Oklahoma City-Amarillo

Is this the way to Amarillo
Every night I've been hugging my pillow
Dreaming dreams of Amarillo
And sweet Marie who waits for me
Show me the way to Amarillo
I've been weeping like a willow
Crying over Amarillo
And sweet Marie who waits for me
(Neil Sedaka/Howard Greenfield)

Vandaag weer een lange rit voor de boeg en dus zaten we al om 08.20 uur in de auto. Door het noodweer van gisterenavond was het in ieder geval gelukkig een stuk koeler, ongeveer een graad of 77 fahrenheit wees de thermometer aan. Het laatste stuk van Oklahoma ziet er apart uit, de aarde is rood, de rivieren vrijwel droog en soms zie je bomen die zwart geblakerd zijn.
We passeerden de Canadian River over een fraaie brug met 38 bogen, onder ons was nog maar nauwelijks water zichtbaar maar kon je wel zien hoe breed de rivier moet zijn geweest in perioden dat het minder droog was.
Soms zie je in de verte een soort van luchtspiegeling op de weg die verdwijnt naar mate je dichterbij komt. Regelmatig zie je roofvogels rondzweven op zoek naar een prooi, soms is deze makkelijk te vinden zoals een grote dode wasbeer die midden op de weg lag en waarschijnlijk nog niet zo lang geleden was aangereden. Zo nu en dan houdt de oude route 66 er mee op en moeten we even verplicht een stukje Interstate pakken.
We passeerden onder meer de plaatsjes Yukon, El Reno, Hydro, Canute, Elk City en Sayre voordat we aankwamen bij Texola. Het plaatsje Texola ligt op de grens van de staten Oklahoma en Texas, in vroegere tijden was het een bloeiende stad maar tegenwoordig is het een soort 'spookstad' waar nog maar minder dan vijftig mensen wonen. Na hier even te zijn gestopt voor een paar sfeerfoto's zijn we tenslotte de grens van Texas overgereden.

In Texas veranderde al snel het uitzicht, het werd veel groener en vlakker. Grote ranches maar ook oliewin bedrijven sieren het landschap.In Shamrock hebben we de auto langs de weg geparkeerd om een foto van een scheve watertoren te schieten, daarna ook bij Alanreed gestopt om een kiekje te maken van een oude maar gerestaureerde benzinepomp. Onze tocht ging verder door McLean en Groom om daarna opnieuw via de Interstate in één ruk door te rijden naar Amarillo. Wat verder opvalt in Texas is dat de Route 66 borden maar schaars zijn, het is soms echt puzzelen om de juiste weg te vinden.
Gelukkig hebben we, naast ons navigatiesysteem, een tas vol met kaarten, plattegronden en andere informatie over de Route 66. Na een tocht van 332 mijl lukte het dus toch weer om ons hotel langs de weg in Amarillo te vinden.

Vanavond hebben we gegeten in The Big Texan in Amarillo, een restaurant dat al in 1960 werd geopend en vanwege zijn beroemde steaks genoemd wordt in alle route gidsen. Wel nu, het was de moeite waard kunnen we zeggen. Niet alleen serveren ze uitzonderlijk lekkere steaks van de grill maar ook de omgeving is leuk.
Het is een soort grote saloon waarin het personeel als cowboy verkleed rondloopt. In het midden is de open keuken waar je kunt zien hoe de steaks en andere vleessoorten worden geroosterd, drie oude cowboys met gitaar, viool en standing bass komen aan je tafel een nummer spelen als je dat wilt. Zo ook aan onze tafel, "Howdy, do you guys wanna hear a song?". Natuurlijk wilden wij een song horen. Helaas kenden ze geen dutch songs en dus speelden ze John Denver's evergreen Country roads take me home voor ons. Toen ze hoorden dat we uit Nederland kwamen vroeg the bass player aan mij "Did you bring me any Heineken or Amstel?" Oh, you've been in Holland? "No sir, I've worked for a liquor company". Haha, mooie avond gehad en heerlijk gegeten. Morgen reizen we verder Texas in.