die privé is en waar Elvis vroeger (behalve zijn naaste familie) ook geen vrienden of ander bezoekers toeliet. Je kunt dus zijn woonkamer, eetkamer, keuken, muziekkamer, poolkamer, tv kamer en nog een paar andere kamers zien. Alles is intact gebleven zoals het was toen Elvis op 16 augustus 1977 overleed. Buiten zijn woonhuis zijn er op Graceland nog een paar andere vertrekken waar Elvis zijn spullen zijn tentoongesteld.
Zo zijn onder meer zijn kleding, persoonlijke documenten, foto's, de diverse prijzen en awards die hij heeft gewonnen en twee kamers waar een echt indrukwekkend aantal gouden lp's, singles, cassettes en cd's hangt.
Niet normaal zeg wat heeft die man enorm veel van zijn muziek verkocht wereldwijd. Verder is natuurlijk overal de stem of the sound van Elvis te horen en zijn er clips en/of films van hem te zien.

Als je na enige tijd het huis, de tuinen en buitenvertrekken hebt bekeken (en daar krijg je echt alle tijd voor) dan rest er nog maar één ding en dat is achterin de tuin van Graceland naar zijn graf te gaan. Ook dat is indrukwekkend. Elvis ligt daar begraven naast zijn vader, moeder, oma en er is een gedenkteken voor zijn tweelingbroer die bij zijn geboorte is overleden. Bij zijn graf staan vele bloemstukken, kaarten en andere gedenkstukken die door mensen vanuit de hele wereld daar zijn achtergelaten.
Neil Young zong het al "The king is gone, but not forgotten" en dat is eigenlijk nog een understatement.

Daarna ben je nog niet klaar, in ieder geval niet met een platinum ticket.
Dan heb je nog toegang tot een tentoonstelling van al zijn auto's en motoren die hij bezat of die gebruikt zijn in één van de vele films waarin hij heeft gespeeld. En als je dat hebt gehad dan heb je daarna ook nog toegang tot de twee vliegtuigen die Elvis in zijn bezit had. Erg luxe allemaal, zeker voor die tijd. Een vliegtuig waar alles op en aan zit. Een zithoek met bar, eethoek, televisies en een slaapkamer met tweepersoonsbed.
Je merkt wel dat alles nog echt jaren zeventig stijl is en dus ook authentiek, er is echt niet veel aan veranderd na de dood van Elvis.
Natuurlijk speelt de commercie ook een grote rol en heb je bij Graceland diverse winkels waar je letterlijk alles wat met Elvis te maken heeft kunt kopen, als je je geld wilt opmaken dan kan dat hier erg goed.
Ook wij zijn niet zonder aandenken weggegaan, allebei een t-shirt, een speciaal tijdschrift over Elvis en Graceland, een paar ansichtkaarten en drie plectrums was de score. Na een uurtje of vier op Graceland te hebben rondgelopen zijn we weer terug richting hotel gegaan.

In de namiddag stond er wat ons betreft nog één plek op het programma die wij graag wilden opzoeken, namelijk de plaats waar Martin Luther King werd vermoord. Volgens de brochure in ons hotel zou dat op 1,7 mijl afstand zijn, dat moest dus aan te lopen zijn voor ons. Deze wandeling bracht ons door een buurt waarvan je niet echt vrolijk wordt en waar je 's avonds beter ook niet kunt lopen, zeker niet als je alleen bent. Verlaten en dichtgetimmerde huizen en bedrijfsgebouwen, kapot glas op de stoep en de wegen en een grauwe en verlopen indruk. En dit terwijl het tegen het stadscentrum van Memphis aan ligt. Onderweg kwamen we wat zwervers tegen en mensen die alleen zijn en toch hard lopen te schreeuwen op straat.
Net als we denken dat we verkeerd zij gelopen zien we ineens het logo van het Lorraine Motel opduiken, dus toch gevonden.
Toen we om het motel heenliepen stonden we op de plaats waar hij werd vermoord op 04 april 1968. Het is een motel van twee etages met alle kamers aan de buitenzijde, de straatkant dus. Op het balkon op de tweede verdieping werd hij voor zijn kamer met het nummer 306 neergeschoten.
Het motel bestaat nog steeds en is nog steeds in tact maar wordt nu niet meer als motel gebruikt. Het is onderdeel van het Civil Rights Museum dat aan de overkant van het motel ligt. Zo kwam voor ons een einde aan een toch wel indrukwekkende dag. We zijn beiden niet echt een fan geworden van de stad Memphis maar, zeker voor Elvis fans of muziekliefhebbers in het algemeen, maakt een bezoek aan Graceland het al waard om Memphis aan te doen. Maar ook een plek als het Lorraine Hotel waar tenslotte een stukje wereldgeschiedenis werd geschreven is bijzonder.
Morgen verlaten we de staat Tennessee en gaan we op weg naar Mississippi.

