Penticton-Wenatchee (183 mijl)

Dag 18 Penticton-Wenatchee

I'm out on the border
I thought this was a private line
Don't tell me bout' your law and order

(The Eagles)

"Welcome back in the US" zei de douanebeambte tegen ons, opende de slagboom en maakte met een weids gebaar met haar arm kenbaar dat wij permissie kregen om hun grondgebied weer te betreden. Dat ging uiteraard niet zo maar. Eerst onze paspoorten inspecteren, dan ons door de systemen halen, daarna nog wat vragen stellen om te checken of dat wat geregistreerd staat ook klopt. Waar zijn jullie geweest, waar ga je heen, hoe lang ben je al hier en wanneer ga je weer weg, van wie is de auto, waar is hij dan geleased, mag ik de leaseovereenkomst zien, hebben jullie alcohol, tabak of etenswaren bij jullie etc. etc. etc. Gelukkig klopte alles en maakte ze daarna voor ons de slagboom open om ons Amerika binnen te laten, zelf onze twee perziken en drie blikjes Canadees bier mochten we houden.

Vandaag was eigenlijk alleen een soort van 'reisdag' voor ons. Omdat we het te lang vonden om in één keer vanuit Canada naar Seattle door te rijden, hebben we deze rit in tweeën geknipt. Vanochtend reden we tegen 11.00 uur weg uit Penticton, na ongeveer 85 kilometer bereikten we dus bij het kleine plaatsje Osoyoos de Canadees/Amerikaanse grens. Via Highway 97 zijn we richting het zuiden gereden dwars door de staat Washington. Een groot deel van de tocht ging door Oganakan Valley en langzaam zagen we de natuur weer veranderen. Waren er in het Canadese deel nog heel veel boomgaarden en fruittelers die langs de Highway hun waar probeerden te verkopen, in Amerika werd het landschap langzaam warmer, woester en zag je steeds minder groen. Rood/bruine bergen en een woestijnachtig gebied was kilometers lang ons decor, ook de autoradio had hier weer geen enkele ontvangst. De temperatuur liep op tot 91 graden Fahrenheit, wat in Celsius gemeten ongeveer 33 graden is. Dat is voor het najaar hier toch ook behoorlijk warm.
Net toen onze autoradio weer ontvangst begon te krijgen, hoorden wij toevallig "I've been through the desert on a horse with no name". Zou toeval dan toch niet bestaan??

We hebben Canada nu dus verlaten, terugkijkend op dit land zijn Marianne en ik het over de volgende punten wel eens. Het land is prachtig en enorm groot en uitgestrekt, de natuur fenomenaal mooi en de mensen over het algemeen erg vriendelijk en behulpzaam.
Canada is ook een behoorlijk duur land om in te leven, zeker wat British Columbia betreft, het deel waar wij zijn geweest.
De kosten van het levensonderhoud zijn hoog, dure huizen en hoge huren en daarnaast zijn de levensmiddelen ook behoorlijk prijzig.
Alcohol is niet in supermarkten maar alleen in speciale Liquor Stores te koop, een biertje kost in een horeca gelegenheid gemiddeld tussen de 6,5 en 7,5 dollar. Wat verder opviel is dat veel Canadezen die we spraken wel eens in Nederland of in ieder geval in Europa zijn geweest. Velen hebben natuurlijk ook Nederlandse familie in hun bloedlijn. Ook hun zorg over de toestand in de andere kant van de wereld is opmerkelijk. Diverse keren vroeg men ons hoe wij dachten over Rusland/Oekraïne en Poetin maar ook over de opmars van IS en de oorlog in de Gazastrook. Veel gestelde vraag aan ons was of wij ons geen zorgen maken omdat al deze ellende steeds dichterbij ons landje komt. Het werd ons in ieder geval wel duidelijk dat men zich in Canada hierover wel zorgen maakt.
Laten we maar hopen dat ze ons in de toekomst niet nog een keer moeten komen bevrijden....