Dag 7 Knoxville-Nashville (212 mijl)

When I hear that trumpet sound
I'm gonna rise right out of the ground
Ain't no grave
Can hold my body down

(Johnny Cash)

Vanmorgen om 09.10 uur stapten we in de auto en met Paradise City op de autoradio verlieten we ons hotel in Knoxville en gingen op weg naar the home city of country music, Nashville. Op weg naar Nashville hebben we echter een kleine omweg gemaakt om Hendersonville te bezoeken. Wat is daar dan te beleven zullen onze trouwe volgers zich wellicht afvragen, wel dat is het stadje waar Johnny Cash tot zijn dood samen met zijn vrouw June Carter-Cash heeft gewoond. Beiden zijn daar ook kort na elkaar overleden en hebben een dubbelgraf op de cemetery Hendersonville Memory Garden, de moeite van een bezoekje waard vonden wij. Op de plaatselijke begraafplaats aangekomen vonden we al vrij snel het dubbelgraf van The man in Black en zijn geliefde June. Daar staande kwamen de bovengenoemde lyrics al snel in mijn hoofd op en kijkend naar de steen van Johnny zagen wij dat het vandaag precies tien jaar is geleden dat hij is verleden. Marianne vond dat we op zijn minst toch wel iets moesten achterlaten en dus zijn we naar de dichtstbijzijnde bloemist gereden om daar twee mooie rode rozen te kopen. De dame hoorde al vrij snel dat we geen 'locals' waren en wilde weten waar wij vandaan kwamen. Toen ze van ons hoorde dat wij uit Holland komen had ze direct door dat de rozen voor het graf van Johnny en June Cash waren bestemd. Toen ik geld wilde pakken zei ze "You came a long way, their on the house". Waar maak je dat vandaag de dag nog mee, inderdaad in Hendersonville, Tennessee. Weer terug naar de begraafplaats om de twee rozen neer te leggen. Terwijl wij dit deden stond er nog een jongedame bij het graf en zij liep gelijk met ons weer naar de uitgang en sprak ons al lopend aan. Ze was van de lokale krant en vertelde dat ze bezig was een stukje te schrijven over het feit dat Johnny Cash vandaag tien jaar geleden is overleden en vroeg of we wisten dat er deze avond een memorial voor hem gehouden zou worden. Toen wij haar vertelden dat wij op doorreis waren, wilde ze weten waar we vandaan kwamen en wat we kwamen doen. Toen ook zij hoorde dat we uit Holland kwamen, vroeg ze of ze ons mocht interviewen.
Na een minuut of vijf met haar gesproken te hebben en haar vragen beantwoord, vervolgden we onze reis naar Nashville.




In Nashville zitten we weer in een andere tijdzone en dus moesten onze horloges een uur teruggezet worden. Eenmaal ingecheckt in ons hotel viel het al op dat overal muziek of afbeeldingen die met muziek te maken hebben aanwezig zijn. Ook in onze hotelkamer hangen grote ingelijste close-up foto's van verschillende gitaren. Nashville is best een grote stad (iets meer dan 630.000 inwoners) en ons hotel ligt op ongeveer 7 kilometer afstand van het centrum waar het allemaal te doen is. Om 16.00 uur (local time) hebben we vanaf ons hotel de shuttle bus 'downtown' genomen.
We waren echter nog niet halverwege en er barstte opeens een zwaar onweer los, in een enorme regenbui stapten we in het hartje van het swingende Nashville uit. Nashville heeft alleen al op Broadway iets meer dan veertig bars waar overal live muziek gespeeld wordt, het lijkt een beetje op Las Vegas maar dan met muziek in plaats van gokken als voornaamste factor. Het is ook niet alleen country muziek maar er wordt echt van allen gespeeld, blues, jazz, rock, soul, noem het maar op. Vanwege de enorme regenbui zijn we de eerste de beste tent die we zagen naar binnen gerend, deze bleek de Honky Tonk Bar te heten.

Er stond een vierkoppige band te spelen en het eerste nummer dat werd ingezet na onze binnenkomst was Viva Las Vegas, gevolgd door de Skeeter Davis versie van End of the world. Na elk nummer hoorde je in de bar een applaus opgaan gevolgd door een "hiiiiihaaaaaaa" zoals je normaal in cowboy films hoort. Helaas bleef het flink regenen zodat we niet echt overal op ons gemak hebben kunnen rondkijken. Na het weer buiten geprobeerd te hebben zijn we vanwege het noodweer de zaak van BB King binnengevlucht. Dat was uiteraard geen straf, we hebben daar prima gegeten (en uiteraard wat gedronken). Op het podium stond een swingende soulband waarin het neefje van BB leadguitar speelde. Ze deden wat eigen muziek maar ook een paar covers, eentje werd aangekondigd met "Now let's play some good old Sly Stone song" waarna een te gekke versie van Everyday people werd neergezet. Later volgden nog een aantal goeie ouwe soul covers en ook Bob Marley's 'Waiting in vain' kwam nog langs. Hopelijk is het morgen weer droog zodat we een en ander in de stad wat beter kunnen gaan bekijken. Howdy guys.

Huiskamervraag:

Het is eigenlijk een weggevertje ik weet het en ik weet ook dat een aantal van jullie zonder te googlen het antwoord al klaar hebben maar.....ik stel hem toch. Marianne en ik waren vanavond in de zaak van BB King, wat is de naam van zijn meest geliefde gitaar ?