Huiskamervraag:

De vermeende moordenaar van John F. Kennedy weet bijna iedereen zo op te noemen maar wie van jullie weet nog uit zijn hoofd wie de moordenaar was van Martin Luther King?

Dag 9 Nashville-Memphis (212 mijl)

Then I'm walking in Memphis
Walking with my feet ten feet off of Beale
Walking in Memphis
But do I really feel the way I feel

(Marc Cohn)

Met pijn in het hart verlieten we vanochtend rond tien uur Nashville, wat een leuke stad is dat. Via de Interstate 40 WB gingen we in één rechte lijn naar het westen waar Memphis lonkte. Best een lange rit en geen aantrekkelijke Highway om secundair te rijden en dus maar gewoon gas gegeven.
Onderweg even gestopt in Jackson (I'm going to Jackson, gonna mess around)en vervolgens in één ruk doorgereden naar de plaats van bestemming. Via de afslag Little Rock doemde Memphis in de verte al op. Omstreeks half drie kwamen we bij ons hotel aan, vanaf de buitenkant zag het er al een beetje sjofel uit.
De jongeman achter de balie was ook niet één van de vriendelijkste, de laatste keer dat ik zo werd toegesproken was door sergeant Springveld in 1981 toen ik nog dienstplichtig militair was. Het hotel bestond uit twee verdiepingen, zo eentje waar je op de begane grond de auto voor je kamer kunt rijden. Wij bleken de allerlaatste kamer op de begane grond te hebben en deze zat recht tegenover een oude fabriek die kennelijk al een aantal jaar gesloten is. Gebroken ramen en dichtgetimmerde deuren en één en al verval. Toch maar de koffers uitgeladen en de kamer betrokken, dat viel ook niet mee. Het was er smoezelig, rook onfris, er was nauwelijks verlichting welke het deed, de tv was kapot en nadat ik naar het toilet was gegaan en had doorgetrokken bleef het water maar doorstromen.
Toen ik even naar buiten liep zag ik dat de eerste woning net naast het hotel een groot hek om zijn domein had om de boel te beveiligen (en het was toch niet echt een villa). Verder de straat in lopend leek het of ik in een scene uit West Side Story in combinatie met de clip van Michael Jackson's "Beat it" terecht was gekomen. Tel daar nog eens bij op dat het slot van onze hotelkamer kapot was omdat het kennelijk al eens was opengebroken en de conclusie was snel getrokken, in dit 'shithole' blijven wij geen twee nachten slapen. Spullen gepakt en sleutels weer ingeleverd en de receptionist verbaasd achtergelaten met de woorden "I'm checking out again. I don't like your hotel and I don't like your neighbourhood". Het hotel was maanden geleden al betaald en dat geld zijn we wel kwijt, toch best een duur toiletbezoek geweest. Ik ben wel eens goedkoper wezen poepen.......

Op zoek naar een ander hotel kwamen we al snel terecht bij Holiday Inn. Het kost een paar extra centen maar dan heb je ook wat, een prima kamer in een normaal hotel. We zijn echt niet erg veeleisend maar zo slecht als ons vorige onderkomen hebben we nog niet eerder meegemaakt. Na opnieuw al onze spullen uitgeladen te hebben zijn we een stuk door het centrum van Memphis gaan wandelen. Bekend hier is Beale Street waar alle kroegen met live muziek zijn gevestigd. Memphis is echt een stad van de blues, de sfeer is hier echter wel heel anders dan in andere Amerikaanse steden. We hadden al gelezen dat de laatste jaren veel inwoners Memphis hebben verlaten vanwege de criminaliteit en het verval van de stad. Die sfeer ademt het ook wel een beetje uit. Het straatbeeld wordt voornamelijk bepaalt door Afro Amerikaanse mensen waarvan er een hoop kennelijk niet weten hoe ze heten omdat ze hun naam in hun nek hebben laten tatoeëren en als er geen naam in hun nek staat, dan staat er wel een barcode of iets anders moois.
Na Beale Street zijn we nog even naar de oevers van de Mississippi gelopen en vervolgens door Main Street weer naar ons hotel. Straks nog even wat eten en morgen gaan we naar Graceland, daar zijn we toch wel heel benieuwd naar.
Wordt vervolgd dus.....


Huiskamervraag:

In Memphis zijn heel veel bekende mensen uit diverse disciplines geboren maar welke wereldbekende zangeres kwam hier op 25 maart 1942 ter wereld. Denk daar maar eens over na !!

