Palm Springs-Los Angeles

All I wanna do is have some fun
I got a feeling I'm not the only one
All I wanna do is have some fun
Until the sun comes up over Santa Monica Boulevard
(Sheryl Crow)

Vandaag moesten we het laatste stuk Route 66 afleggen, de eindstreep was derhalve in zicht voor ons. Van Palm Springs zijn we over de Interstate naar San Bernardino gereden. In San Bernadrino is dit weekend een Route 66 festival met veel muziek, tentjes met memorabilia en zelfs een optocht van diverse klassieke oude Amerikaanse auto's. Er reden daar echt prachtige oldtimers rond.
Alleen was de hitte in San Bernardino bijna ondraagelijk, het was daar in de stad 106 graden fahrenheit maar dan ook zonder enig zuchtje wind. Aan het einde van de ochtend hebben wij daarom onze weg naar Los Angeles weer ingezet. Vanuit San Bernardino zijn we de oude route naar de City of Angels weer ingeslagen.

Langs onder meer Rialto, Fontana, Upland en Passadena kwamen de bergen van L.A. en de palmbomen in zicht. Het eindpunt van Route 66 ligt op de pier van Santa Monica Beach in Los Angeles en natuurlijk hebben we onze eindbestemming bereikt. Midden op de pier van Santa Monica moesten we dit heuglijke feit natuurlijk laten vereeuwigen.
Na 2730 mijl (4368 km) door de USA te hebben gereden en acht staten te hebben doorkruist, zijn we veilig op het eindpunt van deze roadtrip beland. Het is een mooie reis geweest, vermoeiend en enerverend maar onderweg hebben we een hoop mooie dingen gezien en leuke, vreemde, aardige of aparte mensen ontmoet.

We blijven nu drie nachten in Los Angeles, om precies te zijn in Venice Beach op ongeveer anderhalve mijl afstand van Santa Monica Beach. Het Caddilac Hotel waarin we zitten is wat aan de oude kant maar verder wel redelijk schoon. Vanuit onze kamer hebben we zicht op de boulevard van Venice Beach en op de Pacific, die ligt op ongeveer driehonderd meter van ons hotel. Overdag is hier op de boulevard van alles te beleven, diverse kraampjes met 'de duvel en zijn ouwe moer' te koop maar ook veel straatmuzikanten en bands die langs de boulevard (electrisch) staan te spelen. Verder is het hier ook zien en gezien worden en zie je de meest vreemde figuren hier paraderen, een soort live freakshow op de boulevard. Terwijl wij op een terras a aan een welverdiend drankje zaten begon een band daar zijn spullen op te zetten om een set te spelen. Toen de mozerella sticks bij ons op tafel werden geserveerd starten zij in met "I'de love to change the world" van Ten Years After. Mijn aandacht hadden ze in ieder geval, later kwamen onder meer ook nog The house of the rising sun, Breathe van Pink Floyd en The weight van the Band langs. Uiteraard heb ik ze bij het verlaten van het terras een tip gegeven, zo'n set moet beloond worden. Later vanavond hebben we op het dak van ons hotel de zon in the Pacific zien zakken, nu nog even onder de douche en morgen zien we wel weer verder wat te doen.