Dag 8 Nashville

They call me the Nashville rebel
Little girl don't waste your time
For I've given my heart to this old guitar
You deserve a better love than mine

(Waylon Jennings)

Vandaag onze tweede dag in Nashville, Tennessee. Wederom vroeg op omdat we al om 08.30 uur werden opgehaald voor een "guided tour" door Nashville. De tour bracht ons door de binnenstad en een aantal bezienswaardigheden die net buiten het centrum liggen. Zo heeft men hier het Parthenon van Athene dus helemaal nagebouwd, dat is toch wel heel apart. Verder bracht de tour ons langs de Country Music Hall of Fame waar alle grootheden uit de geschiedenis van de country music een plaats hebben gevonden. Ook veel originele attributen van hen hebben daar een plaats gevonden, zoals kleding, instrumenten maar ook de Cadillac van Elvis is daar te bewonderen. De volgende stop was bij het Ryman Auditoruim, een werkelijk schitterende zaal waar bijna alle grootheden wel een keertje hebben opgetreden.
De Johnny Cash Show werd daar tussen 1969 en 1971 opgenomen en Cash ontving toen diverse grootheden uit de muziekwereld en speelde in zijn shows met hen. Onder meer Bob Dylan, Paul Simon, Neil Diamond, Neil Young, Stevie Wonder, Mama Cash, Carl Perkins, Kris Kristofferson en Gordon Lightfoot. Daarnaast heeft ook Ringo Starr er opgetreden en werd Neil Youngs film Heart of gold daar gefilmd door Johnatan Demme.

Na dit programma zijn we in de namiddag weer met de shuttlebus 'downtown' gegaan.
Allereerst zijn we naar Tootsies gegaan, wat the Cavern is voor Liverpool dat is Tootsies voor Nashville. Vele artiesten zijn hier hun carrière begonnen, onder meer Roger Miller, Patsy Cline, Waylon Jennings, Kris Kristofferson en Willie Nelson. De laatste twee hebben zelfs nog een tijdje boven de bar gewoond.
Tootsies heeft twee verdiepingen en op beide speelt een band, verder druipt de muziekgeschiedenis van de muren af. Overal hangen oude foto's, zijn handtekeningen op de muur geplaats en er hangen gesigneerde gitaren. De consumpties zijn ijskoud en betaalbaar en de bands die optreden uitstekend.
Ook hebben we het Johnny Cash museum bezocht, veel oude en originele spullen van The man in black zijn daar te vinden. Handgeschreven lyrics, kleding, gitaren, foto's en documenten en daarnaast heel veel video's en zijn muziek.
Helaas waren de plectrums in de bijbehorende winkel tijdelijk uitverkocht.

Daarna weer terug naar de bars waar het moeilijk is om te beslissen waar naar binnen te gaan. Iedere avond spelen er in de diverse bars (tegelijkertijd) veertig live acts in Nashville. Het is dan ook moeilijk om een keuze te maken waar te gaan kijken en luisteren. We hebben onder meer in de Whiskey Bent Bar ook een geweldige band zien spelen. Stonden daar alle Hells Angels, Hillbillies en ook twee Hollanders mee te schreeuwen. Alle bands spelen voor 'tips' en hebben een grote emmer op het podium staan waar je eventueel een bijdrage in kunt gooien.
Ik moet zeggen dat ik per definitie geen echte country fan ben maar ik heb deze twee dagen toch wel behoorlijk wat goeie muziek langs horen komen en ben toch wel een beetje van Nashville gaan houden. Het is het 'Liverpool' van Southern USA.
Ik kan dan ook iedere muziekliefhebber een bezoek aan Nashville aanbevelen. Helaas zit onze tijd hier er op en reizen we morgen direct na het ontbijt door naar Memphis, ik ben benieuwd of we daar ook iets van de muziekgeschiedenis zullen aantreffen. We houden jullie op de hoogte.....

Dag 7 Knoxville-Nashville (212 mijl)

When I hear that trumpet sound
I'm gonna rise right out of the ground
Ain't no grave
Can hold my body down

(Johnny Cash)

Vanmorgen om 09.10 uur stapten we in de auto en met Paradise City op de autoradio verlieten we ons hotel in Knoxville en gingen op weg naar the home city of country music, Nashville. Op weg naar Nashville hebben we echter een kleine omweg gemaakt om Hendersonville te bezoeken. Wat is daar dan te beleven zullen onze trouwe volgers zich wellicht afvragen, wel dat is het stadje waar Johnny Cash tot zijn dood samen met zijn vrouw June Carter-Cash heeft gewoond. Beiden zijn daar ook kort na elkaar overleden en hebben een dubbelgraf op de cemetery Hendersonville Memory Garden, de moeite van een bezoekje waard vonden wij. Op de plaatselijke begraafplaats aangekomen vonden we al vrij snel het dubbelgraf van The man in Black en zijn geliefde June. Daar staande kwamen de bovengenoemde lyrics al snel in mijn hoofd op en kijkend naar de steen van Johnny zagen wij dat het vandaag precies tien jaar is geleden dat hij is verleden. Marianne vond dat we op zijn minst toch wel iets moesten achterlaten en dus zijn we naar de dichtstbijzijnde bloemist gereden om daar twee mooie rode rozen te kopen. De dame hoorde al vrij snel dat we geen 'locals' waren en wilde weten waar wij vandaan kwamen. Toen ze van ons hoorde dat wij uit Holland komen had ze direct door dat de rozen voor het graf van Johnny en June Cash waren bestemd. Toen ik geld wilde pakken zei ze "You came a long way, their on the house". Waar maak je dat vandaag de dag nog mee, inderdaad in Hendersonville, Tennessee. Weer terug naar de begraafplaats om de twee rozen neer te leggen. Terwijl wij dit deden stond er nog een jongedame bij het graf en zij liep gelijk met ons weer naar de uitgang en sprak ons al lopend aan. Ze was van de lokale krant en vertelde dat ze bezig was een stukje te schrijven over het feit dat Johnny Cash vandaag tien jaar geleden is overleden en vroeg of we wisten dat er deze avond een memorial voor hem gehouden zou worden. Toen wij haar vertelden dat wij op doorreis waren, wilde ze weten waar we vandaan kwamen en wat we kwamen doen. Toen ook zij hoorde dat we uit Holland kwamen, vroeg ze of ze ons mocht interviewen.
Na een minuut of vijf met haar gesproken te hebben en haar vragen beantwoord, vervolgden we onze reis naar Nashville.




In Nashville zitten we weer in een andere tijdzone en dus moesten onze horloges een uur teruggezet worden. Eenmaal ingecheckt in ons hotel viel het al op dat overal muziek of afbeeldingen die met muziek te maken hebben aanwezig zijn. Ook in onze hotelkamer hangen grote ingelijste close-up foto's van verschillende gitaren. Nashville is best een grote stad (iets meer dan 630.000 inwoners) en ons hotel ligt op ongeveer 7 kilometer afstand van het centrum waar het allemaal te doen is. Om 16.00 uur (local time) hebben we vanaf ons hotel de shuttle bus 'downtown' genomen.
We waren echter nog niet halverwege en er barstte opeens een zwaar onweer los, in een enorme regenbui stapten we in het hartje van het swingende Nashville uit. Nashville heeft alleen al op Broadway iets meer dan veertig bars waar overal live muziek gespeeld wordt, het lijkt een beetje op Las Vegas maar dan met muziek in plaats van gokken als voornaamste factor. Het is ook niet alleen country muziek maar er wordt echt van allen gespeeld, blues, jazz, rock, soul, noem het maar op. Vanwege de enorme regenbui zijn we de eerste de beste tent die we zagen naar binnen gerend, deze bleek de Honky Tonk Bar te heten.

Er stond een vierkoppige band te spelen en het eerste nummer dat werd ingezet na onze binnenkomst was Viva Las Vegas, gevolgd door de Skeeter Davis versie van End of the world. Na elk nummer hoorde je in de bar een applaus opgaan gevolgd door een "hiiiiihaaaaaaa" zoals je normaal in cowboy films hoort. Helaas bleef het flink regenen zodat we niet echt overal op ons gemak hebben kunnen rondkijken. Na het weer buiten geprobeerd te hebben zijn we vanwege het noodweer de zaak van BB King binnengevlucht. Dat was uiteraard geen straf, we hebben daar prima gegeten (en uiteraard wat gedronken). Op het podium stond een swingende soulband waarin het neefje van BB leadguitar speelde. Ze deden wat eigen muziek maar ook een paar covers, eentje werd aangekondigd met "Now let's play some good old Sly Stone song" waarna een te gekke versie van Everyday people werd neergezet. Later volgden nog een aantal goeie ouwe soul covers en ook Bob Marley's 'Waiting in vain' kwam nog langs. Hopelijk is het morgen weer droog zodat we een en ander in de stad wat beter kunnen gaan bekijken. Howdy guys.

Huiskamervraag:

Het is eigenlijk een weggevertje ik weet het en ik weet ook dat een aantal van jullie zonder te googlen het antwoord al klaar hebben maar.....ik stel hem toch. Marianne en ik waren vanavond in de zaak van BB King, wat is de naam van zijn meest geliefde gitaar ?

Dag 6 Chattanooga-Knoxville (262 mijl)

I met a little girl in Knoxville
A town we all know well
And every Sunday evening
Out in her home I'd dwell

(Elvis Costello)

Vandaag is het nine/eleven in de USA en dus staat vrijwel alles in het teken van de aanslagen van twaalf jaar geleden. Zowel op de tv als op de radio, in kranten en langs de weg, overal wordt aandacht gegeven aan deze bijzondere dag.
Dat ze niet overal blij zijn met de huidige president is ook wel duidelijk, op een viaduct boven Interstate 75 NB stond een groep mensen met de Amerikaanse vlag en daarnaast een enorm spandoek met de tekst "Impeach Obama".

Vandaag hebben we weer een flink stuk gereden, we moesten van Chattanooga naar onze volgende plaats Knoxville maar hebben daarbij een flinke omweg gemaakt vanwege het feit dat we graag de Smoky Mountains wilden zien. Smoky Mountains is een groot Nationaal Park waar de dieren nog in het wild leven en waar je, als je geluk hebt, de zwarte beer nog kunt zien in de bossen daar. Zoveel geluk hadden wij vandaag niet, wij moesten genoegen nemen met wat kalkoenen, vogels, eekhoorns en enorme vlinders. Toch was de tocht zeer de moeite waard al was het alleen al voor de schitterende natuur, je rijdt dwars door de bossen en bergen heen waar je niet harder mag (en vaak ook niet kan)rijden dan 20 mijl per uur.
De bergen zijn behoorlijk hoog en dus moet je aardig klimmen met de auto, de afdelingen zijn soms ook zeer steil met diverse scherpe haardspeldbochten die een beroep doen op je rijvaardigheid. Tevens bracht het laatste stukje van Smoky Mountains ons nog in de staat North Carolina, vanwaar je een mooi uitzicht hebt over het dal vanwaar je een groot deel van Tennessee kunt zien.

Nadat we de bergen weer uit zijn gereden en richting onze overnachtingsplaats van vandaag gingen, kwamen we nog wat markante plaatsen tegen. Zou reden we onder meer door Gaitlinburg, Sevierville en Pigeon Forge. Met name het laatste dorp was een zeer opvallende verschijning, niet alleen vanwege het straatbeeld maar ook de mensen die daar rondliepen. Het stadje zag er uit als een kruising tussen de strip van Las Vegas en een scene uit Bonanza en bovendien liepen er talloze Hillbillies op straat. Later bleek ons dat in Pigeon Forge het country amusementspark Dollywood is gevestigd, inderdaad eigendom van de vrouw die bekender is vanwege haar cup maat dan haar vanwege vocale kwaliteiten, namelijk Dolly Parton. Vanavond hebben we niet al te wild gedaan, steakje gegeten bij Applebees die vlak naast ons hotel zit en de was gedaan in de 'laundry room' van ons hotel. Voor $ 1,25 dollar per keer heb je weer wat schoons aan te trekken.
Morgen gaan we op weg naar Nashville, waar we twee nachten zullen blijven.

Dag 5 Macon-Chattanooga (220 mijl)

When you hear the whistle blowin' eight to the bar
Then you know that Tennessee is not very far
Shuffle all the coal, gotta keep it rollin'
Whoo whoo, Chattanooga, there you are

(Glenn Miller)


We zijn inmiddels in Tennessee, vandaag hebben we Georgia verlaten en zijn aangekomen in de staat Tennessee. Om precies te zijn zitten we momenteel in Chattanooga.
Chattanooga ligt voor het grootste deel net over de grens van Georgia en Tennessee.
Het was vandaag een lange rit en daarom hebben we deze keer besloten om de Interstate 75 Northbound te nemen. Een lange snelweg waarbij je onderweg weinig tegenkomt behalve dan de stad Atlanta, natuurlijk bij ons bekend vanwege de gouden medaille die de Nederlandse volleyballers daar in 1996 wonnen op de Olympische Spelen in die historische finale tegen Italië. De Interstate 75 gaat met zes banen dwars door Atalanta heen, toch vonden wij midden in deze stad een afslag waar een Starbucks zit en zijn we daar gestopt voor een kop koffie en een slice lemon-iced cake. Wat verder nog te melden valt is dat de Interstate ook de gehele weg wordt omgeven door bossen en dat de route behoorlijk geaccidenteerd was. Tegen de tijd dat we de grens van Georgia en Tennessee hadden bereikt hadden de heuvels plaatsgemaakt voor bergen.

Na een tocht van ongeveer drie uur en drie kwartier arriveerden wij in Chattanooga.
Een van de redenen dat we de Interstate hebben genomen is dat we hier in Chattanooga een aantal dingen wilden zien. Allereerst zijn we hier naar Ruby Falls gegaan. Dit een berg waarin je via een lift 1120 feet undergound wordt gebracht waar de grootste en diepste waterval van Amerika is en dat midden in een berg, erg mooi en indrukwekkend. Verder hebben we met een gids een voettocht door deze berg gemaakt. Daarna zijn we met een soort van cable Railway omhoog gegaan naar een andere berg genaamd Lookout Mountain, een enorm steile beklimming waarbij je bijna uit de bankjes van de treinwagon viel.

Tenslotte zijn we met de auto omhoog gereden naar Rock City, het hoogste punt van de stad. Vanaf het hoogste punt van Rock City kijk je uit over zeven staten van de USA, te weten Georgia, Tennessee, North Carolina, South Carolina, Virginia, Kentucky en Alabama. Een geweldig uitzicht, niet alleen over de vele bergen en bossen maar ook over Chattanooga. Nadat we tegen 18.00 uur bij ons hotel hebben ingecheckt, zijn we nog even naar de plaatselijke Mall gereden. Nu heb ik toch wel vaker een winkelcentrum gezien maar dit slaat echt alles, hierbij vergeleken is het Zuidplein echt een bushokje. We hadden geen fut meer om alles te bekijken en hebben dus alleen wat gegeten en zijn daarna nog even Barnes & Nobles binnengelopen. Toch weer wat gevonden, Marianne een Garfield boek en ik de autobiografie van Gregg Allman 'My cross to bear'. Morgen reizen we verder Tennessee in, misschien tot dan......

NB:
De oplossing van de huiskamervraag van gisteren was Richard Penniman, geboren op
05 december 1932 in Macon, Georgia en beter bekend onder zijn artiestennaam 'Little Richard'. Met songs als Lucille, Tutti Frutti, Good Golly Miss Molly en Long Tall Sally was hij voor velen een inspiratiebron en niet in de laatste plaats voor de Beatles.

Dag 4 Garden City-Macon (210 mijl)

Georgia, I swear I never seen such a smile
Gorgeous enough to make an angel's heart run wild
You're lazy eyes and small town lies
Have got me in your spell

(Boz Scagss)

Vanmorgen zaten we al om 08.15 uur fris en fruitig aan het ontbijt in het mondaine Garden City, beetje toast, beetje yoghurt en snel de koffers pakken en 'on the road again'. Vanaf de kustlijn van Georgia moesten we vandaag richting westen en verder de binnenlanden van deze staat in, dat was ook goed te merken aan het landschap.
Temeer omdat we, als het even kan, er voor kiezen om niet de Interstate (snelweg)te nemen maar bij voorkeur de Highway (autoweg). Indien je een Highway neemt dan zie je veel meer van het 'echte' Amerika dan wanneer je vol gas over de Interstate naar je volgend plaats gaat. Het kost natuurlijk veel meer tijd omdat het een stukje omrijden is en je minder hard mag (zeker door de dorpen en steden)dan op de snelweg maar het is veel leuker en ook zeer relaxt. Daarom kozen we vandaag voor de Highway 80. Bij het verlaten van onze overnachtingsplaats schalde uit de speakers van de autoradio "Takin' care of business" van BTO, dat is natuurlijk al lekker wegrijden. Er zijn veel prima zenders op de Amerikaanse radio allen moet je onderweg steeds weer na een goed uur een nieuwe zender zoeken omdat de ontvangst langzaam steeds minder wordt. Maar goed met onder meer de sound van Led Zeppelin, Wings, Aerosmith, Eagles, Heart, CCR en de Stones kwamen onder meer door plaatsjes als Statesboro, Swainsboro, Dublin, Dudley en Jeffersonville.

Hoe verder we Georgia inreden hoe meer het landschap veranderde, in die zin dat we nog nauwelijks rivieren en meertjes tegenkwamen en alleen maar door ellenlange bossen reden, soms afgewisseld met cottonfields. De wegen waren behoorlijk heuvelachtig en langs de weg lagen af en toe dode beesten waarvan wij ons afvroegen wat het in vredesnaam bij leven geweest moest zijn. Veel roofvogels ook en vlinders en libellen zo groot als een helikopter, met veel moeite kregen we bij een benzinepomp de voorruit van onze SUV weer schoon. Daarnaast is het hier nog steeds behoorlijk warm, vandaag konden we een temperatuur meten van 97 graden fahrenheit. Dat zelfs voor deze staat zeer warm, zeker gezien de tijd van het jaar. Tijdens de rit zijn we onderweg 's ochtends even kort gestopt voor een kop koffie en tussen de middag hebben we even snel een sandwich gedeeld. Het is niet gek dat hier zoveel mensen met enorm veel overgewicht rondlopen als je de porties eten die je krijgt in ogenschouw neemt. Ook op de tv zenders hier word je doodgegooid met reclames van (fast)food, sandwiches met bijna een pond vlees er op, het is bijna om misselijk van te worden.
We hebben hier al aardig wat mannen en vrouwen zien rondlopen die de draaicirkel van een vrachtauto hebben.

Enfin na twee korte tussenstops en een lange maar mooie rit was vandaag onze eindbestemming Macon, Georgia. Iets waar ik me zeer op had verheugd omdat Macon de stad is waar de Allman Brothers Band van 1969 tot en met 1973 hun thuishaven had. Het is ook de stad waar zowel gitarist Duane Allman als bassist Berry Oakley kort na elkaar ten gevolge van een ongeluk met hun motor overleden. In Macon is dan ook het Allman Brothers museum waar ik, als muziek liefhebber, natuurlijk een bezoek aan wilde brengen. Helaas is het museum alleen open van donderdag tot en met zondag en is het vandaag......maandag.
Dat was dus een tegenvaller maar gelukkig is Macon niet alleen bekend vanwege de Allman Brothers Band maar is hier ook soul legende Otis Redding opgegroeid, dus hebben we een bezoek aan het huis van de Otis Redding Foundation gebracht, dit wordt gerund door de weduwe van Otis. Hele vriendelijke mensen daar die oprecht blij zijn dat toeristen die uit Holland komen, de moeite nemen om een bezoekje aan hun foundation te brengen. Een klein museum is in de foundation aanwezig maar wat nog belangrijker is, desgevraagd kreeg ik te horen over welke baai Otis nu echt zingt in zijn "Dock of the Bay".
Na het bezoek aan de foundation zijn we nog even naar het park gewandeld voor een fotootje bij het Otis statue, deze is omringt door vier speakers waardoor de gehele dag zijn muziek klinkt. Een mooi eerbetoon aan een veel te jong gestorven soul legende.
Morgen weer een lange rit voor de boeg en rijden we Georgia verder door op weg naar Tennesse.

Huiskamervraag:

Otis Redding is geboren in Dawson, Georgia maar groeide op in Macon. Er is echter een andere muzieklegende die wel in Macon is geboren en nog steeds in leven is. Hij is ook een grote inspiratie geweest voor vele bands en artiesten, onder meer de Beales.
De huiskamervraag is natuurlijk wie is deze legende (en wie weet het zonder te googlen).

Dag 3 Fernadina Beach-Garden City (135 mijl)

Georgia, Georgia
The whole day through
Just an old sweet song
Keeps Georgia on my mind

(Ray Charles)

Vanochtend zijn we na het ontbijt de historic old town van Fernandina Beach nog wezen bekijken.
Prachtige eeuwen oude houten huizen die je normaal alleen in Amerikaanse tv-series tegenkomt.
Na de koffie zijn we weer in onze SUV gestapt en hebben we Florida verlaten.
Deze keer moesten we wel de snelweg nemen, in dit geval de Interstate 95,omdat er geen andere mogelijkheid is om (over land)van Florida naar Georgia te rijden zonder enorm veel om te rijden.
Het uitzicht was de gehele tocht van vandaag dus hetzelfde, een snelweg dwars door het bos en verder onderweg talloze rivieren, meren, kreekjes en bruggen. Veel grote roofvogels zie je ook in de lucht boven de bossen zweven, op zoek naar een prooi. Langs de snelweg zijn kapot gereden banden het voornaamste uitzicht.

Bij het verlaten van Florida en het binnenrijden van Georgia staat een groot bord met de volgende tekst "Welcome in Georgia, we are glad that we're on your mind". Waar kennen we dat ook al weer van..?? De volgende stop hebben we vandaag gemaakt in de plaats Savannah, een stad met ongeveer 131.000 inwoners. In de Amerikaanse burgeroorlog heeft deze stad behoorlijke schade opgelopen maar toch is nog veel in de binnenstad in goede staat gebleven. We hebben bij Wet Willie's (ik verzin het echt niet Jan)op het terras gezeten om wat te eten. Op het plein voor ons zat een duo muziek te maken, onder meer Folsom Prison Blues en Three little birds werden vol overgave uitgevoerd. Na het eten zijn we langs de rivier en de oude panden aan het water gelopen, het was een behoorlijk warme dag met een enorme hoge vochtigheidsgraad en dus zijn we niet al te laat naar onze overnachtingsplaats gereden. Dat is Garden City, we verblijven hier in de Baymont Inn en gelukkig heeft dit hotel een zwembad. Na het inchecken hebben we direct het zwembad opgezocht voor wat afkoeling. Verder is dit een betrekkelijk klein plaatsje waar de lokale supermarkt op zondag zelfs geen alcohol mag verkopen. Vroeg slapen en dus en snel achter ons laten dat Garden City.....

Orlando - Fernandina Beach

Dag 2

Orlando-Fernandina Beach (217 mijl)Somewhere on US 1

I'm back to livin' Floridays
Blue skies and ultra-violet rays
Lookin' for better days
Looking for Floridays

( Jimmy Buffett)


Vanmorgen rond 09.00 uur vertrokken we uit een warm en droog maar nog bewolkt en vochtig Orlando om langs de kustlijn van Florida noordwaarts te rijden met als eindbestemming Fernandina Beach. Op de autoradio vonden we in WMMO al snel een prima zender en met de Crosby, Stills & Nash song Southern Cross verlieten we Orlando via Highway 4 richting Daytona Beach. Hoewel we bij Cape Canaveral in de buurt waren hebben we dit bekende Air Force Center toch maar links laten liggen en zijn we via Altamonte en Sanford naar Daytona Beach gegaan en hebben daar een eerste stop voor een kop koffie gemaakt. Daytona Beach staat bekend om zijn race de “Daytona 500” het stadion voor deze autoraces ligt vlak langs de weg als je de stad binnenkomt en is enorm groot en indrukwekkend. Vlak bij de boardwalk van Daytoan Beach konden we onze auto redelijk voordelig parkeren en zijn vervolgens de Pier opgelopen. Eenmaal uit de auto merkten we ineens hoe warm het was en de temperatuur was inmiddels opgelopen naar 91 graden Fahrenheit, dat is ongeveer 33 graden Celcius. Na de Pier zijn we via de boulevard langs de kust verder gelopen en kwamen we al snel een Starbucks tegen, eindelijk een kop koffie. Starbucks is één van onze favoriete tenten om een kop koffie te nuttigen. De koffie is er prima, ze hebben lekkere lemon-iced cake, een gratis toilet, wifi en meestal staat er ook nog prima muziek op. Ook nu was dat het geval, met Searching for sugerman van Rodriquez op de achtergrond zaten we heerlijk aan de koffie met cake.

Na een uurtje Daytona Beach hebben we onze weg vervolgd en zijn we via Highway A1A langs de kust verder noordwaarts in Florida gereden. Wat in Florida opvalt is dat het enorm groen is en dat er ontzettend veel water is in deze staat, dat nog afgezien van de Atlantische Oceaan die natuurlijk langs de kust immer aanwezig is. Veel meertjes en rivieren met prachtige bruggen sieren het landschap. Langs deze oceaan is het trouwens prachtig wonen, als je door plaatsen als Holly Hill, Ormond Beach, Palm Coast en St. Augustine Beach rijdt dan zie je kilometers met schitterende huizen die vlak aan het strand staan. Het zullen geen goedkope woningen zijn maar wat wil je, als je vanuit je achtertuin zo de zee in kan rennen. Da’s weer eens wat anders dan de Stadspolders…….

 In St. Augustine Beach hebben we weer een pitstop gemaakt en zijn bij ‘World famous Oasis’ gestopt voor een sandwich. En wat voor een sandwich, daar kun je weer een paar uurtjes op teren, je vraagt je toch af hoe het komt dat er zoveel Amerikanen zijn met overgewicht. Vanaf St. Augustine Beach zijn we in één keer doorgereden naar Fernandina Beach waar we om ongeveer 17.00 uur aankwamen. Ons hotel ligt bijna aan het strand en nadat we hadden ingecheckt en de koffers naar binnen gesleept, zijn we direct richting strand gegaan. We liepen als snel tegen de Tiki’s Beachbar aan en dat zag er wat ons betreft gezellig genoeg uit om te gaan zitten voor een drankje. Uiteindelijk hebben we daar een paar uurtjes gezeten en wat gegeten en gedronken. Rond 18.00 uur begon daar een prima bandje te spelen dat naast eigen bluesrock nummers ook covers speelde van onder meer F or what it’s worth en Kansas City. Uiteindelijk hebben we de dag besloten met een mooie wandeling langs het strand waar de zon langzaam achter de zee verdween en de temperatuur inmiddels heerlijk was. Morgen verlaten we Florida (komen we aan het einde van onze trip weer terug) en gaan naar Georgia.